"Z nastaniem dnia wyszedł i udał się na miejsce pustynne" (Łk 4,42a)

Też chciałabym czasami pójść na pustynię. Żeby mieć wreszcie spokój od tych wszystkich ludzi, którzy ciągle czegoś ode mnie chcą, żeby móc spokojnie wiele spraw przemyśleć, porządnie się wypłakać, bez troskliwych pytań syna : "Mamo co się stało, dlaczego jesteś taka smutna?" Bo jak tu wytłumaczyć dziecku, że w życiu spotykają człowieka takie paradoksy, że normalnie się to w głowie nie mieści, sama nie mogę tego zrozumieć.

Tylko czy taki pobyt na pustyni coś zmieni? Kiedyś i tak trzeba będzie wrócić....