Taka bowiem jest wola Boża, którą objawiono nam od początku, abyśmy się wzajemnie miłowali. Nie tak, jak Kain, który pochodził od Złego i zabił swego brata. A dlaczego go zabił? Ponieważ czyny jego były złe, brata zaś sprawiedliwe. Nie dziwcie się, bracia, jeśli świat was nienawidzi. My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci, kto zaś nie miłuje, trwa w śmierci. Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą, a wiecie, że żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego. Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci. Jeśliby ktoś posiadał majętność tego świata i widział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamknął przed nim swe serce, jak może trwać w nim miłość Boga? Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą! Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy, i uspokoimy przed Nim nasze serce. A jeśli nasze serce oskarża nas, to Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko. Umiłowani, jeśli serce nas nie oskarża, mamy ufność wobec Boga, 1 J 3,11-21

Modlitwa, rozczytywanie się w Piśmie Świętym, codzienna Eucharystia, spowiedź co 2 tygodnie, bieganie na Oazę / Odnowę / cokolwiek innego, rekolekcje wakacyjne, sylwestrowe, pielgrzymki... I okazuje się, że to wszystko jest funta kłaków warte, jeżeli staje się dla nas najważniejsze. Jeżeli wciąż myślimy tylko o czubku własnego nosa i jaki / jaka to ja jestem pobożny / pobożna. Jeżeli nie ma w nas ani krzty miłości. Jeżeli nasze serce wciąż jest zamknięte dla drugiego człowieka, szczególnie na tego najbardziej "trudnego" i ani myśli, żeby choć spróbować się otworzyć.

Zadaję sobie dzisiaj pytanie: Czy jestem gotowa oddać życie za moich bliskich. Zamykam oczy i natychmiast widzę tą osobę, z którą nie mogę się porozumieć. Czy oddałabym za nią życie? Łatwo jest powiedzieć: jeżeli byłabym taka potrzeba, to tak. A czy jestem w stanie CODZIENNIE umierać z miłości do niej? Wyrzucać ze swojego serca egoizm, lęk, wieloletnio pielęgnowane urazy. Czy jestem gotowa chociaż spróbować? Czy mam odwagę prosić Boga o pomoc? Błagać, by moje serce tak silnie dotknął swoją łaską, by ono wreszcie przestało się bać i zaczęło prawdziwie kochać?