i ich biedni rodzice.

Nie wiem, czy oglądaliście, Drodzy Czytacze, ten filmik:

Kaczki

Gdybym miał w jakiś graficzny sposób opowiedzieć, jak się teraz czuję, to właśnie jak ta kaczucha czekająca na dole, aż wszystkie jej kaczuszki wyskoczą, na łeb, na szyję, z bezpiecznego gniazda w solidnym buku.

Najgorszy był weekend, a właściwie to niedzielne popołudnie. My z Wilczycą i Wilczątkiem mieliśmy spotkanie tzw Fraterni w okolicach Kędzierzyna Koźla a Wilczyczka z Wilczkiem zamierzali dotrzeć na koncert swojego ulubionego Taco Hemingwaya .Jako świeżo upieczony kierowca, zamierzała pojechać tam naszym samochodem, wioząc też swojego brata. Koncert miał odbywać się w starej fabryce porcelany w Katowicach. Aby tam dotrzeć należało przejechać przez część miasta i włączyć się w bardzo ruchliwą drogę ekspresową. Możecie sobie wyobrazić jak bardzo martwiliśmy się o nich. Pogoda też nie sprzyjała bezpiecznej jeździe.

Ale poradzili sobie, dojechali i przyjechali. Lakieru na aucie tyle samo co przedtem. Dużo nerwów kosztowała ta podróż Wilczyczkę. GPS odmówił posłuszeństwa w krytycznym momencie, hałas na zewnątrz zasugerował pękniętą oponę, ale młoda kierowniczka opanowała nerwy.

Następnego dnia Wilczątko dało nam powody do dumy. Przez zawirowania spowodowane chorobą swojego szkolnego i drużynowego kolegi oraz spotkaniem dla rodziców dzieci pierwszokomunijnych ich odbiór z treningu troszkę się przeciągnął. Chłopaki stali przy ulicy i czekali na samochód mamy Alberta. Ale ta coś nie nadjeżdżała. Wilczątko zaczęło się zastanawiać jak mogą dotrzeć do domu, do momentu do którego nic nie wymyślą, poprosiło mamę jednego z piłkarzy, aby z nimi poczekała. Transport zjawił się lekko spóźniony ale chłopaki nie musieli sami czekać na środku ogarniętej ciemnościami wioski.

...

Dużo nas kosztuje to ich usamodzielnianie się, ale każde takie ich miękkie lądowanie przynosi powody do dumy z ich samodzielności i zaradności. Tylko jak ja to przeżyję...