Już i słów na papier przelewać wzbronione.

Łzy ściskają serce. Czas, mówią - robi swoje.

Lecz żal choć słabszy, nie ustępuje.

Dusza za dnia podniosła, a jak w śnie się cicho snuje.

I wzycha bezradnie, zamknięta w czterech ścianach.

Wspominając to co odeszło, chowam się w swych ranach.

Bo tak bardzo pragnę powrócić do tych chwil.

Dziś jestem osamotniona z radości.

Tęsknie za tym by marzyć.

Nie marzę.

Chcę tylko być kochana...