Nie potrzebuję kwiatów, co cieszą oczy,

gdy rankiem wręczone niosą woń

wraz z melodią.

Nie chcę też srebra ni złota, bo gdy w szkatułce kurz pokrywa

gładką ich powłokę, marzę o jednym darze, o tym jednym myślę i do niego mi tęskno, kiedy smutek w drzwi serca zagląda. Tylko tego mi brak, jednego uśmiechu Twego.

I by spojrzeć na niego przez łzy, tak mi tęskno,

by rozjaśnić twarzy mej wyraz,

by odwzajemnić uśmiech skromny. Bo całemu światu tak mało do szczęścia brakuje, a jak wiele potrzeba mu dziś miłości.

Gdy w koło zazdrość rani tyle istnień, gdzie brat bratu jest wrogiem.

Ja potrzebuję Twego uśmiechu, który nadaje barwę memu światu.

Tyle nie odkrytych doznań, niezbadanych krain, ileż pięknych chwil,

a ile skrytych marzeń. Wszystko to czeka na nas,

jeśli damy szansę samemu sobie

i pokażemy,

że w naszych sercach pali się nadziei ogień.

Bo gdyby wszyscy ci ludzie ogarnięci gniewem, zatrzymali się i ukradkiem dali znać,

że w ich sercach zasiało się ziarnko dobroci, wówczas ten szary,

smutny świat,

jakim pięknym stać by się mógł. Ileż radości na jednej planecie,

gdyby człowiek człowiekowi pomógł jednym skromnym uśmiechem.

Dlatego ja tak bardzo tęsknie,

za Twym pogodnym wyrazem twarzy.

Bo kiedy idę przez szare ulice,

o jednym tym uśmiechu tylko marzę...