To On je zawsze otwiera. Na wszystko. Wtedy o tym wiem. Czasem opieram się jeszcze przez chwilę, słyszę w sobie jakieś uprzedzenia, czuję lęk, jednak ustępują szybko i moje ramiona rozchodzą się niczym dwa skrzydła bramy, żeby przyjąć to, co właśnie przyszło i takim jakim jest. Pozwalam temu wejść do mnie, bo wiem, że nie jestem sama, że mieszka ze mną Bóg. To cudowne przeżywać bez strachu, czuć czystość odzywającej się we mnie prawdy, jej stwórczy, uspokajający ruch. Dziękuję Ci, Boże, za tą laskę.