Kochając Boga cieszę się z każdej prawdy.

Cieszy mnie każde potknięcie, każdy upadek, który mnie zatrzymuje, gdy się od niej oddalam. I nie ma wtedy złych uczuć. Każde z nich na swój sposób prowadzi mnie do niej i każe się o nią zatroszczyć. Po to są. A myśli posłusznie czekają, żeby znowu ją wchłonąć. Są jak obszerne, ciche, otwarte na światło przestrzenie. Gdy się nią wypełniają, czuję radość i pokój, lecz nie słyszę w nich słów. To odrobina jakiejś prawdy dotarła do mnie, by móc się przez mnie odezwać. Nie wiem jak i nie wiem kiedy. To wie Bóg. A ja tylko chcę.