Gdy kocham Boga, potrafię popełniać błędy.

Nie uciekam od nich i nie ukrywam ich, lecz cierpiąc przynoszę Mu je i wtedy stają się dla mnie sposobem poznania prawdy. Zarówno te, które popełniłam w zapomnianej przeszłości, i które obudzone miłością spontanicznie wydobywają się z mojej pamięci na światło, jaki i te dopiero co narodzone, jeszcze świeże, obecne... Gdy są wolne, pokazują mi miejsce, gdzie ją zgubiłam i zastąpiłam złudnym złem. Bo prawda nadal tam jest: cierpliwie czeka, kochająca, niezniszczalna, zawsze czysta i jaśniejąca, gotowa wszystko naprawić. Jego stwórczą, nieomylną ręką.

Gdy kocham, wiem, że jej ruch i dotyk nigdy nie karze.
On uwalnia.