Dorastamy do przyjęcia prawdy, również przez gniew, chwilowe jej odrzucenie, agresję wobec osoby, która nam ją objawia. Gniew uświadamia nam fakt bolesnych miejsc w naszej przeszłości. Wskazuje na miejsca chore w sercu, potrzebujące uzdrowienia. Nie ma innej drogi jak leczenie przez prawdę czynioną w miłości. Tym, co uwalnia nas od zatwardziałości serca, a tym samym od gniewu, jest Słowo Boże. Gniew jest istotnym etapem odsłaniającym uwalnianie się człowieka od zatwardziałości serca, zamknięcia na prawdę.

Jezus nie stawia na pierwszym miejscu troski o własne życie, lecz głoszenie prawdy otrzymanej od Ojca. Wiedział, że ona nie będzie przyjęta przez mieszkańców Nazaretu. Dlaczego ją głosi? Ponieważ oni jej potrzebują. Choć jej nie przyjmują, to jednak dokonuje się w ich sercu konfrontacja z nią. Prawda, którą usłyszeli uwolniła z nich gniew (wściekłość, rozdrażnienie, oburzenie). Rodzi się on wówczas, gdy się z czymś nie zgadzamy lub wtedy, kiedy ktoś dotknie dla nas tematu bardzo bolesnego, do którego nie chcemy powracać. Jezus przez słowa prawdy o mieszkańcach Nazaretu ujawnia ich zatwardziałość serca i brak skruchy wobec wydarzeń minionych. Gniew jest owocem serca zamkniętego, zatwardziałego, nieustępliwego wobec prawdy pochodzącej " z ust Bożych".