A jednak dostrzegam pozytywne strony mojego blogowania. Zastanawiając się nad tym, o czym by tu napisać, analizuję wydarzenia dnia, przeprowadzam pewnego rodzaju rachunek sumienia. Bardzo często jednak rezygnuję z pisania na temat, który może i był "punktem dnia", ale nie nadaje się do upubliczniania. Nie za dobrze czuję się obnażając swoje słabości. Za to bardzo lubię wspominać przeszłość. Wiem, wiem, to oznaka starości. No i dobrze, niech będzie, przyznaję się i dlatego będę sobie wspominać do woli, tu na tym blogu, swoje zwyczajne, proste a jednak cudowne życie. Może to kogoś będzie nudzić, ale bardziej robię to dla siebie niż dla czytelników. Te różne wspomnienia z przeszłości, to dla mnie takie bezcenne perełki, które skrzętnie przechowuję i często przeglądam, poleruję, na nowo układam, zwłaszcza, gdy jestem sama, gdy korzystam z wieczornej lub porannej chwili samotności.  Myślę, że to jest taka tarcza ochronna przed dzisiejszym światem, coraz bardziej dla mnie niezrozumiałym i coraz częściej odwracającym się do mnie plecami. I chyba nie tylko ja tego doświadczam, bo widzę, że zaczynają szukać ze mną kontaktu moi rówieśnicy, znajomi sprzed lat. Nie byliśmy sobie potrzebni wcześniej, kiedy dorównywaliśmy światu kroku. Teraz już mamy dość, chcemy zwolnić, chcemy ocalić to, co jeszcze jest do ocalenia, dawne przyjaźnie, wspomnienia wspólnych radosnych chwil, wspólnych zabaw. Ilu ludziom z powodu pośpiechu i odkładania na później nie zdążyłam powiedzieć prostego słowa dziękuję! Jak dobrze, że nie jestem sama, że dla kogoś ja jestem  taką cenną perełką a nie przedpotopowym dinozaurem!