Dane z badań klinicznych i opisy przypadków przesłane do baz danych, takich jak baza danych VAERs w USA, zostały przeanalizowane w celu oszacowania ostrego ryzyka szczepień przeciwko COVID-19. Niestety, nie ma wystarczających długoterminowych danych, aby oszacować długoterminowe/przewlekłe ryzyko szczepień przeciwko COVID-19, ponieważ szczepienia rozpoczęły się tak niedawno.

Stwierdzono, że szczepionki powodują wiele przewlekłych, późno rozwijających się zdarzeń niepożądanych. Niektóre zdarzenia niepożądane, w tym cukrzyca typu 1, mogą wystąpić dopiero po 3-4 latach od podania szczepionki [1]. W przykładzie cukrzycy typu 1, częstość przypadków cukrzycy typu 1 wywołanej szczepionką może przewyższać częstość przypadków ciężkiej choroby zakaźnej, której szczepionka miała zapobiegać.

Biorąc pod uwagę, że cukrzyca typu 1 jest tylko jedną z wielu chorób o podłożu immunologicznym potencjalnie wywoływanych przez szczepionki, przewlekłe, późne zdarzenia niepożądane stanowią poważny problem zdrowia publicznego. Szczepionki na COVID-19, podobnie jak inne szczepionki, mogą wywoływać choroby autoimmunologiczne, takie jak cukrzyca typu 1, a także przeciwny zespół metaboliczny. W medycynie istnieje stare powiedzenie, że „lekarstwo może być gorsze niż choroba”.

To wyrażenie można odnieść do szczepionek. W artykule pojawia się obawa, że ​​szczepionki specyficzne dla COVID-19 mogą powodować więcej chorób niż sama epidemia COVID-19. Ten artykuł koncentruje się na nowym potencjalnym mechanizmie działań niepożądanych wywołujących chorobę prionową, która może być jeszcze bardziej powszechna i ​​wyniszczająca niż infekcja COVID-19, której szczepionki mają zapobiegać.

Szczepionki COVID-19 mogą potencjalnie wywoływać katastrofalne, nowe przewlekłe zdarzenia niepożądane, ponieważ zawierają lub indukują produkcję białka kolczastego, rzekomej broni biologicznej. Modulacje związane z białkiem wypustek, w tym zmiany sekwencji mRNA, zmiany sekwencji aminokwasów, droga wejścia, otrzymana ilość, jednoczesne podawanie z adiuwantami lub innymi zaróbkami oraz umieszczanie białka wypustek w innych wirusach (wektory szczepionek adenowirusowych) mogą powodować daleko cięższą chorobę przewlekłą lub daleko częściej niż w przypadku naturalnej infekcji COVID-19.

Istnieje również ryzyko wydalania szczepionki opartej na adenowirusie COVID-19 i możliwości zanieczyszczenia zwierząt w dostawach żywności. Wszystkie te potencjalne zagrożenia, które zostały omówione poniżej, sugerują, że zatwierdzenie do obrotu/regulacji szczepionek przeciwko COVID-19 było przedwczesne.

Szczepionki na bazie białka na COVID-19 Ryzyko autoimmunizacji

Jedna z metod immunizacji przeciwko COVID-19 obejmuje wstrzyknięcie biorcy oczyszczonego, genetycznie zmodyfikowanego białka kolczastego w celu wywołania odpowiedzi immunologicznej przeciwko wirusowi. Z tym podejściem wiąże się kilka długoterminowych zagrożeń. Białko kolczaste znajdujące się w tych szczepionkach może wywoływać chorobę autoimmunologiczną. Jeden z autorów stwierdził, że sekwencje aminokwasowe kodowane przez białko kolczaste są identyczne z sekwencjami białek ludzkich, w tym białek znajdujących się w OUN.

Identyfikacja homologii sekwencji aminokwasów między antygenami wirusa/szczepionki z własnymi białkami pomaga wyjaśnić wzrost autoprzeciwciał u pacjentów powracających do zdrowia po infekcji COVID-19 [3]. Szczepionki przeciwko paciorkowcowi beta hemolitycznemu z grupy A zawiodły, ponieważ w przeszłości wywoływały tę samą chorobę autoimmunologiczną, co infekcja typu dzikiego. Autoimmunizację można również wywołać przez rozprzestrzenianie się epitopu, gdy obcy antygen, taki jak białko kolczaste, jest prezentowany przez komórkę prezentującą antygen, która również ma własne cząsteczki przyłączone do jego cząsteczek MHC.

Ryzyko choroby prionowej

Szczepionki COVID-19 zawierające białko kolczaste są niepokojące, ponieważ białko kolczaste może powodować chorobę prionową. Tetz i Tetz [4] donieśli, że białko kolczaste wirusa wywołującego COVID-19 ma regiony prionowe, których nie ma w białkach kolczastych innych koronawirusów.

Teoretycznie białko kolczaste może indukować tworzenie innych cząsteczek prionowych. Oddzielna grupa [5] wykazała, że ​​miejsce wiązania białka wypustek wiąże się „z wieloma podatnymi na agregację białkami wiążącymi heparynę, w tym Aβ, α-synukleiną, tau, prionem i TDP 43 RRM. Te interakcje sugerują, że miejsce wiązania heparyny w białku S1 może wspomagać wiązanie białek amyloidowych z powierzchnią wirusa, a tym samym może inicjować agregację tych białek i ostatecznie prowadzić do neurodegeneracji w mózgu”.

Białko kolczaste w szczepionce może wiązać enzym konwertujący angiotensynę 2 (ACE2), enzym zawierający cynk [6]. Ta interakcja ma potencjał do zwiększania zawartości cynku wewnątrzkomórkowego. Wykazano, że jony cynku powodują transformację TDP-43 do jego patologicznej konfiguracji prionowej [7]. Wiadomo, że fałdowanie TDP-43 i FUS w ich patologiczne potwierdzenia prionowe powoduje ALS, zwyrodnienie płata czołowo-skroniowego, chorobę Alzheimera i inne neurologiczne choroby zwyrodnieniowe [8].

Wielu uważa, że ​​wybuch COVID-19 jest wynikiem uwolnienia wirusowej broni biologicznej. Jest to więcej niż tylko możliwe, ponieważ nowe białko kolczaste i jego sekwencja kwasu nukleinowego są w rzeczywistości złożoną bronią. Jest to problem, ponieważ wszystkie zatwierdzone szczepionki przeciw COVID-19 zawierają lub kodują białko kolczaste. Szczepionki generalnie zawierają niewielkie zmiany w sekwencji aminokwasowej białka kolczastego lub jego sekwencji mRNA.

Nie wiadomo, czy te zmiany mogą wywołać bardziej przewlekłą chorobę, w tym chorobę prionową, niż białko kolczaste typu dzikiego. Ponieważ wszystkie szczepionki zostały stworzone, zanim poznano ryzyko powstania białek kolczastych, wątpliwe jest, aby problem ten został rozwiązany przed opracowaniem i wprowadzeniem na rynek szczepionek.

https://principia-scientific.com/review-of-covid-19-vaccines-the-risk-of-chronic-adverse-events/