1

Zachodzę w głowę nad tym geniuszem i zazdroszczę Anglikom tak przenikliwego myśliciela, filozofa, pisarza, a przede wszystkim katolika.

Chesterton mówi o Kiplingu, innym pisarzu angielskim, że podziwiał Anglię, ale jej nie kochał., ponieważ do podziwu potrzebny jest powód (jakim dla Kiplinga była potęga Anglii), podczas gdy miłość go nie potrzebuje.

Jakże prawdziwe są te słowa!

Myśląc o Polsce w tle Europy, znajduję szereg krajów, które mają lepszą gospodarkę, potężniejszy przemysł, mocna dyscyplinę pracy, doskonale rozbudowaną turystykę, ale to... Polskę kocham. I prawdą jest to, że jej osiągnięcia są dla mie drugorzędne, chociaż jestem szczęśliwy słysząc o nich.

Gdyby było odwrotnie, to jest wówczas tak, jakbym kochał matke jedynie dlatego, że jest mądra, wykształcona, zapewniła mi piękne mieszkanie i ma doskonałe osiągnięcia w pracy naukowej lub artystycznej.

Nie.

Matkę kocham po prostu. Bo jest, bo ma ten uśmiech, bo się o mnie, o nas, martwi, a jej obecność ma wielokrotnie większe znaczenie niż wszelkie potencjalne osiągnięcia i różne inne, naprawdę obiektywne, powody do dumy.

2

Amazon wysłał mi pomyłkowo książkę „50 odcieni szarosci” zamiast innej książki. Po uzyskaniu informacji, że nie trzeba odsyłać przesyłki z powrotem, starannie podarłem nówkę tego pornograficznego dzieła, napisanego pod inspiracją szatana, i wyrzuciłem  równie starannie do kontenera na zużyty papier. Taka mała rzecz, a cieszy.

Cały dzień chodziłem uśmiechnięty.

3

„Wszystkie rządzące kasty nie są niczym innym, jak tylko przypadkowo zgrupowanymi ludźmi wprost z ulicy – to znaczy, kasciarze są wprawdzie w dobrym nastroju, ale nie są nieomylni.

I żadnej z nich nie powieodło sie tak źle w praktyce, jak tym którzy byli szczególnie dumni z siebie – na przykład w Polsce lub w Wenecji.”

Tego się można dowiedzieć od Chestertona w książce „Heretyk”. A z drugiej strony, coraz lepiej zaczynam rozumieć, że Polacy w istocie zasługiwali na kary, które dotykały cały naród.

4

Wyciąg z prasy świeckiej.

Napotykam artykuł o klasztorze benedyktynek. I główny temat artykułu: likiery z produkcji benedyktynek.

Zakłamana prasa niemiecka tworzy wrażenie zainteresowania życiem duchowym, wciskając czytelnikowi jednocześnie wizję życia duchowego, którego głównym wyznacznikiem jest produkcja likieru. Jak pisać o powołanych do służby Bogu, to tylko w sposób znajdujący uznanie u szatana, i najlepiej w sposób zachęcający do grzechu.

Z drugiej strony biskup lub przełożona klasztoru wraz z benedyktynkami winni zauważyć, że są instrumentalizowani i zaprzęgnięci do pługa rozsiewania grzechu. Szczególnie wówczas robi to dużą i prawdziwą radość diabłu.

Potencjalne kandydatki na święte zachęcają w arykule na wiele sposobów do konsumpcji przez siebie wyprodukowanego alkoholu, który, jak wiadomo, w odpowiedniej ilości burzy wszelką równowagę i prowadzi do zaniku rozróżniania dobra od zła. A w umyśle czytelnika artykułu pozostaje główny cel życia duchowego w klasztorach: wytwarzanie smacznego likieru.

Domyślam się, że benedyktynki w swojej naiwności nie były w stanie dostrzec perfidii prasy świeckiej. Ale przełożona i biskup winni wiedzieć, że wszelkie kontakty ze świecką prasą i potencjalne artykuły o klasztorach w niej NIGDY nie mają na celu dobra Kościoła i dlatego muszą być odpowiednio kontrolowane, sprawdzane i poprawiane. Inaczej dokonują oni grzechu zaniedbania, a powierzone im owieczki zostają bezwiednie wciśnięte w rolę krzewiciela grzechu.

To co polscy duchowni i biskupi intuicyjnie czynią i intuicyjnie rozumieją, biskupi zachodni dawno utracili. Przyzwyczajeni od setek lat do tendencyjnych, antykatolickich wypowiedzi w mediach, przyjęli ten status quo jako normalność, którą należy zaakceptować. Ba, bronią jej niekiedy rękami i nogami. Trudno uwierzyć, ale przyzwyczajenie staje się drugą naturą.

Zatem brną oni w sytuacje, które prowadzą do rozkładu związku pomiędzy wiernymi a Kościołem. Pogłębiają swoją winę, winę zaniedbania, ale także winę z powodu celowego szkodzenia Kościołowi. Jak ich ratować? Czy da się ich ratować?