Rozważania na II Niedzielę Adwentu

Ludu Boży, oto Pan przyjdzie, by zbawić narody; Pan da posłyszeć swój głos pełen chwały i uraduje się wasze serce.

Słowa wprowadzające w rozważania są Antyfoną na wejście. Antyfona z języka greckiego oznacza naprzemienną odpowiedź. Jest ona wersetem, który ma nas wprowadzić w tematykę dnia. Jest stałym elementem Mszy Świętej jak i Liturgii Godzin.Choć tekst antyfony zmienia się w zależności od okresu liturgicznego. W Adwencie mamy teksty mszalne(czyli teksty Antyfon, Kolekty, modlitwy nad darami i po komunii) przeznaczone na każdy dzień inne. Tak samo mamy w Okresie Paschy i Narodzenia Pańskiego. W zwyczajnej formie rytu rzymskiego antyfona pojawia się dwa razy na początku jak również podczas obrzędu rozdawania Komunii Świętej. Antyfony powinno się wykonywać, jeżeli podczas procesji wejścia i podczas Komunii Świętej nie wykonuje się pieśni. Często zdarza się w kościołach, że ksiądz, który idzie w procesji nie wykonuje żadnej pieśni, a podchodząc do miejsca przewodniczenia zaczyna pieśń. Nie powinien tego robić, powinien właśnie wyrecytować Antyfonę. Dzisiejsze słowa Antyfony na wejście są zaczerpnięte z księgi Izajasza. To ta sama księga z której dziś usłyszymy I czytanie a do której nawiązuje Ewangelia.

Pierwsze czytanie zaczerpnięte z Izajasza jest częścią dłuższego proroctwa, które wygłasza prorok podczas powrotu z wygnania. Proroctwo ukazuje przyjście Boga

Oto Pan Bóg przychodzi

Jednakże by to mogło się spełnić, Bóg kieruje słowo pocieszenia do swego Ludu, do serca Jeruzalem. Owo serce  stanowi ośrodek myślenia: Bóg stara się przekonać Izraela o swej trosce o niego. Jerozolima nie oznacza tutaj miejsca, lecz naród wybrany, przebywający na wygnaniu w Babilonie. To pocieszenie Bóg nie kieruje bezpośrednio do Ludu, ale do wybranej społeczności.

Pocieszajcie, pocieszajcie mój lud!

Wyrażenie „odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swoje grzechy” oznacza nie tyle nadmierność Bożego gniewu, ile stwierdzenie, że okres smutku dobiegł już końca, Nadchodzi czas wesela, ponieważ chwała Pańska ma się objawić. 

W końcowym fragmencie tego proroctwa mamy, ukazanego Króla - kim on jest. Jest on Pasterzem który przynosi nagrodę i zapłatę. Jest on Pasterzem według serca Bożego. On Pasterz

pasie swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie.

Lud, który słucha i oczekuje na Pana odpowiada słowami Psalmu 85. 

Będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg: oto ogłasza pokój ludowi i świętym swoim.

Spotkają się ze sobą łaska i wierność, ucałują się sprawiedliwość i pokój.

Wierność z ziemi wyrośnie, a sprawiedliwość spojrzy z nieba.

Ewangelia ukazuje nam Pana oczami ewangelisty Marka. Słyszymy prolog tej Ewangelii. Jest ona podzielona na dwie części. W pierwszej części jest przedstawiony Jezus

Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. 

Druga część jest odwołaniem się do naszego pierwszego czytania

Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego

Tą osobą jest Jan Chrzciciel, który wysuwa się obecnie na pierwszy plan. Jego osoba i działalność, ma nam uzmysłowić to o czym pisze Św. Piotr w drugim czytaniu:

 Winniście być wy w świętym postępowaniu i pobożności, gdy oczekujecie i staracie się przyśpieszyć przyjście dnia Bożego, który sprawi, że niebo zapalone pójdzie na zagładę, a gwiazdy w ogniu się rozsypią. Oczekujemy jednak, według obietnicy, nowego nieba i ziemi nowej, w których będzie mieszkała sprawiedliwość. Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, alby On was zastał bez plamy i skazy, w pokoju.

Podsumowaniem tego niech będą słowa dzisiejszej Kolekty:

Wszechmogący i miłosierny Boże,spraw, aby troski doczesne nie przeszkadzały nam w dążeniu na spotkanie z Twoim Synem, lecz niech nadprzyrodzona mądrość kształtuje nasze czyny i doprowadzi nas do zjednoczenia z Chrystusem .