Wyczerpani uczniowie musieli być bardzo głodni jeśli zdecydowali się na łuskanie kłosów i jedzenie ziarna. 

 

     To doświadczenie głodu sugeruje, że przebywali w okolicach, w których nie byli mile widziani, odrzuceni, może nawet przegonieni. Zabrakło ludzkiej życzliwości i gościnności, do której zobowiązany był każdy praktykujący Żyd. 

 

     Napotkani faryzeusze zarzucają Jezusowi, że Jego uczniowie nie przestrzegają szabatu poprzez pracę (zrywanie kłosów) i kradzież ziarna. 

 

     Nauczyciel, posługując się wydarzeniem z życia króla Dawida, wyjaśnia, że uczniowie nie złamali prawa szabatu. Podstawowym darem Boga dla człowieka jest życie. Stwórca nie tylko dał życie, ale także nieustannie o każde się troszczy. Aby żyć potrzebny jest pokarm. Z pewnością zgrzeszyli ci, którzy odrzucili Jezusa i Jego uczniów, a więc ci którzy odmówili wynikającej z prawa gościnności. W takiej sytuacji mieli moralne prawo zaspokoić swój głód pokarmem, który napotkali na swojej drodze. 

 

     Ziarno, które spożywali przywołuje na pamięć mannę, którą Bóg obdarzył Naród Wybrany w czasie wędrówki przez pustynię. To dowód troski Boga o nasze życie - nawet wtedy, gdy znajdujemy się na pustyni. 

 

     Ciekawe jest to, że Jezus nie łuska kłosów. Pości. Jednak znając słabość ludzką pozwala na to uczniom. 

 

     Głód naturalnego pokarmu oczyszcza pragnienia. 

     Wznosi je ku wyższym wartościom. 

 

     Zbawiciel przygotowuje serca uczniów na przyjęcie innego pokarmu – 

     Swojego Świętego Ciała – Niebieskiego Chleba. 

 

     Chleb wypiekany jest z ziaren, które najpierw muszą zostać zmielone, by z powstałej w ten sposób mąki powstał chleb. 

 

     Łuskanie i spożywanie ziaren, to słuchanie i przyjmowanie Słowa, które zasiewane jest w naszych sercach. 

 

     Później przyjdzie czas na mękę starcia na pył, by po cudzie Zmartwychwstanie karmić się doskonałym Chlebem dającym życie wieczne.

1. Na czym polega moje pragnienie (głód)  Eucharystii?
2. Czy potrafię wytrwale karmić się codziennym ziarnem Słowa Bożego?