Stoję na środku, wpatrzona w pusty świat.

Pusty do cna granic.

Upiornie gniewny, bez współczucia.

Świat tak odmienny, bez dziś i bez jutra...

I stoję. Łza po policzku płynie.

Kropla w ocenie wspomnień.

A może kropla z bajki pełnej złudzeń.

Nikt nie odwraca swej twarzy.

Nikt nie dostrzega, że jestem.

A wszyscy tak bardzo spragnieni sławy,

Każdy myśli o własnych potrzebach.

Zawsze mówiłam "ty", "tobie", "dla ciebie".

W zamian słyszałam "ja", "mnie", "dbam o siebie".

I choć jestem u początku młodości

nie mam sił, odwagi, ani też złości.

Bo wiem, że musze zaufać Panu.

Cokolwiek by się działo,

On jest blisko,

bliżej niż by mi sie zdawało...