Boję się tego co wczoraj się stało.

I tego co jutro spełnić się może.

Boję się, bo tak słabe ludzkie ciało.

Dusza podupada w dnia przejrzystej porze.

Boję się miłości do ludzkiej istoty.

Zranić ma odwagę i porzucić w cierpieniu.

Choć słońce przychylić ku niej bym chciała,

nie powstrzymam łez, w ich cieniu będę trwała.

Boję się nadzieii, ileż trzeba mieć siły.

Kiedy w koło niepowodzenia i lęk.

jak odnaleźć nadziei promyk, sercu tak miły?

Jak odnaleźć  szczęścia sęk?

Boję się życia, tego co mnie otacza.

Lecz ufam Panu, trwam w swojej wierze.

Bez niego wciąż z Bożej drogi zbaczam.

A z Nim JESTEM.