Spójrz, jak za oknem wiatr porywa wspomnienia,

niesie je hen tam, gdzie pozostały nasze wspólne marzenia.

Ileż radości miały w sobie, a ile dziś mają żalu,

że niespełnione pozostały w ukryciu, wśród zielonej ciszy gwaru.

Wspomnę czasem na nie i wspomnę na Ciebie.

Wtem gościło w sercu mym szczęście, dziś nie poznaję już siebie...

Odszedłeś a wraz z Tobą nasze marzenie,

by być już do końca razem, jak jedno wiatru tchnienie.

Iść krok w krok.

Stać się życiowym partnerem, co każdą decyzję wspólnie podejmuje.

Być żeglarzem, poetą, lotnikiem, który wysoko w chmurach szybuje.

Ronić łzy do jednej chusteczki.

Czerpać z siebie inspiracje, by każdy dzień jak wiosna,

nowy miał wymiar, jasny, świeży obraz.

Naszej wspólnej, pięknej codzienności.

By dzielić się kromką chleba.

Mieć siebie za druha i przyjaciela.

Razem podążać po życia krętych drogach.

Kochać, szanować, wspierać w napotkanych trwogach.

I gdy teraz pomyślę, czy warto było marzyć,

dziś wiem,

że choć w sercu żal, trzeba wierzyć,

bo to wszystko może się jeszcze wydarzyć.