Tak sobie dziś pomyślałem: czym dla mnie jest Wielki Post? I wyszło, że stanięciem w prawdzie - o sobie i drugim człowieku.

 

Otaczamy się gadgetami, mediami, znajomymi, żeby tylko jak najmniej czasu spędzać ze sobą samym/ą.

Nie bardzo lubimy myśleć o sobie źle (tak naprawdę).

Może nie jesteśmy tacy super ale też nie jesteśmy beznadziejni.

Jedna piosenkarka stwierdza, iż nie jest święta ale nie jest też grzesznicą.

I do tego potrzebujemy właśnie Wielkiego Postu, specjalnego czasu wyrzeczeń, modlitwy, postu i jałmużny.

Żeby zobaczyć jak kochamy bliźniego, ile jesteśmy w stanie sobie odmówić, jak wiele jesteśmy w stanie poświęcić.

W czytaniach mszalnych figurowała ostatnio księga Mądrości Syracha i najbardziej uderzył mnie w niej początek księgi drugiej:

Synu, jeżeli masz zamiar służyć Panu, 
przygotuj swą duszę na doświadczenie!

 Zachowaj spokój serca i bądź cierpliwy, 
a nie trać równowagi w czasie utrapienia! 
 Przylgnij do Niego, a nie odstępuj, 
abyś był wywyższony w twoim dniu ostatnim. 
 Przyjmij wszystko, co przyjdzie na ciebie, 
a w zmiennych losach utrapienia bądź wytrzymały! 
 Bo w ogniu doświadcza się złoto, 
a ludzi miłych Bogu - w piecu utrapienia. 
 Bądź Mu wierny, a On zajmie się tobą, 
prostuj swe drogi i Jemu zaufaj!