Jest to coś, czego żaden człowiek nie może sam do­konać. Ani też żaden człowiek ani żadne stworzenie we wszechświecie nie może mu w tej pracy pomóc. Tym jedynym, Który może nauczyć mnie odnaleźć Boga, jest Bóg, On sam, Jeden.

 

Jest jednak jakiś punkt, w którym mogę spotkać Boga w prawdziwym i doświadczalnym kontakcie z Jego nie­skończoną rzeczywistością. Jest to „ miejsce " Boga, Jego sanktuarium - jest to punkt, gdzie moje przypadkowe bycie zależy od Jego miłości. Jest we mnie jakiś metafo­ryczny szczyt mojej egzystencji, na którym utrzymuje mnie w byciu mój Stwórca.
Bóg wymawia mnie jak słowo zawierające w jakimś stopniu myśl o Nim.
Słowo nigdy nie będzie w stanie zrozumieć głosu, który je wymawia.
Ale jeśli jestem wierny idei, jaką Bóg wypowiada we mnie, jeśli jestem wiemy tej myśli o Nim, którą miałem w założeniu urzeczywistniać, to napełniony będę Jego rzeczywistością i będę odnajdywał Go wszędzie w so­bie, a siebie nigdzie. Zatracę się w Nim - to znaczy: odnajdę siebie. Będę „ ocalony ".
Wielka szkoda, że ta chrześcijańska metafora „ zba­wienia " została tak zbanalizowana i dlatego traktowana jest z pogardą. Obrócona została w pusty synonim „ po­bożności " - nie jest nawet prawdziwie etycznym pojęciem. „ Zbawienie " wykracza daleko poza etyczną po­prawność. Słowo to zawiera w sobie głęboki szacunek dla fundamentalnej metafizycznej rzeczywistości czło­wieka. Odzwierciedla nieskończoną troską Bożą o czło­wieka, Bożą miłość i dbałość o najgłębsze ludzkie bycie, Boże umiłowanie wszystkiego, co jest Jego w człowie­ku, Jego synu. „ Zbawiona "jest dzięki Bożej łasce nie tylko ludzka natura, ale przede wszystkim ludzka osoba. Przedmiotem zbawienia jest to, co wyjątkowe, niezastępowalne, nieprzekazywalne - to, co jest jedynie mną. To prawdziwe wewnętrzne „ja " musi być wydobyte jak klej­not z dna morza, uratowane przed chaosem, przed po­mieszaniem, przed zanurzeniem się w pospolitość, nie-określoność, trywialność, nikczemność, ulotność.
Musimy zostać ocaleni od pogrążenia się w morzu kłamstw i namiętności, które określa się jako „ świat". A przede wszystkim musimy być uchronieni przed ot­chłanią pomieszania i absurdu, która tkwi w naszym świeckim „ja ". Osoba musi być uratowana od jednost­ki. Trzeba wyzwolić wolnego syna Bożego od konformistycznego niewolnika ułudy, namiętności i konwencji. Trzeba ocalić twórczą i tajemniczą wewnętrzną jaźń przed rozrzutnym, hedonistycznym i destrukcyjnym ego, które dąży jedynie do tego, by się schować pod przebraniami.
Być „ zgubionym " to być wystawionym na pastwę arbitralności i roszczeń przypadkowego ego, jaźni, która niczym dym z komina musi niechybnie zniknąć. Być zba­wionym to wrócić do swej nietkniętej i wiecznej rzeczy­wistości i żyć w Bogu.
Kto z was może wejść w siebie i znaleźć Boga, któ­ry go wypowiada?

 

„ Znalezienie Boga " to coś znacznie więcej aniżeli porzucenie wszystkich rzeczy, które nie są Bogiem, i oczyszczenie się z wyobrażeń i pożądań.
Jeśli uda ci się oczyścić swój umysł z każdej myśli i pragnienia, możesz się rzeczywiście wycofać do środka siebie i skoncentrować wszystko w sobie na tym wyima­ginowanym punkcie, skąd twoje życie wytryskuje z Boga: A jednak Boga i tak nie znajdziesz. Żadna własna praktyka * nie może doprowadzić cię do decydującego kontaktu z Nim. Jeżeli On nie wypowie się w tobie, nie powie Swego imienia w samym środku twojej duszy, nie poznasz Go bardziej, aniżeli kamień zna ziemię, na której w swym bez­władzie spoczywa.
Nasze odkrywanie Boga jest, w pewnym sensie, Bo­żym odkrywaniem nas. Nie możemy iść do nieba, żeby Go odnaleźć, ponieważ w żaden sposób nie jesteśmy w stanie się dowiedzieć, gdzie jest niebo bądź czym ono jest. On zstępuje z nieba i nas odnajduje. Patrzy na nas z głębokości Swej własnej nieskończonej rzeczywistości, która jest wszędzie, a to, że nas widzi, daje nam nową jakość bycia i nowy umysł, w których również Go od­krywamy. Znamy Go jedynie do tego stopnia, w jakim On nas zna, a nasza kontemplacja Boga jest uczestnic­twem w Jego kontemplacji samego Siebie.