Prawdziwe znaczenie katolickiego nabożeństwa do Maryi powinno być postrzegane przez pryzmat samego Wcielenia. Kościół nie może oddzielić Syna i Matki. Ponieważ Kościół postrzega Wcielenie jako zejście Boga w cielesność i czas i jako Jego wielki dar z Siebie Samego dla Swych stworzeń, wierzy też, że ta, która była najbliżej Niego w tej wielkiej tajemnicy, uczestniczyła w owym darze najpełniej. Nie dziwi z pewnością fakt, że w pokoju ogrzewanym przez kominek najcieplej jest tym, którzy stoją najbliżej ognia. A kiedy Bóg przychodzi na świat dzięki temu, że jedna z Jego sług staje się Jego narzędziem, to nie ma nic dziwnego w tym, że wybrane przez Niego narzędzie powinno mieć największy i naj­ściślejszy udział w boskim darze.

 

Maryja, wolna od wszelkiego egoizmu, od wszelkiego grzechu, była czysta jak szyba świeżo umytego okna, której jedyną funkcją jest przepuszczanie światła sło­necznego. Ciesząc się owym światłem, niejako z zało­żenia wychwalamy czystość okna. Można oczywiście dowodzić, że jest inaczej: równie dobrze możemy w ta­kiej sytuacji zupełnie o oknie zapomnieć. To prawda. A jednak Syn Boży, który ogołociwszy się ze Swej królew­skiej mocy, stał się dzieckiem, pozostawiając Siebie w całkowitej zależności od miłującej troski ludzkiej Matki, w pewnym sensie jeszcze raz przyciąga do niej naszą uwa­gę. Światło zechciało przypomnieć nam o oknie, ponieważ Chrystus jest jej wdzięczny i żywi dla niej czułą i osobistą miłość. Jeśli prosi nas, byśmy dzielili z Nim tę miłość, jest to z pewnością wielka łaska i przywilej, a jedną z ważniejszych cech tego przywileju jest to, że umożli­wia nam, w pewnym stopniu, podziwianie tajemnicy wiel­kiej miłości Boga i Jego szacunku dla Swoich stworzeń.
To, że Bóg wziął Maryję do nieba, nie oznacza po pro­stu gloryfikacji Matki Bożej. Wręcz przeciwnie, jest to wyraz boskiej miłości do ludzi i bardzo szczególne obja­wienie szacunku Boga dla Swoich stworzeń, Jego pra­gnienia, by uczcić istoty, które stworzył na Swój obraz, a szczególnie Jego szacunku do ciała, którego przezna­czeniem było stać się świątynią Jego chwały. Jeśli wie­rzy się, że Maryja została wzięta do nieba, to dlatego, że my również pewnego dnia, dzięki łasce Bożej, mamy zamieszkać tam, gdzie ona już jest. Jeśli natura ludzka jest w niej uwielbiona, to dlatego, że Bóg pragnie, by była uwielbiona także w nas - i z tego powodu Jego Syn przyszedł na świat w ludzkim ciele.