Temperatury się trochę zmieniły od czasu pierwszego deszczu pory deszczowej… ale od początku.

Od dnia 2 do 14 czerwca roku 2018 udało mi się raz przespać ciągiem 6 godzin. Z powodu nieznośnego upału jaki tu panował nie mogłam spać. Nie pomógł wiatrak na maksa, ani przestawienie łóżka na środek pokoju pod niego. Nie pomogły niezliczone już prysznice. Budziłam się nieskończenie wiele razy, godzinami czekałam aż skończy się noc.

Teraz zagadka - czym kończy się takie przemęczenie organizmu? U mnie jak zawsze bólem gardła. W piątek 14 czerwca dostałam gorączki. ZYSKI: zamieszkałam w klimatyzowanym pokoju - jest tu taka izolatka o tak wysokim standardzie. W związku z czym od piątku śpię znacznie lepiej. STRATY: od klimatyzacji zawiało mi jedno ucho, a potem drugie i teraz chodzę z watą w uszach :) (zyski: jak Piotrek mówi, że mogłabym coś zrobić do ja udaję, że nie słyszę). PRAWDA: w piątek siostry rozważały czy mnie zabrać do szpitala. Ja optowałam, że nie ma takiej potrzeby bo w końcu wiem, że to od gardła i że mam zestaw środków na taki przypadek. Ostatecznie za pozostaniem przemówiły inne względy praktyczne. Argumentem ostatecznym było święto. W naszej okolicy jest ok. 70% muzułmanów, a w piątek 14 czerwca obchodzili koniec Ramadanu, co siostra skwitowała następująco: “i tak nie wiadomo co tam zastaniemy, wszyscy świętują”. Dzieci miały wolne w szkole, a ulice były naprawdę wyludnione.

Środki przeciwgorączkowe zadziałały, więc w sobotę bolało mnie już tylko gardło i lewe ucho. W ten szczęśliwy dzień spadł też pierwszy porządny deszcz. Od tego dnia w nocy jest faktycznie chłodniej, bo nad ranem nawet nogi trochę przykrywam.

Morale było jednak nadal bardzo słabe i ja chciałam wracać do domu. Jako ostatnią deskę ratunku siostra zabrała nas do polki franciszkanki pracującej koło Tamale, o czym w następnym odcinku.

 

 

 

Poniżej jedyny wschód słońca, który widzieliśmy