J 9, 1-41

Garsc refleksji. Czasem mówimy że jakaś rzecz, sprawa, problem nie warte są splunięcia. Dla Jezusa problem tego człowieka wart był zaangażowania .

Jaką ślepotą jest narzekanie. Nie widzimy dobra, nic dobrego w tym co wokoło nas. Wszystko to błoto. A Jezus posłużył się tym co było pod ręką, właśnie błotem, przerabiając je na dobro. Sięgając do biblijnego opisu stworzenia czlowieka " z prochu ziemi" ulepił to czego brakowało. Nie brzydził się błotem by komuś pomóc. 

Jezus nie obrzuca nas błotem ale pomaga nam się z niego obmyc. Kontakt z błotem to dopiero początek. Czasem właśnie zdarzenie z gruntu niefajne sprawia że bloto opada nam z oczu i widzimy jasno to, co inni już dawno tak widzieli. Tylko my zamykalismy oczy na coś, co trzeba było oczyścić, odrzucić aby widzieć jasno. 

To, co otrzymujemy od Boga, chciała wydaje nam się błotem, wcale nim nie jest. Czy będziemy nadal dostrzegać w naszym życiu Boga, gdy ono obrzuca nas błotem?