Łk 5, 33-39

Radość. Jakie jest je miejsce w naszej wierze? Nie raz trudno z nią było. Jezus obiecywał nam radość inną niż daje świat. Nie hałaśliwa radoche ze wszystkiego, ale spokojny pokój Boży , ufność dziecka Bożego pod opieką dobrego Ojca. Jednak niedługo później w historii Kościoła różne nurty pobożnościowe wykreślamy radość jako sposób oddawania czci Bogu. Za pobożne zachowanie uznawano powtarza, szacunek a nawet smutek i umartwienie. Z tym nurtem starożytnej pobożności rozprawia się też Jezus. Mówi o tym, że jest czas na radość i czas na powagę. Że wyznawanie czci Bogu powinno być dostosowane do wieku i temperamentu  modlących się. Czyli nabożeństwa z uwielbieniem dla młodzieży a z umartwieniem dla dorosłych? A może chodzi o dopasowanie się do sytuacji? Do zachowania równowagi pomiędzy jednym i drugim? Można przecież bawić się dobrze z zachowaniem porządku i spokoju, i można wyrażać swoje smutek nie zarażając nim wszystkich wokół. Łata dostosowana do ubrania. Tomchyba jest najważniejsze