Klientka: Bóg jest bezwzględny i złośliwy. Nienawidzi moich marzeń. Terapeutka: Za co więc go kochasz? Klientka: Za wschody i zachody słońca

Jakże Cię, Panie, nie kochać?

Stworzyłeś, choć nie musiałeś, 

Aby być blisko, w Sobie Samym

Człowieka szukałeś.

 

Jak mam Cię, Panie, kochać?

W sercu tysiąc Twych gniewnych strzał.

Duszę zamknąłeś w Szeolu,

Ciału każesz tu trwać.

 

Nad betonową łąką układasz

Taniec wstających zórz,

Słońca czerwienią koisz,

Gdy kończę codzienny bój.

 

Moje rozdarcia tulą

Twój wizerunek srogi.

Artystę po prostu się kocha.

Zwłaszcza, gdy rozum zawodzi.