ŚWIATY DWA

To z bólem wkraczam w mrok nocy
Śmierć i szkielety tu widzę
Próbuję otworzyć oczy
Widoków takich się brzydzę
Uśmiech zamienia się w grymas
Nie twarze ludzkie potwory
Lecz gdy już ból swój przetrzymam
Słoneczko znikają zmory
Przy mnie syn słucha muzyki
W słuchawkach by mnie nie drażnić
Znika ponury i dziki
Mój chory świat wyobraźni
Już nie ma torby po lekach
I kawa pyszna nie lura
Żona sie do mnie uśmiecha
A mysli me płyną w chmurach
Zbynio518