Jeszcze się uspokoję na głos burzy, gromu, 
na płaskie rozwaliny po trzęsieniu ziemi - 
zanim dobiegnie głos mój do Bożego tronu, 
zanim się w proch obrócę ziemskiego atomu.

Zanim glinianą czaszę ma dusza skrzydlata 
na wieczność opuści; uniesie się w górę - 
tu z wybranymi zaśpiewam: MARANATHA! 
cichym, niewidocznym, lecz potężnym chórem!

Autor: D. Jacyszyn - Bubel