30 czerwca- 3lipca, to czas w którym uczestniczyłam w rekolekcjach prowadzonych przez Siostry Sercanki (Zgromadzenie Córek Najczystszego Serca Najświętszej Maryi Panny). To krótki czas, ale wspaniały czas. Tematem rekolekcji był DEKALOG. Przeżywanie tych dni zaczęłam od spowiedzi, która bardzo mnie umocniła. Nadzwyczajne, jak Bóg potrafi działać w życiu, a niestety smutne, że wielu tego nie dostrzega albo odrzuca. Popołudniem 1lipca musiałam opuścić klasztor z bardzo ważnego powodu...hm... :)

Właśnie 1 lipca tego roku przystąpiłam do sakramentu bierzmowania. Coś wspaniałego! :) Nie jest tak, jak się mówi: nic się nie zmieni, nic nie da mi ten sakrament. Być może dla osób z pesymistycznym nastawieniem do życia, do których niestety należę, trudniej jest dostrzec coś pięknego, ale to coś pięknego się pojawia, tylko trzeba dobrze to wykorzystać i przyjąć, nie odrzucać. W moim życiu, ten sakrament jest fundamentem, na którym na nowo muszę i chcę coś zbudować. Wiele życzeń w tym dniu się pojawiło, ale jedne, krótkie chyba najbardziej wzięłam sobie do serca: "Życzę, byś była wierna Chrystusowi w budowaniu Jego królestwa". To życzenia, ale ten sakrament to zobowiązanie, właśnie do wypełnienia tych życzeń, a ponadto i innych zadań do których się zobowiązałam 'przyjmując znamię daru Ducha Świętego'. Z samego rana powróciłam na rekolekcje, by dalej trwać na modlitwie. Co dały rekolekcje? A czy od razu musiały coś dać? Przecież w człowieku nie ma rewolucji, jest ewolucja, czyli powolne zmiany, które zachodzą podczas stałej pracy nad sobą. Z pewnością te rekolekcje, i sakrament pokuty, oraz bierzmowanie zapoczątkowały na nowo moją pracę nad sobą.

Chcę jeszcze nawiązać do końca roku szkolnego, nie dlatego że to mega ważne wydarzenia, ale dlatego, że to koniec gimnazjum. Koniec pewnego etapu. I w mojej głowie pojawia się tylko pewien cytat...

"Pamiętasz wszystko...

wiem, że pamiętasz

na wieczność całą...

Ja też pamiętam!

A tak się boję, że czas nastanie

kiedy zapomnę..."