zdejmij sandały,stoisz na ziemi swietej--zdejmuj buciory ,stając w cieniu krzyża.w obliczu plomienia cierpienia ludzkiego..gdy serce pęka.kruszy sie i boleje..gdy rodzi się swiętość(niekoniecznie chciana,nie dostrzegana)..zdejmuj buciory pychy,gniewu."wiem lepiej" wyższości tylko tobie zrozumiałej(lecz wciąż nie na miejscu)..dotykasz głebi dla siebie nie pojetej..nie zgasisz ognia..nie przerwiesz procesu..badź..milcz..współczuj..przytul..i krzak gorejacy,i krzyz i ty sam..jednym płomieniem spowici..nie wyda ducha to co nieoczyszczone

Tak sobie "umysliłam'tak zapisałam..nikomu nie karzę za sobą trafiać ;)..tym bardziej że i dla mnie samej czasem moje myśli są niedokończone,czy niezrozumiale wręcz ;)

Wolność..lubimy to słowo--przykre ż tak niewielu na nią naprawdę stać,,a jeszcze mniej tych których stać na nią prawdziwie ;)...irracjonalnie,to co ma nam wolność przynieść,zniewala nas jeszcze bardziej..hmm..Błogosławione nic?..nie da się..to nasze NIC  zawsze,a przynajmniej dopóki ta ziemia nas znosi..zawsze będzie pełne czegoś ..niepotrzebnego..nadprogramowego..wiążącego...trza się z tym pogodzić i już