Czy naprawdę w życiu najważniejsze jest to ile człowiek posiada?

Czy naprawdę w życiu najważniejsze jest to ile człowiek posiada? Codziennie pędzimy, ale, za czym? Pieniądzem? Samochodem? Najnowszymi nowinkami telekomunikacyjnymi? Wszystko to są rzecz. Człowiek na nie zawsze będzie miał czas. Więc, za czym pędzić? I czy w ogóle pędzić?

Edward Stachura napisał wiersz zatytułowany „Życie wędrówką jest człowieka”. Wędrujemy, ale jak i wyżej zostało już wspomniane pędzimy. Jednak należałoby ustalić pewne wartości i cele. Całe życie to wędrówka. Dokąd? Do śmierci? Do Nieba? Do powtórnego życia? Nie będę nikomu celu ustalał, bo to już każdy wie, jaki ma cel. Natomiast jak wędrować? Jednym ze współczesnych problemów człowieka jest to, że człowiek nie potrafi się komunikować z człowiekiem. Martin Buber podkreślał, że przez ty człowiek staje się ja. Filozofia dialogu postawiła w centrum człowieka i jego relację do drugiego. Kim więc jestem? Czy potrafię odkryć siebie? Czy potrafię budować relację z drugim człowiekiem? Czy przez „ty” potrafię poznać „ja”?

‘Mam już dość tego człowieka, ale co tam, nie będę z nim rozmawiał’, ‘Ale on jest głupi’ – to tylko takie dwa banalne, ale często spotykane myśli, kotłujące się w człowieku. No bo, po co rozmawiać z kimś jeśli widzi się jego błędy? I nie chodzi mi o ewangeliczny przykład – widzę drzazgę w czyimś oku a w swoim belki nie widzę. Ale upomnienie braterskie jest ważne. Relacje międzyludzkie nie będą przecież oparte na ‘przyklaskiwaniu głupocie’. Dlatego potrzebujemy drugiego człowieka. Po to właśnie, aby móc poznać siebie, móc poznać własne ja. Poznając, co raz bardziej drugiego, mam, co raz głębsze wejrzenie w swoją osobę, poznania siebie. Czyż nie jest to ważne? A zaryzykowałbym i zadał pytanie – czy poznanie ja nie jest najważniejsze? Jednak tylko przez ty mogę stać się ja.

 

Wędrówką jedną życie jest człowieka;

Idzie wciąż,

Dalej wciąż,

Dokąd? Skąd?

Dokąd? Skąd?

 

Jak zjawa senna życie jest człowieka;

Zjawia się,

Dotknąć chcesz,

Lecz ucieka?

Lecz ucieka!

 

To nic! To nic! To nic!

Dopóki sił

Jednak iść! Przecież iść!

Będę iść!

 (fragm. wiersza Edwarda Stachury
pt. „Wędrówką życie jest człowieka”)