mam czasem takie dni

płaczę w sumie bez powodu

taka się we mnie wdziera samotność

i wracają wszystkie koszmary życia, jakby karmiąc ten smutek i wyciskając łkania...

 

nie wiem jak być dobrym rodzicem

gdybym wam opowiedziała to wiem jaką dalibyście mi radę i wiem, że ona jest słuszna, racjonalna

że trzeba czasem odpuścić

a ja choć wiem, że trzeba nie potrafię odpuszczać...nie odpuszczam sobie, nie chcę zatem odpuszczać innym

po prostu szkoda mi każdej chwili, szwendanie bez sensu mnie drażni

wiem za czym tak okropnie tęskniłam jako dziecko

zatem chcę, kosztem siebie samej zrobić wszystko by nie musiały tęsknić moje dzieci

ale to tak jest, że gdy doświadczyłam braku to niesamowicie chłonę, jestem wdzięczna całym sercem za każdą odrobinkę czułości

jeśli miłość jest twym chlebem powszechnym gardzisz nią, nie zauważasz

nie mam odwagi na to by pozwolić córce na jedynkę, nie pójście do szkoły, chodzenie brudną

nie wiem jak ma zatem doświadczyć przykrych uczuć, czy w ogóle musi?

nic nie wiem

chcę dobrze wychodzi do bani

w pracy też miałam dzisiaj przykrą sytuację

daję z siebie naprawdę bardzo dużo, staram się, siedzę po nocach....i takie jedno raniące słowo potrafi skutecznie podciąć skrzydła

wydawało mi się, że jestem silna...takie prozaiczne zdarzenia udawadniają mi jednak, że mięczak ze mnie....cholernie wkurzający mięczak.....

siedzę, piszę te słowa a łzy jak te wariatki spływają już nie będę pisać z czym jeszcze :)

 

"Pustynia i ciemna noc jest łaską..."