Czasem napadają mnie takie myśli realistycznego mózgu, wprowadzające niechcące zamieszanie. Że to niemożliwe niepokalane poczęcie, że Bóg stworzył Adama i Ewę, że gdzieś w Azji Mniejszej wszytko się zaczęło, a co z plemionami na wyspach Oceanu Spokojnego, dlaczego Jezus musiał umrzeć i że śmierć to koniec, na zawsze i nie do zobaczenia....Odrzucam je od siebie..i myślę sobie, że to wielka, wielka łaska wiary, że nie muszę się nawracać (w tradycyjnym rozumieniu), że nikt nie musi cierpieć wypraszając dla mnie ten dar, że to takie szczęście, ze mogę iść z Jezusem, mimo niepokojów i wątpliwości...po prostu tłumaczę sobie, że to nie na moją głowę i że nie chodzi o to, by rozwiązać zagadkę...cieszę się szczęśliwym rozwiązaniem i trwam w dziękczynieniu...za Boże Narodzenie w Betlejem i we mnie...