A przyśniło mi się kiedyś (z dziesięć lat temu). I pamiętam do dziś, bo takie sny to się pamięta. Się przyśniło, że jadę Harleyem. Drogą jak na obrazku załączonym (zdjęcie znalezione w sieci, ja za żadną wielką wodą nigdy nie byłem). Amerykańska, duża, długa, pusta droga, jak w połowie amerykańskich filmów. Jadę tym Harleyem, kontemplując przyrody urok. Nagle zauważam autostopowiczkę. Glany, skórzana kurtka, jakiś taki hipisowski look-design-style. Przecież na pastwę losu nie zostawię. Zabiorę. Dogadam się z nią po amerykańsku? Wsiada, jedziemy razem. Ot tak, przed siebie. Odwracam się, żeby się jej przyjrzeć. I wtedy się budzę, bo okazuje się, że zabraną osobą jest siostra zakonna z Polski. Święta na dodatek. Faustyna Kowalska…

Jak się rano człowiek budzi i przypomina sobie co mu się śniło, a śniło mu się jak wyżej, to wyjścia są dwa: albo psychiatra, albo nie psychiatra. Wybrałem to drugie i uznałem dziwny sen jako zaproszenie do napisania piosenki… O Bożym miłosierdziu, którego nie trzeba kraść z niebiańskich kas pancernych… Jest dla wszystkich…

Nie pamiętam o czym gadaliśmy po drodze, bo jak wspomniałem, w momencie odkrycia, z kim jadę, się obudziłem. Ale kilka lat po tym, jak mi się to przyśniło, miałem okazję uczestniczyć w Festynie Miłosierdzia, który organizowany jest w Łodzi. Jeden z momentów Festynu to procesja z relikwiami św. Faustyny. Do Katedry łódzkiej. Nie wiem, czy tak się dzieje co roku, ale wtedy natrafiłem na motocyklistów, z dziesięciu chłopa, którzy jadąc na swoich Harleyach… prowadzili całą procesję do Katedry…

Nie wiem, jak to wszystko powyjaśniać i może nawet nie trzeba nic wyjaśniać. Uznałem to wszystko jako zaproszenie do przyjaźni : ) Co prawda maili do siebie nie piszemy i nawet nie wiem, czy św. Faustyna ma swój profil na Facebooku…, ale zdarza mi się korzystać z jej pomocy dość często…o.Tomasz