Starość

Starość to tybetańskie lato.
Lato, które w zimowym, surowym krajobrazie
dojrzewa dawno zapomnianym zapachem i barwą dzieciństwa.
Starość to płaskowyż wbrew naturze zakwitający na samym dnie depresji.
To czas, gdy rzeczywistość kurczy się zaciśnięta w Twej zwiędłej dłoni.
Gdy dłoń domkniesz świat zgaśnie.
Zostaniesz tylko Ty i Bóg.