Odtrącenie.

Doświadczenie braku.

Przezywania upokorzenia.

Wypalenie w samotności.

I nagle...

Otwarcie.

Dotknięcie szczęścia.

Odczuwanie.

Jedność myśli.

Niesamotność – odległa bliskość.

I znowu...

Odtrącenie.

Wypalenie samotność.

 

Ile trzeba jeszcze przeżyć żeby dotknąć normalności, żeby żyć, żeby żyć, żeby żyć.

Oto wołam. Oto mój niemy krzyk. Larum które podnoszę – nie wypowiadając słowa. Schowane we mnie boleści, tylko targają moją duszę, a ja podnoszę mój niemy krzyk boleści.