Konstandinos Kawafis "ITAKA"

 

Jeśli wyruszasz w podróż do Itaki,

pragnij tego, by długie było wędrowanie,

pełne przygód, pełne doświadczeń.

Lajstrygonów, Cyklopów, gniewnego Posejdona

nie obawiaj się. Nic takiego

na twojej drodze nie stanie, jeśli myślą

trwasz na wyżynach, jeśli tylko wyborne

uczucia dotykają twego ducha i ciała.

Ani Lajstrygonów, ani Cyklopów,

ani okrutnego Posejdona nie spotkasz,

jeżeli ich nie niesiesz w swojej duszy,

jeśli własna twa dusza nie wznieci ich przed tobą.

 

Pragnij tego, by wędrowanie było długie:

żebyś miał wiele takich poranków lata,

kiedy, z jaką uciechą, z jakim rozradowaniem,

będziesz podpływał do portów, nigdy przedtem nie widzianych;

żebyś się zatrzymywał w handlowych stacjach Fenicjan

i kupował tam piękne rzeczy,

masę perłową i koral, bursztyn i heban,

i najróżniejsze, wyszukane olejki —

ile ci się uda zmysłowych wonności znaleźć.

Trzeba też, byś egipskich miast odwiedził wiele,

aby uczyć się i jeszcze się uczyć — od tych, co wiedzą.

 

Przez cały ten czas pamiętaj o Itace.

Przybycie do niej — twoim przeznaczeniem.

Ale bynajmniej nie śpiesz się w podróży.

Lepiej, by trwała ona wiele lat,

abyś stary już był, gdy dobijesz do tej wyspy,

bogaty we wszystko, co zyskałeś po drodze,

nie oczekuj  wcale, by ci dała bogactwo Itaka.

 

Itaka dała ci tę piękną podróż.

Bez Itaki nie wyruszyłbyś w drogę.

Niczego więcej już ci dać nie może.

 

A jeśli ją znajdujesz ubogą, Itaka cię nie oszukała.

Gdy się stałeś tak mądry, po tylu doświadczeniach,

już zrozumiałeś, co znaczą Itaki.