Mdr 2,1a.12-22 Mylnie rozumując bezbożni mówili sobie: „Zróbmy zasadzkę na sprawiedliwego, bo nam niewygodny: sprzeciwia się naszym sprawom, zarzuca nam łamanie prawa, wypomina nam błędy naszych obyczajów. Chełpi się, że zna Boga, zwie siebie dzieckiem Pańskim! Jest potępieniem naszych zamysłów, sam widok jego jest dla nas przykry, bo życie jego niepodobne do innych i drogi jego odmienne. Uznał nas za coś fałszywego i stroni od dróg naszych jak od nieczystości. Kres sprawiedliwych ogłasza jako szczęśliwy i chełpi się Bogiem jak ojcem. Zobaczmyż, czy prawdziwe są jego słowa, wybadajmy, co będzie przy jego zejściu. Bo jeśli sprawiedliwy jest synem Bożym, Bóg ujmie się za nim i wyrwie go z ręki przeciwników. Dotknijmy go obelgą i katuszą, by poznać jego łagodność i doświadczyć jego cierpliwości. Zasądźmy go na śmierć haniebną, bo, jak mówił, będzie ocalony”. Tak pomyśleli i pobłądzili, bo własna złość ich zaślepiła. Nie pojęli tajemnic Bożych, nie spodziewali się nagrody za prawość i nie docenili odpłaty dusz czystych.

Bardzo ujęły mnie słowa o złości, którą doświadczam w ostatnich miesiącach. Zgadzam sie z autorem księgi, obserwując kogoś pełnego złości zgadzam się że zlość zaślepia i nie pozwala dostrzec innych wokół siebie nawet tych najbliższyc i powoduje że człowiek wygląda jakby miał za chwilę wybuchnąć a do tego zachowanie jest absurdalne. Ktoś mi powiedziął, szkoda mi tego człowieka bo jest tak pogubiony że sam tego już nie zauważy.

Mam nadzieję że Pan Bóg mnie uchroni od złości która przyćmi mi rozum.

Dziękuje, za to dzisiejsze czytania ale również za ludzi wokół mnie, którzy pojawili się wokół mnie i powodują znikanie złości a powstawanie w jej miejsce pięknej radości. Pan Bóg mnie zaskakuje wydarzeniami mojego życia na różnych przestrzeniach, pewne rzeczy się kończą ale w zamian nich zaczynają sie nowe.