" Kiedy mówimy, że kobieta jest tą, która powinna doznawać miłosci, aby wzajemnie miłować, mamy na myśli nie tylko i nie przede wszystkim ten specyficzny układ oblubieńczy małżeństwa. Mamy na myśli zakres bardziej uniwersalny, wyznaczony przez sam fakt bycia kobieta w całości relacji międzyludzkich, które na różne sposoby określają współistnienie osób, mężczyzn i kobiet. W tym szerokim i wielorako rozumianym kontekście kobieta jest szczególną wartością jako osoba ludzka, równocześnie zaś ta konkretna osoba ludzka, która jest kobietą, stanowi szczególną wartość osobową ze względu na swą kobiecość. Odnosi sie to do wszystkich kobiet i zarazem do każdej z osobna kobiety, bez względu na uwarunkowanie kulturowe, w jakim żyje, niezależnie niezależnie od takich czy innych jej włąściwości duchowych, psychicznych czy cielesnych, jak na przykład wiek, wykształcenie, zdrowie , praca, stan małżeński czy bezżenność" Jan Paweł II - List do kobiet

Wiele lat musiała upłynąć zanim zaakceptowałam siebie jako kobietę, a nie tylko matkę, żonę, kucharkę, sprzątaczkę itp. Dlaczego my jako kobiety nie dostrzegamy w sobie piękna jakim obdarzył nas Pan Bóg. Pieknie nas zaopatrzył w różne cudowne narzędzia życia, których nie posiadają mężczyźni a my tego często nie dostrzegamy, albo dajemy w sobie zabić te wspaniałości mężczyznom. Nasza wrażliwość, umiejętność pochylenia się nad człowiekiem, troskliwość, dobroć serca, uczuciowość to są wspaniałe dary, dzięki którym my stajemy się piękne ale także obdarzamy nimi świat, który wtedy staje sie piękniejszy. To odkrycie zajęło mi wiele lat, jako że wiele z tych darów zepchałam do piwnicy i komórki mojego życia, dzieląc się jedynie okruchami z niektórymi osobami. Samotność w małżeństwie, w trudzie rodzicielstwa nie pozwoliła mi rozkwitnąć tak naprawdę, nie chciałam ukazywać prawdziwej siebie, lecz w skrytości pięlęgnowałam to co mnie zabijało niestety. Praca nad sobą w ostatnich miesiącach pozwoliła mi wziąć życie jako cudowny dar, zauważyć siebie jako kobietę. Mądrą, piękną, zaradną pracowitą, uczciwą, wierną Prawdzie, matke kochającą dzieci, troskliwą, ciepła, umiejącą pochylić się nad człowiekiem potrzebującym. Ktoś pomyśli zadufana baba. Nie to jest znajomośc swojej tożsamości, swojej wartości i ceny. Wiem, że mam prawo do godnego życia i nikt nie może mnie poniżac w żadnej sferze, ponieważ jestem jedyna, niepowtarzalna mam swoje wady ale też mam swoje zalety.

Wczoraj usłyszałam od przyjaciólki, że dzięki mnie uwierzyła w siebie, w swoją wiedzę i umiejętnośći. Może wiec jako kobiety częściej nawzajem powinnysmy mówić sobie komplementy, żeby znać swoją wartość i wzajemnie podnośić swoją wartość o sobie. Czasami niewiele potrzeba, krótki SMS, słowo jak pięknie wygladasz, lub jak pięknie coś zrobiłąś, może zacznijmy jako kobiety  traktowąć się tak jak oczekujemy bo przecież my wiemy czego chcemy usłyszeć lub jaki gest zobaczyć. Dla nas to niewielki wysiłek, a może przez te słowa i gesty mężczyźni zaczną dostrzegąc jak zrobić przyjemność swoim kobietą. Chociaż ich psychika jest naprawdę różna od naszej, więc nie oczekujmy jakiś rewolucji, ale cieszmy się małymi gestami, które są, bo może ich nie byc w ogóle.

Zakończę także fragmentem listu, którym rozpoczęłam ten dzisiejszy blog;

" Godność kobiet wiąże się ściśle z miłością, jakiej ona doznaje ze względu na samą kobiecość i równocześnie z miłością, którą ona ze swej strony obdarza. W taki sposób zostaje potwierdzona prawda o osobie i o miłości"