Aktorzy to tacy sami ludzie jak my. Kiedy stawiamy ich na piedestale, czynimy im krzywdę.

Byłam dziś na przedstawieniu, w którym występowała moja znajoma. Po raz pierwszy widziałam ją na scenie i bardzo mnie zaskoczyła. Swoim śpiewem, grą, improwizacją. Zaskoczyła na tyle, że chciałabym zobaczyć ją w innych rolach, w innych odsłonach. Pomyślałam, nie po raz pierwszy zresztą, jak trudna jest praca aktora. Gra całym sobą, swoimi emocjami, ciałem. Tworzenie sytuacji, w które uda się lub nie, wciągnąć widza. I to oczekiwanie, napięcie. Dobrze nam poszło czy daliśmy plamę?

Oglądając relację z przyznania Złotych Globów 2016r. uświadomiłam sobie ponownie, że aktorzy to tacy sami ludzie jak my. Przeżywają te same lęki, popełniają gafy, bywają śmieszni lub złośliwi. Kiedy stawiamy ich na piedestale, czynimy im krzywdę. To przecież tylko ich praca, po której chcą normalnie zjeść obiad czy pospacerować po mieście. Po pracy nie muszą być świetni. I pozwólmy im na to.