Cóż. Przeszłość wciąż nas dogania. Nieważne jak bardzo chcemy o czymś zapomnieć. To wróci. W najgorszych dołach to wszystko, co zakopujemy od lat, wypłynie na zewnątrz ze zdwojoną siłą. A wtedy nas uderza.

Rozczarowanie. To uczucie jest najgorsze. A kiedy pojawia się w człowieku wraz z bezsilnością, to wtedy krótka droga to prawdziwej tragedii.

Mam dość. Nie widzę sensu w niczym. Potrzebuję pomocy, ale boję się o nią prosić. Nie potrafię prosić o pomoc. I to mnie powoli zabija...

Chcę porozmawiać z tym księdzem, ale boję się. Nie wiem czego, coś mnie paraliżuje. Wiem że potrzebuję tego TERAZ, bo moje życie stoi na krawędzi.

Boże, błagam, daj mi światło poznania Ciebie i Twojej miłości. Proszę...