Z dzisiejszych czytań (II tydzień w ciągu roku, wtorek, 20.01. 2009):

Nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o czynie waszym i miłości, którą okazaliście dla imienia Jego, gdyście usługiwali świętym i jeszcze usługujecie.

Jak Boże mogłeś mi to uczynić? Jak mogłeś pozwolić na śmierć moich dzieci? Dlaczego mi je zabrałeś? - te pytania często powtarzają się w modlitwie rodzica po stracie dziecka.

Gdzieś tam wypowiedziane czy niewypowiedziane czają się oskarżenia o niesprawiedliwość, złość, brak dobroci, zapomnienie, nienawiść. Nie jest Bóg niesprawiedliwy... To prędzej w nas górę biorą nieprawdziwe wyobrażenia Boga, wpajane od dzieciństwa, poprzez słowa rodziców, dziadków, kaznodziei, przyjaciół.

Czy nietrafione pobożne pocieszenia, które potrafią zburzyć całą kruchość wiary: Bóg tak chciał, taka była Jego wola, nie zrozumiemy czasami Bożych decyzji, widocznie się źle modliliście, On chce czegoś was przez to nauczyć, też się nie przyczyniają do tego niewłaściwego obrazu Boga, który nosimy w sobie? Bo mi nadal trudno uwierzyć w Boga, który CHCE śmierci...

Czy udział w dziele stworzenia poprzez akt małżeński, noszenie dziecka pod sercem nie jest usługiwaniem świętym, dzieciom najmniejszym, które jeszcze nie ujrzały światła słonecznego? W wielu kulturach kobieta nosząca w swoim łonie dziecko była traktowana na szczególnych zasadach, dotykająca świętej tajemnicy życia. Może już coraz rzadziej można usłyszeć, ale nadal w języku polskim okres oczekiwania na narodziny nazywa się stanem błogosławionym.

... i jeszcze usługujecie.

Czy posługa macierzyństwa skończyła się wraz ze śmiercią dzieci?

Nie.

Tylko dlaczego tak trudno zobaczyć w rodzicach po stracie dziecka - właśnie RODZICÓW, którzy MAJĄ dzieci, w tym innym wymiarze, ale MAJĄ.