Z dzisiejszych czytań (św. Łukasza, Ewangelisty):

Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem abyście szli i owoc przynosili.

Pan Bóg wybrał nas na rodziców i tego wybrania w żadnym momencie nie cofnął. Nawet jeśli doświadczyliśmy śmierci dziecka, to przecież nie On ją uczynił. Tajemnicą pozostaje powołanie dzieci przez Boga do prawdziwej światłości, ale to nie jest tak, że tak chciał Bóg, taka była wola Boża, spotkała was wielka łaska. Pseudopobożne pocieszenia, półprawdy o Bogu, które często można usłyszeć.

On nas wybrał, abyśmy szli przez życie jako małżeństwo i żebyśmy przynosili owoce. Owocem naszej miłości małżeńskiej są dzieci. Wszystkie, te które są tutaj z nami i te, które uczestniczą już w chwale nieba. Bóg chciał tych owoców, chciał, aby dzieci żyły i to Jego pragnienie realizuje się nadal, jest aktualne, bo dzięki Niemu, dzieci, nawet jeśli zmarły, żyją. Ich życie zmieniło się, ale nie skończyło.

Teoretycznie mogę, jak moje otoczenie, odesłać zmarłe dzieci w niebyt milczenia, udawania, że nigdy ich nie było, że ich śmierć należy do przeszłości, która nie ma wpływu na moje życie. Mogę, ale będzie to kłamanie samej sobie.

Mogę też odkrywać ich obecność tu i teraz, w modlitwie, w Eucharystii, odkrywać świętych obcowanie tak po prostu, na wyciągnięcie ręki, w sercu, a nie tylko przez kilka sekund w czasie niedzielnej Mszy wypowiadając słowa Credo.

Pan Bóg wybiera do wielkich rzeczy - jak św. Łukasza i do tych zwyczajnych, codziennych - bycia rodzicem. Też wielka rzecz. A może każda sprawa, do której powołuje Pan, jest wielka?