Refren dzisiejszego psalmu (Niedziela Męki Pańskiej, A):

Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił?

Moje pierwsze poronienie, szpitalny korytarz i przebudzenie się po narkozie. Jeszcze mąż upewnia się, czy na tyle jestem przytomna, że nie spadnę z łóżka na kółkach, chce iść do sklepu po coś do jedzenia. Obiad roznoszono w trakcie zabiegu, o mnie zapomniano, zresztą nie będąc pacjentką przydzieloną do żadnej sali, pacjentką 'korytarzową', trudno się temu dziwić.

Co rusz ktoś obok przechodzi. Poczucie pustki, choć obok są ludzie. Nie ma człowieka. Jest Bóg, który płacze razem ze mną.

Równo 9 miesięcy później, w tym samym szpitalu M. w 16. tygodniu ciąży traci swojego synka.

Spotkałyśmy się kilka miesięcy później i pamiętam jej skargę: dlaczego w tym najstraszniejszym momencie mojego życia Pan Bóg mnie opuścił?

W pierwszej chwili chciałam zaprzeczyć, że On był, że jest z nami w każdym cierpieniu. Zmilczałam. Cierpienie drugiego człowieka zawsze osłonięte jest jakąś Tajemnicą, zwłaszcza cierpienie matki umierającego dziecka. Choć w naszych historiach wiele było wspólnego, to sposób przeżywania jest inny.

"Panie mój, Królu nasz, Ty jesteś jedyny, wspomóż mnie samotną... wspomóż mnie opuszczoną... (Est 4, 5b. 8d)