Z dzisiejszych czytań (IV tydzień Wielkiego Postu, środa):

Mówił Syjon: Pan mnie opuścił, Pan o mnie zapomniał. Czyż może niewiasta zapomnieć o swym niemowlęciu, ta, która kocha syna swego łona? A nawet, gdyby ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie.

Zapomniałaś już?

Już się pozbierałaś?

Jeszcze przeżywasz?

Może byś już skończyła...

Przecież masz już dziecko...

Przecież już masz dziecko po poronieniu.

Czy to nie jest rozdrapywanie ran?

Przesadzasz, są gorsze nieszczęścia.

Tysiąc dobrych rad, dlaczego mam NIE pamiętać.

Sam Bóg pamięta o moich dzieciach. Skoro dla Niego ta pamięć jest ważna, dlaczego dla mnie ma być nieistotna? Oto wyryłem cię na obu mych dłoniach - czytamy dalej w tekście biblijnym. Patrząc na Ukrzyżowanego wiem, Komu zaufałam. Pamięć o dzieciach zmarłych nie niszczy, nie zabija, nie jest nieładem, nieuporządkowaniem, przeciwnie, pamięć ta wskazuje na jakiś porządek w historii naszego małżeństwa i rodziny.

Nie każdy chce to zrozumieć.