Postawa bycia uczniem Boga to coś znacznie więcej niż studiowanie teologii. To zażyła bliskość, w której On mówi do serca!

Napisane jest u Proroków: "Oni wszyscy będą uczniami Boga". Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Mnie. /J 6,45/

Ot i znak czasów mesjańskich! Wszyscy są uczniami - uczącymi się (לִמּוּדֵי יְהוָֹה - limudej Adonai), którzy usłyszą od Ojca, nauczą się i przyjdą do Mesjasza!

i nikt nie będzie pouczał swego brata, bo:

Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela 
w owych dniach, mówi Pan. 
Dam prawo moje w ich myśli, 
a na sercach ich wypiszę je, 
i będę im Bogiem, 
a oni będą Mi ludem. 
I nikt nie będzie uczył swojego rodaka 
ani nikt swego brata, mówiąc: 
Poznaj Pana! 
Bo wszyscy Mnie poznają, 
od małego aż do wielkiego. /Hbr 8,10-11/

Czy więc nie potrzeba nam już nauczycieli? Dlaczego więc Paweł wymienia tę funkcję w Kościele? I dlaczego urzędnik etiopski potrzebuje Filipa, by zrozumieć czytania z proroka Izajasza?

Bo bycie uczniem to coś znacznie ważniejszego od pojmowania rozumowego prawd wiary, do którego bardzo przydatni są nauczyciele. Ostatnie stulecia sprowadziły wiarę do rozumu a poznanie Pana do dogmatów (skądinąd bardzo ważnych). A poznać Boga, być Jego uczniem do wejść w intymną relację, w której to On sam mówi do nas i nas uczy, abyśmy mogli i potrafili przyjść do Mesjasza! On sam odpuści nam grzechy (co pozwoli się zbliżyć) i sam umieści swe prawo w głębi naszego jestestwa 
i wypiszę na naszym sercu /por. Jer 31/. 

A kiedy już wytłumaczą nam Izajasza i przyjmiemy Chrzest jak ów urzędnik, będziemy mogli dalej jechać sami, bo staniemy się Jego uczniami.