Wiem, jak bardzo to jest zle, ale kocham kogoś. Ta milość bardzo mnie ogłupia. Robię przez nią dziwne rzeczy. Nie mogę przestać o tym myśleć. Jak to możliwe, że ja ta wzorowa uczennica, ta przez wielu nauczycieli uważana za taką inteligentną, moglam się zakochać w kimś takim. Wiem, że powinnam myśleć o Bogu, ale gdy  widzę tą "moją miłość", mam ochotę zrobić wszystko, by choć na mnie spojrzał. Można to wytłumaczyć młodym/głupim wiekiem, ale ja zaczynam się bać. Na dobranoc życzę sobie abym o nim nie myślała, idę spać. Do jutra.