Dziewiąta część! KOMENTUJCIE :D

Róża Awanturka

 

Mam na imię Róża. Róża Awanturka. Jestem dziewczynką w wieku lat prawie jedenastu. No dobra,ominę przemówienie podobne do przemówienia pani dyrektor. To zacznijmy jeszcze raz.

Siemka! Jestem Róża. Mam 10 lat i chodzę do czwartej klasy. Nie....też nie pasuje. No bo tak trudno wymyślić mój opis...Zaraz,zaraz... AMAZING! Skorzystam z opisu w zeszycie. No to jeszcze...nie,nie jeszcze raz,Pfff....który? Pierwszy,drugi,trzeci. To zacznijmy trzeci raz.

Cześć! Jestem Róża. Na nazwisko Awanturka. Okropnie,prawda??Ciekawe,kto z Was chciałby mieć tak na nazwisko. Raz chłopcy z przedszkola ułożyli taki wierszyk

Róża Awanturka,

to jest klawiaturka

no i też jaszczurka

ma zdechłego szczurka

trzyma go w kieszeni pełnej kamieni

Kamień się wyrzuci

Róża się odwróci

Okropny wierszyk,prawda? To tak jakbym napisała taki wierszyk

Chłopaki z naszej paki

To są przedszkolaki

Wolni jak ślimaki

Wyglądają jak buraki

straszne mięczaki

te nasze chłopaki

A imię... Jest „oryginalne” jak twierdzi mama. Ale moim zdaniem jest okropnie wyróżniające się. Chciałabym się nazywać,choćby Gabi. Czy ktoś z was nie chciałby się nazywać inaczej?

Teraz wiek. Mam prawie 11 lat. W czerwcu skończę jedenaście. Jestem wysoka i szczupła. Pewnie niektórym ten wygląd wydaje się MARZENIEM,ale ja wolałabym być niższa. To okropne być wyższą od swojej babci i jak chce Cie przytulić,to się musisz schylać. Włosy mam koloru ciemnego blondu. Te włosy są krótkie. Takie,że nawet nie można zapleść kucyka!

Ale dobra,do rzeczy. Chodzę do czwartej klasy w nowej szkole. Dlaczego w nowej? Przeprowadziliśmy się z Warszawy do miasta z straszną nazwą. Nazwa ulicy jest spoko: Kwitnącej Jabłoni. Nawet mi się bardzo podoba ale wioski...? Chcecie wiedzieć? Ok. DUCHNÓW. Okropnie,prawda? . Jak mi nie wierzycie,to wpiszcie w internecie „Duchnów”. Zobaczycie,jak to daleko od Warszawy i w ogóle. Ale ja się cieszę,że mieszkam na wsi. Miałam dosyć spalin.

Przeprowadziliśmy się tu właśnie przez nie. Tata miał dosyć spalin i przeprowadziliśmy się. A przy okazji tacie trafiła się lepsza praca. . Razem ze mną,Martą i Adą jedzie pociągiem(to w ramach NIE spalinom) do Sulejówka.

To niedaleko. Piętnaście minut. Ale to najbliższe miasto. Jeszcze blisko jest Mińsk Mazowiecki. Ale mama nie miała ochoty na większe spotkanie ze spalinami.

Jak już jesteśmy w Sulejówku,to Tata idzie do pracy czyli do szpitala (jest lekarzem) a ja i reszta rodzeństwa do szkoły.

To jest szkoła „z wysokim poziomem nauczania” czyli po prostu jest więcej zadane i więcej siedzisz w szkole:(

Lubię lody ( wszystkie smaki) słodycze,lato,czas wolny,komputer:), kaktusy ( mam pięć w pokoju), kolorowe gumki do ścierania. Mam kolekcję gumek do ścierania. W tej chwili jest ich 342 gumki. Trzymam je w pudełku pod łóżkiem. Lubię śpiewać i chcę zostać piosenkarką ( Tralala ) lub lekarzem.

W starej szkole chodziła ze mną Lidzia. To moja naj-naj-naj-NAJlepsza przyjaciółka. A że ona chodziła do szkoły w Warszawie przez dwa lata. Pierwszą i drugą klasę. Nie myślcie że ją wylali,co to to nie. Przeprowadziła się do Sulejówka. I chodzimy razem do szkoły.

W rozdziale pierwszym poznałam przyszłego wroga- Krowę czyli Olencję pospolitą. Mam tak zwany charakter. Dość trudny. Jestem niecierpliwa i wybuchowa.

Ale oczywiście jestem świetna. Mam czwórkę rodzeństwa.

Marta- dziewczyna w wieku 15 lat. Wszystkim i wszystkiemu jest przeciw. gra na gitarze♫(to przeciw rodzicom) i ma chłopaka Szymona. Brawa dlaaa... Marty!

Ja- opis jest na górze :) Brawa dlaaa...mnie!

Ada- dziewczyna w wieku lat 7. Grzeczna,miła i posłuszna. Lecz jak się ją wkurzy..miej się na baczności! Brawa dlaaa...Ady!

Kamil i Bartek- „urocze” bliźniaki w wieku lat czterech. Wszystko robią tak samo. Innymi słowy dwie krople wody. Brawa dlaaa...Kamila i Bartka!

To chyba wszystko o mnie. Miłej zabawy! A.. zapomniałam napisać. W Tej książce pojawi się ktoś... kto zostanie. Moim.... a zresztą. Przeczytajcie!

! Róża

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rozpoczęcie roku szkolnego

 

Rozejrzałam się po dużej,żółto- czerwonej sali. Wszędzie mnóstwo osób. Jak gdyby wyprzedaż. Tyle ludzi,że szpilki nie można wcisnąć. A co dopiero taką dziewczynę jak ja! Jak nie dziecko,to nauczyciel. Jak nie nauczyciel to woźny. A jak nie woźny to rodzic. Uff..... jak gorąco! Z oddali było słychać płacz pierwszaka.

Ech,gdzie w tym tłumie jest Lidka? Nagle zauważyłam blond głowę. AMAZING! To Lidka! Moja przyjaciółka z dawnej szkoły. Przyjaźnimy się od przedszkola. Biegnę do właścicielki głowy.

- Hej...

- Aaa!!! Kim jesteś? Czemu mnie napastujesz? - odezwał się wściekły głos

Właścicielką głowy okazała się średniego wzrostu dziewczyna ubrana w białą bluzkę na ramiączka i krótkie,pomarańczowe spodenki. W uszach miała BIG KOLCZYKI i jeszcze na dodatek stare,wytarte buty. Miała szare oczy którymi miotały błyskawice.

Patrząc na jej strój nie wytrzymałam. Parsknęłam śmiechem

- Ale się dziwnie ubrałaś na rozpoczęcie roku!

Nie chciałam,aby było w tym coś obraźliwego,ale dziewczyna to inaczej odebrała niż ja.

- I kto to mówi! Dziewczyna w granatowej sukience! - powiedziała wyzywająco i kpiąco jednocześnie

- Co Ci przeszkadza moja sukienka?

Moim zdaniem była ładna. Granatowa, krótsza niż inne sukienki,na ramiączka a pod spodem miałam białą koszulę z krótkimi rękawami.

Tylko włosy....o nich to nie wspomnę. Nudne,ni to blond,ni to brąz.

- A co tobie przeszkadza mój strój!? - dziewczyna zaczynała się coraz bardziej denerwować
- A to,że nie jest odpowiedni na tą uroczystość.

- A weź spadaj! - oznajmiła po chwili milczenia i poszła do swojej pewnie przyjaciółki. Ciekawe,gdzie jest Lidka?

- Uwaga uczniowie! Siadamy na miejsca! Każda klasa do swego wychowawcy!

Pani dyrektor,pulchna i wysoka kobieta stała z tubą w ręku i starała się przekrzyczeć tłum. Za drugim razem jej to wyszło. Ja już szłam w kierunku wysokiego i szczupłego mężczyzny,ostrzyżonego na „jeżyka”. Podeszłam do niego.

- Jesteś z czwartej?

- Tak panie......

- Mariuszu. Będę was też uczył WF-u. Siądź tu,ta osoba Cię szuka.... - wskazał na Lidkę.

Podeszłam do niej. Jej piękne blond włosy zaplecione w warkocz swobodnie wisiały na czarnej sukience. Była podobna do mojej,tylko że to była wersja „bez koszuli”. Uśmiechnęła się do mnie. Odwzajemniłam uśmiech.

Po nudnej akademii opowiadającej o „już pierwszy szkolny dzwonek. Do ławek siąść czas” przeszliśmy do klas.

Obejrzałam ją. Mała,ale z interaktywną tablicą. Ławki stały w rządkach po cztery,a okna zdobiły liczne kwiaty,w tym kaktus. Siadłam przy stole ustawionym z ławek koło Lidki i obok tej niemiłej dziewczyny.

Na stole było trochę ciastek,Coca-Cola, soki, i faworki. Nalałam sobie trochę soku jabłkowego,i przez przypadek oblałam nim Lidkę i tamtą dziewczynę. Siebie zresztą też. Lidka wzięła chusteczkę i zaczęła się wycierać. A tamta dziewczyna..... szkoda gadać.

- Proszę pana! - zachlipała – ona mi oblała mój stróój! Aaaaaaaaaa!

Cała klasa się z niej śmiała. Pan Mariusz też.

- A jaki to strój,dziecko? - powiedział rozbawiony podając jej chusteczkę

- Zemszczę się! - wycedziła przez zęby Olka,bo tak się nazywa. I się zemściła. Nie raz...........

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rozdział 1.

WF i co z tego wynikło

 

Na WF-ie ćwiczyliśmy serwowanie piłki.

- „Saminamina eee woka woka eeee”– nauczycielowi zadzwonił telefon.

Wyszedł z sali,przedtem każąc nam odłożyć piłki. Olka ( jak zwykle zresztą ) nie odłożyła piłki,i jeszcze zaczęła ją rzucać. A zresztą, to prawie nikt nie posłuchał pana. Wszyscy zaczęli się popisywać. Olka też. Rzuciła w moją stronę.

Na nieszczęście trafiła Kamilę,która bez okularów nie zauważyła piłki,którą dostała w głowę. Momentalnie zaczęła ryczeć.

Nauczyciel wbiegł na salę. Wiedziałam,że Ola na mnie naskarży, a ona ZAWSZE znajdzie poparcie wśród swoich fanek,Wiolett więc powiedziałam pierwsza.

- Proszę pana,to Olka. To ona rzuciła piłkę. - powiedziałam wstając.

- Wcale nie! Kłamiesz! -Krowa się odezwała wyzywająco wstając z podłogi

- Sama kłamiesz!

- Nie masz dowodów! -denerwowała się krowa. Jej głos przybrał barwę ( a może smak?) papryczki chili.

- Spadaj!

W tym momencie pan Mariusz przerwał dobrze zapowiadającą się kłótnię,po czym zdecydował: zamiast grać w dwa ognie miałam sprzątać z Olką gabinet pedagoga! Brr......

W okropnych nastrojach weszłyśmy do gabinetu ( pan pedagog wczoraj malował gabinet,i zostało jeszcze sporo farb) . Kiedy pan wyszedł,Olka kopnęła farbę,która jak na złość wylądowała na moim bucie ,który z zielonego stał się żółty. O nie,takiego czegoś nie mogłam puścić płazem,więc oblałam ją niebieską farbą ( miałam zamiar tylko buta,ale coś nie wyszło ).

Kiedy po piętnastu minutach wszedł nauczyciel, obydwie byłyśmy zamienione w kolorowe potwory,całe rozczochrane,po podłodze walały się szachy i resztki gier planszowych,a ja,z kaktusem w ręku,którym miałam zamiar walnąć Olkę siedziałam na szafie,a Ola schowała się za biurko. Po przebraniu się i po rozmowie z dyrektorem,która trwała WIECZNOŚĆ było najgorsze: przez tydzień musiałam z tą głupią Olką sprzątać salę gimnastyczną!

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

- Jesteś zła? - nieśmiało zapytała mnie Lidka. Na obiad na której były ziemniaki i kurczak oraz ohydny rozciapciany pomidor który pogorszył mój nastrój.

- A jak myślisz? -odpowiedziałam głosem na specjalne okazje.

Domyślacie się,że musiałam być wściekła! Tym bardziej,że na salę gimnastyczną przywieziono mini basen. Normalnie to bym się cieszyła,ale teraz...to po prostu więcej roboty. Szczególnie gdy pierwszoklasiści (ja chodzę do czwartej klasy) mogli się chlapać! Po takim chlapaniu sala gimnastyczna była w opłakanym stanie. Mój humor tym bardziej się pogorszył,gdy na angielskim pani oznajmiła

- piszemy test! - radosnym głosem oznajmiła dając nam kartki.

Jeszcze bardziej zła napisałam mniej więcej tak:

 

Przetłumacz na angielski. Ta zebra ma paski,kopyta,oczy i uszy= strata czasu,serio. A to przecież logiczne,że zebra ma oczy,bo co ma mieć? Oczy ufoludka?

I tak na wszystkich tłumaczeniach. Pani powiedziała,że coś jest ze mną nie tak i że się rozliczymy potem. Napisała mi kartkę o takiej treści:

Z przykrością informuję Państwa o godnym kary zachowaniu Pańskiej córki- Róży.

Na teście napisała tak: Przetłumacz na angielski. Ta zebra ma paski,kopyta,oczy i uszy= strata czasu,serio. A to przecież logiczne,że zebra ma oczy,bo co ma mieć? Oczy ufoludka? To jest zachowanie godne kary. Proszę o rozmowę z córką

Małgorzata Skup

To wszystko mnie dołowało....

Kiedy weszłam do sali,Ola już tam była. Zaczęłyśmy sprzątać. Ale ta wstrętna,podstępna krowa kazała mi czyścić basen! Tego za wiele.

Prysnęłam na nią zimną,brudną od dwustu nóg,i śmierdzącą wodą.

- IIIIIIIIiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii.....- oczywiście krowa nie mogła być cicho. Szybko uciekłam,ale ona za mną! Nagle zaświeciła mi się w głowie lampka. Pobiegłam tam,gdzie są drabinki;na lekcje z basenem osłonięte od wody grubą, ciężką płachtą. Raz,dwa,trzy,w dół,na krowę! Krowa szamotała się przez chwilę,po czym wreszcie wyszła. Po wspaniałej bójce posprzątałyśmy salę.

Na szczęście nikogo z nami nie było,i nikt nas nie upomniał

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

Po powrocie do domu klapnęłam na łóżko. Byłam zrezygnowana.

- Dostałaś mejla- poinformował mnie komputerowy głos.

Hej Róża! Wiem,że jesteś zła,ale czy jesteś na poczcie?

Pa pa Lidka

Odpisałam

Nie jestem zła. Jestem wściekła! :<

O co chodzi?

 

Czy możesz iść na nocowanki?

 

Ja?

Do Ciebie :?:

Serio:?:

 

Serio serio.

 

W tym momencie starsza siostra,Marta wyłączyła moją pocztę i wlazła na fejsa. Ubrana w swoją ulubioną niebieska bluzkę i getry w paski ( sprzeciw,sprzeciw!) tak długo klikała dopóki nie znalazła Kuby na Facebooku.

- Ej! - protestowałam- masz własny laptop! (ja mam stary komputer rodziców z epoki kamienia )

- Zepsuł się- powiedziała wymijająco Marta.

A ja znałam prawdę. W nocy wyczerpała całą baterię. Jednak nie protestowałam,bo ona ma szesnaście lat a ja dziesięć. Właśnie chciałam posłuchać muzyki ale odtwarzacz MP3 wzięła Ada,moja młodsza siostra. Szybko zeszłam na dół i obwieściłam mamie radosną nowinę

- Mamo,Lidka zaprosiła mnie na nocowanki!

- Hm.....Nie jestem pewna! Po tamtej kartce.. - jej ton nie wróżył nic dobrego.

Mama ze ścierką w ręku próbowała czyścić parapet. Niestety jej wysiłki były daremne. U nas Kasia (imię mamy) przesadnie dba o czystość. Potrafi sprzątać wysprzątany dom! Szybko się skapnęłam o co chodzi,i pomogłam mamie. Teraz rozmowa przyjęła inny obrót

- Dziękuję za pomoc,córeczko. To o co chodzi?

- Chcę iść na nocowanki. To dla mnie ważne.....

- No dobrze....AU! - wrzasnęła mama,bo skacząc nastąpiłam jej na stopę. Teraz ona skakała,tyle że na jednej nodze.

- Przepraszam. Mogę iść?

- Dobrze. Ale pamiętaj o …....

Mama nie zdążyła dokończyć, bo już byłam na górze. Wymijając się zwinnie od próśb typu „pomóż!” „pobaw się” wygoniłam Martę z pokoju grożąc,że się poskarżę że w nocy siedzi na kompie. Od razu poinformowałam Lidkę

Zgodziła się!!!

 

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

W nieco lepszym nastroju szłam do szkoły,a w zasadzie na przystanek szkolny. Do szkoły dojeżdżałam autobusem. W szkole było nieco lepiej...aż do przyrody. Nauczyciel coś tam ględził o robakach (fuj). Nagle nastawiłam uszy

- Każdy z was zrobi projekt na temat dzisiejszej lekcji,czyli poznajemy robaki duże i małe.

Fuuuu.... jakiego pełzaka wybrać? Nagle zapaliła mi się lampka w głowie. Po skończonym dniu w szkole włączyłam komputer.

 

 

- I ty to chcesz dać na przyrodę? - usłyszałam kpiący głos z tyłu. W ułamku sekundy odwróciłam się.

- Marta! Ile razy mówiłam..

-...Że mam Ci nie przeszkadzać- Marta ze śmiechem siadła obok mnie.

- Nie dąsaj się. A tak na serio: to ładnie. Tylko się z tobą droczę. Nie mam

zajęcia,i...

- Tylko nie zapraszaj Majki! -powiedziałam wystraszona.

Tak dla wyjaśnienia. Majka to starsza siostra Olki. Mają taki sam charakter. Niestety. Ale Marta lubi Majkę. Ostatnio jak ją zaprosiła,to była niezła balanga! Opowiem wam.

Zaczęło się od tego,że Majka wymyśliła „świetną zabawę” czyli polowanie na mnie. Zarzuciły mi koc na głowę,jakby myślały,że nie mam mózgu! Zrzuciłam go na nie i w nogi! Pięć...cztery...trzy....dwa.... o! I jestem w łazience. Zamknęłam się na kluczyk,ale wymyśliłam małą zemstę...

Kiedy wreszcie otworzyły drzwi to najpierw poślizgnęły się na piance do golenia taty. Wtedy zaczęłam oblewać je zimną wodą. Może trochę przesadziłam,ale popsikałam Majce (naprawdę trochę,odrobinkę,tyci tyci) lakierem w oczy. Wtedy wzięłam klucz ( można otworzyć z dwóch stron,ale klucz jest jeden :) i zamknęłam je! Szybko uciekłam na poszukiwanie kryjówki..... Na szczęście przyszła mama Majki,więc wypchnęłam Majkę i zamknęłam drzwi. Po tej drace Marta się do mnie nie odzywała przez dwa dni.

- No dobra.... To pa!

Odetchnęłam z ulgą. Zerknęłam na kompa. Lidki już nie było na poczcie

 

 

 

Rozdział 2.

W szpitalu i bez włosów ( i nie tylko :)

Kap...kap....kap.... Deszcz padał już od pięciu dni! No ileż można..

- Mamo. Muszę iść do szkoły? - Marudziłam wkładając różowy sweter w serduszka.( wszystkim na przekór)

- Musisz,skarbie. Ale nie martw się. Deszcz przestanie padać!

- Skąd wiesz? - Ochłodziłam słoneczny optymizm mamy,i biorąc parasolkę w kropki poszłam na przystanek.

- Róża nie zna się na mooooooooodzieeeeeeeee – zaśpiewała Olka. Oczywiście ,bo Violetta nosi same markowe ciuchy,i oczywiście ona też musi,a inne też. Po wpadce na sali stała się jak zła wróżka... Spojrzałam na nią spode łba. Na nogach Nike,o fluorescencyjnych kolorach, potem dżinsy z dziurami,bluzka z cekinowym napisem „Violetta, moje życie”, a gazetka „Bravo” w ręku tylko potwierdzała fakt,że to modnisia.

- Spadaj. Ciesz się,że okres pomagania w sprzątaniu się skończył,bo bym cię sprała na kwaśne jabłko!

- Już się boję...- powiedziała Olka,jednak się odsuwając i idąc do swoich fanek. Po chwili wszystkie Violetty już coś tam szeptały. Ja prychnęłam,pokazując,że nie obchodzi mnie Violetta i poszłam szukać Lidki. Była w sali przyrodniczej.

- Hej!

- I co,mama się zgodziła?

- Tak- pisnęłam sama jeszcze w to nie wierząc. I okazało się to słuszne....

Na polskim omawialiśmy lekturę „Magiczne Drzewo. Olbrzym”. Było fajnie. Pani puściła nam film. Niestety ( czy też stety) na matmie pani zarządziła kolejny test! Zwariować można,z tymi paniami. Ale NAJgorsze miało nastąpić. W ogóle,ten dzień był NAJgorszy. Więc tak. Pani mnie oskarżyła że ściągam! Wiecie JAK to przebiegło? Opowiem wam. Pani w NAJlepszym nastroju zaśpiewała:

- Czas na kartkóóóóóóóóóóóóóóóóóóówkęęęęęęęęęęęęęę!!!!!!!!!!!!! Wyjmijcie kaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaartkiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!!!!!!!

Spojrzałam na nią błagalnym spojrzeniem. Nic. Nawet nie zauważyła. W tym momencie ściany naszej żółtej klasy zrobiły się czarne,pani nauczycielka zamieniła się w wampira,a dzieci- w mini wampirki. Zamiast plecaków wisiały nietoperze. Żółta gąbka zmieniła się w dynię. Kartki to były pajęczyny. Szybko się otrząsnęłam,i wróciłam do rzeczywistości. Nagle zobaczyłam pod moją ławką kartkę....Było tam napisane:

7396+73845=8179

8362+531=8893

Róża

i love VIOLETTA

Wiedziałam,że to krowa. Nie miałam dowodów. Zaraz,zaraz.....MAM dowody! Jupiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!

- Róża? Co patrzysz? Pokaż! - pani podbiegła do mnie i wyrwała mi kartkę

Pani nie dała mi wytłumaczyć miałam asa w rękawie.......

- Proszę pani. To ściąga,ale JA jej nie pisałam. - powiedziałam tonem niewiniątka.

- Ychy! A niby KTO? - nauczycielka zapytała mnie tym okropnym niedowierzającymi kpiącym tonem.
- Krowa....To jest! Ola.

- Nie masz dowodów! - Krowa Wstała z ławki i się zaczęła wydzierać

Krowa nie mogła być choć RAZ CICHO?

Ale jej strata. Publicznie się ośmieszy.

- Mam dowody! Proszę pani,ten napis...

Zwróciliście uwagę na ten mały napis? To on w powiększeniu i love VIOLETTA

Ale oczywiście ona powiedziała,że to ja mogłam dopisać a reszta klubu Violetta pokiwała głowami i jej przytakiwała. Mówiłam,że one jej we wszystko

uwierzą... Ale miałam asa w rękawie. Podeszłam do komputera i przełączyłam na kamery. Musicie wiedzieć,że w komputerze klasowym jest podgląd kamer. Weszłam na to i dałam na pół godziny wcześniej.....Było widać sylwetkę krowy,jak coś przykleja do mojego biurka.

- Widzi pani?

Popatrzałam na nią spojrzeniem obwinianej.

Jako ciekawostkę,powiem,że mam spojrzenia na każdą okazję:

• radosne

• pytające

• kiedy nauczyciel twierdzi,że ściągam/gadam

• złowrogie

• mrożące krew w żyłach

• obojętne

• smutne

• proszące

• sztuczna radość

• sztuczny smutek

• spojrzenie godne naukowca

• Hmmm......

• kiedy jestem wystraszona

• kiedy muszę udawać,że jestem wystraszona

• mina niewiniątka

• błagalne

• Widzisz,to nie ja!

  I jeszcze trochę..

Powiem wam szczerze. Gdybym wiedziała co się stanie,to bym za 1000000000 $ nie wyszła z domu. Na koszykówce wspinaliśmy się na drabinki. Krowa SPECJALNIE ( mówi,że nie,ale JA wiem SWOJE) strąciła mnie z drabinki. Byłam na najwyższym punkcie drabinki,i tak się złożyło,że spadłam na głowę. Nagle zaczęłam płakać.

- O matko!

Nauczyciel zakrył usta rękoma. Z rozbitej głowy lała się krew. Magda zemdlała. Część dzieci wybiegła z sali. Tylko Lidka zachowała zimną krew i zadzwoniła po pogotowie. Po minucie zjawiła się karetka na sygnale. Dwie ochotniczki ubrane w jaskrawe,pomarańczowe stroje położyły mnie na dłuuuuuuuuugie nosze. Jedne miała krótkie,rude włosy i wyglądała jak by miała duże doświadczenie. Pewnie tak było. Natomiast taka z kasztanowymi włosami wyglądała,gdyby wzięła tą pracę z przymusu. Wyglądała,jakby nie opuściła ani jednego magazynu o modzie. Włożyły mnie

do karetki. Za kierownicą siadł gruby lekarz. Widać było,że nie raz uczestniczył w takich sytuacjach. Przydzielił do mnie dwie pielęgniarki. Tą od mody i rudą. To wszystko,co pamiętam

...

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

Dlaczego leżę w tej sali? Gdzie mój dom? Misiek Laki? Pokój? Gdzie tata,mama? Czemu ich nie ma? Dlaczego tu leżę,a nie jestem w szkole? Dlaczego mnie boli głowa? Gdzie jestem? Błądziłam wzrokiem po sali. Była pomalowana na dwa odcienie zielonego. Niegdyś,pewnie ładna. Teraz poodpadane kawałki tynku pasowały do wyblakłych kolorów. Zniszczone naklejki i napisy „Tu byłam”,”Madzia”,”2010” i tym podobne nie dodawały świetności obrazowi. Co ja mam na sobie? Jakąś koszulę nocną. Gdzie ja jestem?

- Śniadanie! - do mojego pokoju weszła uśmiechnięta pielęgniarka. Była uśmiechnięta,choć było widać,że jest zmęczona. Ubrana w białą sukienkę,ładną choć trochę pogniecioną sprawiała wrażenie radosnej,choć zmęczonej. Zaraz,zaraz... to ta ruda,którą widziałam! Teraz odtworzyła mi się pamięć. WF,karetka,rozbita głowa... Nic dziwnego,że ruda jest zmęczona.

- Dobrze Ci się spało?

- Tak,dziękuję. Przepraszam,gdzie ja jestem?

- Jesteś w szpitalu.

- A który dzień?

- Trzydziesty listopada.

Trzydziesty! Spałam dwa dni!

Ruda przerwała i popatrzała na mnie z jakimś smutkiem.

-Wiesz..... Nie chcę Ci tego mówić ale muszę. S T R A C I Ł A Ś
W Ł O S Y. Oj,ja Cię zagaduję,a śniadanie czeka! Masz,ja już muszę iść. Pa! - wybiegła z sali jakby się bała mojej reakcji

Straciłam włosy? Wiem,nie były najpiękniejsze,wydawały mi się nudne. A teraz stały się skarbem! To tak,jakbyście mieli milion,ale brudny,i go nie widzicie,nie doceniacie. Nagle przychodzi ktoś,i zabiera wam go! Zastanawiałam się. Przez to nie zerknęłam na talerz. Kasza manna polana sokiem malinowym. Mniam! Hmm... ciekawe,jak jest w szpitalu? Nigdy nie byłam w szpitalu. Czy mi odrosną włosy? Jeśli tak,to jakie? A jeśli nie? Moje rozmyślania przerwał tata.

- Róża?

- Tatusiu! Nie wiesz,jak tęskniłam! - oznajmiłam radosnym tonem

- Oj,wiem. Posłuchaj. To okropne,co Ci się wydarzyło..

- Wiem. - przerwałam.

- No wiesz. -tata jak by nie wiedział jak to powiedzieć....niedługo masz urodziny..... - to ostatnie nie było prawdą. Był początek grudnia,a ja miałam urodziny w czerwcu. - i choć byłem temu przeciwny....ale jesteś dużą dziewczynką....i tak miałem Ci to dać...

Tata wyciągnął spod kurtki paczkę. Drżącymi rękoma rozpakowywałam papier. Nagle wyłonił się..

- iPod!

Biały,z różową okładką lśnił,jakby w reklamie.

Było brak mi słów! To prawda,od dawna męczyłam rodziców,ale żeby go dostać? Chciałam wskoczyć tacie na szyję,ale nie mogłam.

- Dzięki tato!

- Nie ma za co! - tata się uśmiechał. - Przepraszam,ale muszę jechać. Nie teraz,spokojnie! - powiedział widząc moją reakcję. - za pół godziny. A teraz się połóż! W domu czeka na ciebie niespodzianka..

- Jaka? - z natury byłam bardzo ciekawska.

- Niespodzianka to niespodzianka! - powiedział z uśmiechem tata.

przykrył mnie kołdrą. Razem dokończyliśmy śniadanie.

Tata mi przywiózł jeszcze ubrania,słodycze ( trochę,bo tata jest lekarzem,i wie o szkodliwości słodyczy więcej niż wasi rodzice. Zresztą,po operacji nie można jeść dużo słodyczy),misia Lakiego,książki,kredki,flamastry i zeszyt. Kiedy tata wyszedł,zrobiło się smutno. Mimo woli zerknęłam na Ipoda.... Hmm,chyba mogę sobie zagrać? Weszłam na App Store. Zaraz.... Weszłam w „polecane gry”. Na pierwszym miejscu jakaś gra Hay Day. Ok,ściągam. Wchodzę na farmę. Rany,ta gra jest ekstra! Szkoda,że na początku farma jest brzydka. Nie wiem,ile grałam. Kiedy weszła pielęgniarka miałam 10 poziom. Miała piękne włosy,i była gruba. Wydawała się miła. Wyglądała,na taką,która wie co dobre ( w sensie jedzenia)

- Różo! Posłuchaj. Idziemy na prześwietlenie.

Ubierając się w szlafrok poszłam za pielęgniarką. Baaaardzo długo czekałam na wyniki. Potem okazało się,że będę dzieliła salę z dziewczyną młodszą ode mnie( ma mieć trzy latka) i z chłopakiem w moim wieku. Po prześwietleniu poszłam do góry na obiad. Już się trochę zorientowałam gdzie co jest. Sklepik,restauracja,rejestracja są na parterze. Sale do prześwietleń i gabinety lekarzy są na pierwszym piętrze. Na ostatnim piętrze mieszkają chorzy. Weszłam do windy, i pod opieką rudej,która jak się okazało nazywa się Ada pojechałam do sali numer 24 czyli mojej. Na obiad były ziemniaki,pierś z kurczaka i surówka z jabłka i marchwi.

Byłam ciekawa jak ONI wyglądają? Jacy są? Polubią mnie? Nagle wszedł ON. Miał krótkie,brązowe włosy i zielone oczy,w których igrały łobuzerskie iskierki. Wyglądał na typowego chłopaka,który cieszył się życiem. Obejrzałam go dokładnie,i nie mal nie krzyknęłam. Chłopak był na wózku! Jednak uśmiech zniknął z jego twarzy,kiedy oglądając salę zauważył mnie.

- To ty spadłaś z drabinek?

- Tak,to ja. Mam na imię Róża,a ty?

- Marek.

Tak zaczęła się nowa znajomość

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

Był pierwszy grudnia,więc Natalka,czyli ta ruda weszła w czapce mikołaja. Tym razem promieniała energią. Pewnie się wyspała. Nic dziwnego,każdemu należy się odpoczynek. Niosła reklamówkę wypełnioną czymś,i tacę ze śniadaniem. Ciekawe,co dzisiaj.........Mmm......Tosty,jajko i ciepła herbata. Widziałam,że z torby wystawała książka. Kiedy weszła do pokoju,wyglądała jak jasne Słońce,rozświetlające tą pomalowaną na wprawdzie ładne dwa odcienie zielonego,lecz wyblakłe. Świetności temu obrazowi nie dodawały naklejki kwiatków,w sumie ładne,ale podarte. Zrobiło mi się smutno,kiedy przed oczami stanął obraz małego pokoiku,pomalowanego na jagodowo,z kwiatkami, i moimi rzeczami. Ale wróciłam do rzeczywistości. Spojrzałam w oczy pielęgniarki. W jej błękitnych oczach było widać wszystko. Na mój widok zrobiło jej się smutno.

- Jesteś taka słabiutka. - powiedziała. Jednak zaraz poweselała,i założyła mi czapkę Świętego Mikołaja na ogoloną główkę. Zapewne było jeszcze widać szwy. NAPEWNO było widać szwy. Z uśmiechem podeszła do Marka. Jak się okazało,Natalka jest jego ciocią.

- Kochani! Dzisiaj przyjeżdża Kamila. Ma trzy latka. Bądźcie dla niej mili.

Marek przewrócił oczami i zrobił minę typu: „O nieeee”..... Wymieniliśmy spojrzenia. „Trzy latka,oczywiście. Może jeszcze przedszkole?” - zdawał się myśleć Marek. I tylko jak Natalka wyszła,wybuchnął.

- Kolejna baba! To nie fair! Wyjdę....

- Nie wyjdziesz. - ucięłam krótko. - A zresztą.....To może być ciekawe doświadczenie!

I było! Nie mogłam się doczekać. Około dwunastej weszła ONA. Miała krótkie kręcone włosy. Wyglądała na strojnisię. Korale,bransoletki.....ten efekt psuła ręka. Była w gipsie. Chyba przed chwilą założony,bo biały jak śnieg,który padał bez przerwy. Jednak zaraz mała pomalowała go w serduszka i księżniczki. A raczej coś,co miało to przypominać. Ale wyszły kółka z patykami na górze i nierównym trójkątem na dole. Ale... czy ja malowałam pięknie kiedy byłam w jej wieku? Wy pewnie też nie. Podeszłam do niej.

- Obcia! Ciemu jeśteś lysia? - i nie dając mi czasu na odpowiedź,wypaliła.- Kamilka boli lączka. Bo Kamilka lączką bam bam! Bo glupia Madzia mnie psymusić. I ja zlobić bam bam. Ooooooooo! Kubuś Puchatek!

Mała z radością podbiegła do mojego albumu z naklejkami.

- Ja mogę Kubusia? - pytała wskazując na misie. Właściwie,to miała rację. To był album z Kubusia Puchatka. Z radością jej go oddałam. Nie wiem czemu taki dostałam. Mała zadowolona przyklejała naklejki na kartkę.

- A telaź puścię film!

Mała wskazała na kartkę,gdzie poprzyklejała naklejki. Uśmiechnęłam się i powiedziałam,że razem z Markiem wychodzę. Chyba mnie nie usłyszała,taka była zajęta. Po cichu wyszliśmy z sali i pobiegliśmy do Amelki. Ona ma mieć wycinane migdałki,i jest w szpitalu.

- Idziemy?

- Jasne!

I we trójkę pobiegliśmy na dół. Ślizgaliśmy się po korytarzach,a ja przyczepiłam się do wózka Marka i jechałam. Przy okazji śmialiśmy się i opowiadaliśmy o tamtej grubej starszej pani. To jest wytwór naszej wyobraźni,ale staramy się sobie wyobrazić,że to nasza babcia. Dzięki temu mamy ćwiczenia mózgowe. Ta nasza babcia jest gruba. Nie myślicie,że babcie muszą być grube? Żeby się do nich miło przytulało. I ma nie oglądać tych wszystkich telenoweli typu Normalne życie (tytuł wymyśliliśmy do jakiegoś serialu) „Marta denerwuje się,bo Marek przyprowadził swoją dziewczynę na noc. Kamil jest w sanatorium,bo stracił pracę i Magda mu to zaleciła. Kasia jest zła na swojego chłopaka,kiedy się dowiedziała,że flirtuje z Haliną która jest załamana ocenami swoich uczniów i chce rzucić tą pracę”. Na pewno wiecie,o jakie seriale mi chodzi. O takie,w których jest 1000 odcinek. Ta babcia by tego nie oglądała. I nazywała by się tak fajnie.. Np. Karolina. Po zabawie poszliśmy do restauracji. Pracowała tam mama Amelki.

- Witajcie! Chcecie coś zamówić?

- Natalia mówi,że przed obiadem nie,ale zajmę sobie ten deser.

Popatrzyłam na deser. Lody bananowe oblane czekoladą z bananem. Mniam.........

- Dobrze. Pa!

- Do widzenia! - pożegnaliśmy kelnerkę i próbowaliśmy iść na świetlicę,ale . tam był wielki tłok. Poszłam więc z Markiem do sali. Nagle tłok wszedł do naszej sali.

- Dzieci cisza! - usłyszałam znajomy skądinąd głos.

- Lidka!

- RÓŻA!! - tłok który okazał się być moją klasą dosłownie mnie zmiażdżył i zasypał karteczkami,podarunkami i niespodziankami. Zanim pan Mariusz do mnie doszedł nie było mnie widać spod góry niespodzianek. To oczywiście przenośnia,było mi widać twarz i trochę brzucha.

- Bardzo mi przykro z powodu tego wypadku.

- Ależ to nie pana wina......

- Twoi rodzice są na protokole w związku z tym wypadkiem. Dostaniesz wysokie odszkodowanie. A teraz,chcesz z kimś pogadać?

Nie zdążył mrugnąć okiem a już czwarta klasa była przy mnie.

- Jak się czujesz?

- Boli Cię?

- Biedna jesteś

- Podoba Ci się mój prezent?

- Wiesz,nudno bez Ciebie.

- Jak w szpitalu?

- Ooo,masz iPoda!

Ktoś zauważył mojego iPoda,który od złudzenia przypominał książkę.

- mam podobny!

- farciara!

Podeszła do mnie Olka

- Robię to pod przymusem. - powiedziała Wioletta lodowatym tonem nie patrząc na mnie. Lornetkowałam ją. No no no! NARESZCIE UBRAŁA SIĘ W MUNDUREK! O lala..... Białe rajstopy,czarna spódnica,niebieska bluza i granatowy sweter.... położyła koło mnie paczkę flamastrów fluorescyjnych. Po około pół godzinie pan Mariusz oznajmił

- Dzieci,musimy iść.

- Zaraz... - poprosiłam nauczyciela. Lidka momentalnie do mnie podeszła.

- Żałuję Cię. Masz.... - wręczyła mi pamiętnik na hasło.

- Dzięki....jest cudny!

- Sorry,muszę iść! Pan Mariusz mnie woła! Będziemy mejlować!

- Pa......

Obejrzałam prezenty. Flamastry ( krowa ) pamiętnik ( Lidka ) portfel ( ktoś ) bluzka ( ktoś nr 2 ) piórnik ( ktoś 3 ) całe MNÓSTWO karteczek typu

Jedna z nich zwróciła moją uwagę. W trochę wymiętej,lecz ładnej kopercie i upuszczona z dala od innych.

Ręce mi drżą....

Otwieram...........

I niemal nie krzyczę! Jest tam kartka treści: Ktoś,kto Cię kocha. I nigdy nie przestanie. Dla CIEBIE mogę spać na sianie

Zakochany w tobie bez reszty.

I do tego róże. Róże! Róże dla Róży!

Oniemiałam......

 

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

- Taaaaaatoooooo! MUSZĘ tu być?

Tym razem przyjechała cała rodzinka. Mama mnie dosłownie ZASYPAŁA słodyczami. Ada razem z Martą,obydwie w grubych spodniach i kurtkach oglądały moje rzeczy. A Kamil i Bartek pobiegli do swojego kolegi.

- Musisz,skarbie. Ale nie martw się,dwa dni przed Świętami Cię zabierzemy.

- DWA DNI? - jęknęłam. To jeszcze cały tydzień! Ok,w szpitalu jest fajnie przez pierwsze dni,ale potem......W nocy ciągle Cie ktoś budzi,a w dzień nic nie robisz nie licząc odsypiania, ( czasem zabawy ) i badań.

- Skarbie....- tym razem mama zabrała głos. - wiesz,chcę Ci coś powiedzieć...... - spojrzała na tatę i obydwoje się uśmiechnęli. - Będziesz miała brata! Około kwietnia... Sami wcześniej nie wiedzieliśmy.. Dopiero niedawno...

BRATA? Nie przesłyszałam się?? W zasadzie,to fajnie! Nie mam nic przeciwko. Mama popatrzała na mnie oczekując reakcji. Jej niespokojne spojrzenie uspokoiło się,gdy jej brązowe oczy zetknęły się z moimi zielonymi. Zerknęłam w lustro. Na głowie miałam tyci tyci,ale zawsze „jeża”.

- Żałuję Cię. - Ada zaczęła rozmowę. Po raz pierwszy od kilku dni widziałam jej twarz. Brązowe,jak u mamy oczy,ale jednak..... z twarzy jest podobna do taty. W zachowaniu też. Cierpliwa,spokojna i grzeczna. Ale jak ją ktoś wkurzy.... zupełnie inna osoba! Ale wróćmy do rozmowy.

- Ja siebie też. Nie wiesz,jak tu nudno!

Przez moment rozważałam,czy powiedzieć jej o kartce. Jednak nie. Wiem,że w styczniu kończy osiem lat,ale... czy ja wiem? Czasem mi się wydaje dorosła,a czasem całkiem mała. Nie,jeszcze nie teraz.

- No... nie wiem. Ale spoko! W domu bez ciebie jest nudno. Wiesz,teraz kiedy ciebie nie ma mieszkam w twoim pokoju.

Zauważyłam jej zerkanie na iPoda.

- Może chcesz zagrać?

Ada tylko kiwnęła głową.

- Musimy już iść. - mama brała torebkę i ubierała płaszcz. Marta zawołała Adę. Obie zaczęły się ubierać. Tata poszedł po bliźniaki.

- Musisz?
- Tak,złotko. Nie mogę tu długo siedzieć.

- A zresztą siedzimy tu już dwie godziny! Od dziesiątej do południa! - wtrąciła niezadowolona Marta. Pewnie nie chciało jej się siedzieć na krześle przez dwie godziny! Ledwo rodzinka wyszła weszła pielęgniarka z jedną tacką. Marka już nie było,Kamili też. Zupa pomidorowa i łosoś z makaronem i brokułami. Brunetka nawet się nie zapytała jak się czuję! Jest wredna i niemiła. Zrezygnowana poszłam oglądać telewizję.

- Wita.....bzzz.....śnie......bzzz....zasypu.......klik! - telewizor się wyłączył. A niech to gęś kopnie ten śnieg! Wyłączył mi telewizor!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rozdział czwarty.

Święta,święta...

 

Tak!!!! Dzisiaj jadę ze szpitala! Jupi!!!! Moje rzeczy: szczoteczka,różowy sweter,podarunki ( pamiętnik,karteczki,gazety,kwiaty,ubrania,figurki koni, ozdobne mydło,itp....) ubrania,słodycze,plecaczki,torebki,iPod... Nareszcie! Myślałam,że NIGDY nie wyjdę ze szpitala. Nie było Marka,Kamili,Marty...... Bez nich było mi nudno. Natalka też pojechała......Zostawiła mnie na pastwę brunetki... Brr... Ubierałam się w białą bluzkę w kolorowe paski( od Lidki ) ,fioletowe rajstopy,dżinsy,jasnoróżową bluzę w kropki i z plecaczkiem w paski na ramieniu i z czepkiem na głowie byłam gotowa.

- Jedziemy,Tata?

- Zaraz skarbeńku. Muszę znaleźć dokumenty.....Gdzie mogły by być...

Tata grzebał w kieszeni czarnej marynarki. Wreszcie wyjął brązowy portfel ze skóry. To wygląda jak portfel,ale to jest „schowek na dokumenty” jak nazywa to „coś”.

- Idziemy.

- OK!

Miałam ochotę skakać,robić gwiazdy ( no,trochę umiem,ale nie za bardzo,ale pst! ),wskakiwać na lodówkę i nie wiem co. Wsiadłam do auta.

- Wrr....

Szum silnika,wcześniej znienawidzony wydawał mi się piękną muzyką,a zepsuty tłumik zdawał się śpiewać: „Dom! Jedziemy do domu!”. Omijamy znajome i nie domy. Dom Lidki łatwo rozpoznać,ona mieszka w bloku. Ale to piękny blok! Beżowo- żółty. O,o,o! Minęłam go. I nareszcie nasz dom. Biały z czerwonym daszkiem. Tata wjeżdża na parking,a ja biegnę na werandę. Teraz ten stary,wielopokoleniowy ( ten dom wybudował prapradziadek od strony taty) teraz nawet schody,które zawsze skrzypiały i dzika winorośl oplatająca ściankę przed schodami wydawała się cudowna i przepiękna. Wbiegam do kuchni. Żółte kafelki lśnią na powitanie. Mama stoi obok i się uśmiecha. Jej wyprostowana,wysoka postać zdaje się promienieć. Mimo że ubrana w zwykły strój wygląda jak anioł. ( no bo ma jasne włosy :) Biegnę po schodach. I wreszcie mój pokój! Radio,półka z książkami,biurko,krzesło obrotowe,zeszyty,plecak......Jestem w domu. Rzucam się na pościelone łóżko.

- Podoba Ci się nowa pościel?

Odwróciłam się. To do mojego pokoju wszedł Kamil.

Dopiero wtedy obejrzałam pościel uważniej.

- Mi się nie podoba. - za Kamilem stał Bartek. Stali teraz obydwoje,podobni jak dwie krople wody. Ubrani w identyczne bluzki z

T-rexsem,i takie same spodnie. Jeszcze śmieszniej było,bo jeden miał przedziałek po prawej,a drugi po lewej. I wyglądają jak lustrzane odbicia. Mają takie ładne włosy... Jak mama. Złote,złociste. - różowe paski i kropki....BLEEEE... - obydwoje wysunęli języki. Powstrzymałam się od śmiechu. Moi bracia bywali TACY zabawni... Nie zwróciłam uwagę na kąt pod biurkiem. Stały tam nogi... a nawet dwie pary nóg. Powoli odsłaniam ciemno różową zasłonę,i...

- NIESPODZIANKA!

Zaraz,co? Dla mnie? Kto tu jest? Lidka,Marta,Ada....Wszystkie ubrane bardzo ładnie i w ręku coś trzymają..

- Proszę! Tort!

TORT? Przecież TORTY ma się na urodziny! Nie zdążyłam nawet powiedzieć „dziękuję” bo już mi wręczyli średni tort,z myszką Minie. Na szczycie widniał napis „Dziękujemy,że wróciłaś” Smak: Czekoladowy. Mmm...

- Chodź do salonu. - Marta wzięła mnie za rękę i poprowadziła do salonu. Wyglądał jak na przyjęcie prezydenta! Cały wysprzątany,wiszą balony we wszystkich kolorach świata. Nawet girlandy,i kwiecisty napis „WRACAJ DO NAS” . Jak miło...Przyjechali dziadek i babcia. Zaraz wpadam w tłum ścisków,”achów” i „ochów”. Serpentyny,baloniki,prezenciki.

- Jak to się stało,wnusiu?

Babcia do mnie podeszła. Ubrana w zwiewną sukienkę wyglądała bardzo młodo. Tylko siwe włosy... Zaraz podszedł i dziadek. Ubrany w ładną,białą jak śnieg koszulę i czarne jak noc spodnie wyglądał bardzo elegancko. Powagi dodawał czarny krawat i marynarka.

- Spadłam z drabinek. Ale i tak mam już trochę włosów!

To była prawda. Na mojej głowie pojawiały się krótkie kasztanowe loczki. Moim zdaniem ( i innych też ) wyglądałam ładnie. Ale te włosy były krótkie! Ale rosły,wciąż rosły.

- tak,to prawda. Może skosztujesz moich ciasteczek?
- Z miłą chęcią.

Podeszłam do stołu.

Babeczki.

Paluszki wcinane przez bliźniaków.

Coca-cola znalazła upodobanie i Marty.

A Ada wcinała tartę mamy.

Ta tarta jest pyszna! Mama ją robi tylko na specjalne okazje. Jest z poziomkami i z czekoladą. Mmm....

Po zabawie której główną atrakcją było po raz setny wypytywanie mnie jak to się stało i słuchanie opisu Lidki,kąpałam się pół godziny.

Przebrałam się w moją ulubioną puszystą piżamę.

Przytuliłam się do Lakiego.

Zasnęłam.

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

- Róża! Róża! Wstawaj! - ktoś próbował mnie obudzić szeptem. Otworzyłam jedno oko,potem drugie. Nade mną stała Ada ubrana w swój szlafrok. Tryskała energią.

- O co chodzi?

- Tata kupił choinkę! -wyszczebiotała – choć,zobacz.

I nie czekając na moje zdanie pociągnęła mnie za rękę i zbiegłyśmy po schodach już wypolerowanych na błysk. No tak! Dzisiaj wigilia!

- To ona – Ada wskazała na piękny i dorodny świerk. Wyglądał jak by czekał aż go ktoś ubierze w te śliczne ozdoby... Aniołki,bombki,cukierki,pierniczki,figurki... A,nasza szopka! Od trzech lat ją mamy. Podeszłam do szopki. Trochę potłuczone aniołki zapraszały pasterzy którzy stali obok szopki. W środku stała Maryja i spoglądała na Jezusa. Na jej ramieniu opierał rękę Józef jakby był dumny z syna. A za nimi wół,owce,osiołki i gołębie. Szopka trochę nierówna ale kto powiedział że w Betlejem szopka była przepiękna? W każdym razie ubrałam czerwoną sukienkę i zeszłam na śniadanie. Przedtem popatrzałam w lustro. Włosy sięgały już do uszu. Ładne,kasztanowe lekko podkręcone na dole tworzyły taką bombkę. Moim zdaniem ładnie wyglądałam. Ale do rzeczy. Na dole już czekało śniadanie. Było zrobione w pośpiechu i widać było,że część już zjadła. Ja siadłam. Kanapka z serkiem czosnkowym. Normalnie mama nie szykuje gotowych kanapek.

- Szybko,Róża. Mamy TYLE do roboty – Marta mnie poganiała. A ja wiem,że chciała się jeszcze spotkać z Szymonem jej chłopakiem. Ale bez gadania wcinałam kanapkę.

- Róża? Zjadłaś już? - usłyszałam zmęczony głos mamy. Odwróciłam się. Stała oparta o drzwi jeszcze w piżamie.

- Tak mamo. Co mam zrobić?
- Hmmm... Posprzątaj u siebie.

- Kasiu! - usłyszeliśmy głos taty – tylko nie przemęczaj Róży.

- Spokojnie! To ja idę się przebrać. Marta! Umyj podłogę. Ada! Posprzątaj pokój! Bliźniacy! Posprzątajcie u siebie! - mama rozporządzała całym domem i w krótkim czasie w kuchni była tylko ona i brudne,odłożone w pośpiechu naczynia,kubki z niedopitą herbatą i niepochowane serki.

Weszłam do pokoju. Czego tam nie było! Na przykład na półce z książkami znalazłam gumkę z mojej kolekcji. Była różowa w białe kropeczki.

Albo znalazłam stare gazety. Numer „Małego Gościa” z 2005 roku. Było tam jeszcze napisane „własność prywatna Marty :)” Ciekawe co ta gazeta robiła w moim pokoju za zasłoną?

W każdym razie było tego sporo. Po zamieceniu sporej warstwy kurzu która nazbierała się na półce i odkurzenia mojej kolekcji była 14. Tak to całe sprzątanie poszło dobrze,nie licząc kilku wypadków.

Na przykład Ada sobie przytrzasnęła palec sprzątając drzwi.

Kamil chciał wstawić Vadera do szopki i się strasznie awanturował jak wyjęłam figurkę.

A Bartek... Może to trochę bardziej rozpiszę.

Bartek wchodzi do pokoju Marty i Ady. Akurat Marta opatrywała Adzie palec więc nie było jej w pokoju. Wzrok Bartka wodził po żółtych ścianach,pomarańczowej wykładzinie i brązowych szafkach aż wreszcie zauważył hodowlę Marty. Hodowała bakterie na przyrodę. Przezroczysty słoik był wypełniony różową masą na której widać było biały osad. Powoli podchodzi do słoika i bierze go do ręki...

- BARTEK! - zagrzmiał głośny głos. To Ada weszła do pokoju i krzyknęła,bo wiedziała ile czasu Marta hodowała te bakterie. A Bartek tak nieszczęśliwie podskoczył,że słoik się zbił!

- Ada,masz drugi palec do opatrzenia? - Marta w podskokach weszła do pokoju i zobaczyła rozbity słoik.

- O NIE! MOJE BAKTERIE! - zaczęła krzyczeć na całe gardło Marta. Kiedy zbierając to co zostało z galaretki ocknęła się,że to zrobił Bartek! Ale było za późno. On już uciekł. Kiedy chłopiec nie widząc siostry postanowił schować się w łazience stało się... to co opiszę.

Przy zgaszonym świetle wszedł do łazienki i postanowił wejść do wanny. I nagle z góry spada na niego strumień lodowatej wody. Parskając i przeraźliwie krzycząc próbował wyłączyć wodę. Nie trzeba było. „Ktoś” sam wyłączył wodę i powiedział.

- Oko za oko,bakterie za bakterie. - rozpoznaliśmy grobowy ton Marty. Poszła do łazienki aby umyć ręce,kiedy zauważyła idącego Bartka i obmyśliła zemstę.

- Co się stało? Bartek! Jak ty wyglądasz? Dosyć tego dobrego! - mama denerwowała się coraz bardziej. Nic dziwnego. Odświętne ubranie całe pomoczone a ociekająca woda ściekała po umytych włosach. Cały ten wygląd był raczej żałosny. I jeszcze chlipał pod nosem zaskoczony,przestraszony i mokry. - no,nie płacz już. Przebierz się. Zaraz będzie babcia i dziadek.

Postanowiłam zrobić niespodziankę i umyć lampę w salonie. Weszłam na ruchome krzesło i zaczęłam czyścić lampę. Nagle straciłam równowagę. Krzesło pojechało do tyłu a ja chwyciłam się żyrandola.

- Trr...Trr... - chyba byłam za ciężka...

- Proszę,nie rób mi tego – powiedziałam cichutko a zawołałam już głośniej ( zdaniem mamy byłam głośniejsza od trąby jerychońskiej ) - POMOCY! LAMPA MNIE ZAATAKOWAŁA! WISZĘ NA ŻYRANDOLU! ZARAZ ZLECĘ! - brak reakcji – PALI SIĘ! SALON SIĘ PALI!

W tym samym czasie kiedy weszła rodzinka ja spadłam razem z żyrandolem,oblana wodą do gaszenia „pożaru”.

- Gdzie pożar? - powiedział zawiedziony Kamil. - myślałem że przyjedzie straż pożarna! Lipa! - stwierdził odkładając mokre wiaderko.

- Róża! Co się stało? - mama pomogła mi się otrzepać z tynku

- N..nie w..wiem. - mówiłam wciąż rozedrgana – L..lampa s..spadła... chciałam j..ją wyczyścić i... - zaczęłam płakać. Mama mnie przytuliła a tata sprzątał lampę

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

Wigilia odbyła się przy świecach,chociaż mama która wszystkiego się boi była temu przeciwna,ale tata załatwił to szybko i skutecznie.

- Kasiu,a jak chcesz oświetlić stół? Czy mamy jeść w ciemnościach?

I było po sprawie. Mama uspokoiła się (właśnie usłyszała,że jakaś para jadła posiłek przy świecach i spłonął dom) i poszła przebrać się w swoją wizytową sukienkę. Kiedy nagle...

- MOI KOCHAAAAANIIII!!!! CZY WPÓŚCICIE SWOJĄ CIOOOOOOOCIĘĘĘĘĘĘĘĘĘ??????? - wydawało się że to trąba Jerychońska przyszła pod nasz dom aby go zwalić. O nie... To siostra mamy,Barbara Różowa. Nazwisko pasuje to charakteru i wyglądu. Przesłodzona,różowa i cała taka „słodziaśna” Ma dwoje dzieci. Lolę i Lilę. Lola ma trzy a Lila ma pięć lat. W ogóle,to co to za imiona? Chyba dla „piesiusia albo „chomiciusia” jak określają da (cała rodzinka,bo mąż cioci Basi wyjechał do Francji do pracy,ale Tata żartuje,że uciekł od swojej żony) te zwierzęta. Więc tata idzie otworzyć,i wpada na niego różowa kula krzycząca

- Krzysieńku! Jak miluśko Cie widzieć! Córunie SŁODZIUNIE! Przywitacie się z WUJUSIEM?? - rozlega się słodziutki jak czekolada głosik,bo inaczej niż „głosik” nie można tego nazwać. Wysoki,piskliwy i „słodziaśny”. Zaraz przybiegają dwie mniejsze różowe kule- wyglądają jak różowy Furby. Słodki atak na tatę szybko się kończy,bo Basia szybko podchodzi do innych członków rodziny. Po chwili wszyscy pachniemy perfumami cioci. Dwie córeczki cioteczki patrzą na nas słodko.

- Ado... - mówi mama z wyraźnym trudem po ataku różowej napastniczki i podduszaniu w trzydziestu flakonach perfum które zostały wylane na ofiarę losu czyli moją ciotkę – Zaprowadź..yyy....

- Lilę i Lolę! - wyszczebiotała cioteczka. A po odejściu dziewczynek powiedziała mamie na ucho.

- Doprawdy,KASIEŃKO dlaczego ty nie potrafisz zapamiętać IMIONEK moich DZIEWCZYNECZEK?

Ale ciocia-urocza długo nie zajmowała się „imionkami dziewczyneczek” i zaraz podbiegła do mnie.

- RÓŻUSIU!! Choć do cioci! Co Ci się stało w GŁÓWECZKĘ? CIOCIUSIA się zaopiekuje moją DZIEWCZYNECZKĄ! - prawie nie udusiła mnie w swoim uścisku. Była bardzo pulchna i przez to znakomicie dusiła całą rodzinę – zapomniałam powiedzieć! Kupiłam sobie KOCIACZKA-SŁODZIACZKA!

Zza pleców cioci rozległo się leniwe „Miaaaaaaaaaauuuuuuuuu” i wyszedł KOCIACZEK-SŁODZIACZEK. Był gruby i leniwy. Rasa: Syjamski. Miał różową kokardę na głowie. Ciocia-słocia coś gadała o swoim kocie. Po piętnastu minutach tej gadki miałam dosyć i poszłam do mojego pokoju. W nim zauważyłam Lilę i Lolę.

- A co wy tu robicie? Nie przebieracie się na Wigilię?

- Tio jeś stloik nia Wigilia! Ja się nie psebielac! - powiedziała młodsza.

- Tak nas ubrała MAMINECZKA – dodała Lila. No tak,czego się spodziewać po Basi? Spojrzałam na klon cioci-słoci krytycznie. Różowa krótka spódnica i różowa bluzka wyglądały dziwnie jak na taką uroczystość. Głaskała kotka,któremu dopięła drugą kokardę. I jeszcze na dodatek Lola miała skrzydełka wróżki i różdżkę!

Chyba musisz to zdjąć- powiedziałam słabym głosem siląc się na uśmiech. Mała tylko pokręciła głową. Kiedy to powtórzyłam,krzyknęła głosem jak gdyby ktoś obdzierał ją ze skóry.

- MAMINECKO!!! LÓZUSIA CHCE MI ZABLAC SKSYDEŁKA! I LÓZDZKE! MAMINECKO!

Niemal natychmiast przyleciała Ciocia-słocia.

- Różo! No wiesz! Zupełnie jak KASIEŃKA. - Ooo,porzuciła „Różusię”. -

Dziecko ma wystąpić jak chce a Wy mu przeszkadzacie rozwijać kreatywność!

Oczywiście musiałam przeprosić Lolę. Wyprosiłam je z pokoju i się zamknęłam. Chwilę później usłyszałam głośne BUM i wołania. Zbiegłam na dół.

- Co się stało? - zapytałam LOLę chociaż co można się od niej dowiedzieć...?

- KICIUSIA bawila się BOMBECZKĄ i spadła BOMBECZKA – mała pokazywała jak bombka spadała. I faktycznie – nie było największej bombki. Po tym wypadku mama zamknęła kota w łazience,mimo głośnych protestów ze strony różowej. Na szczęście była już Wigilia i pobiegłam do stołu. Po odczytaniu czytań i modlitwie dzieliliśmy się opłatkiem. Lubię ten moment najbardziej z całej Wigilii. Kiedy biorę ten biały chleb to mam wrażenie,że to COŚ WIĘCEJ niż kawałek jedzenia. Mam wrażanie,że w tym opłatku są zawarte wszystkie życzenia. Po podzieleniu się opłatkiem cała rodzina siadła do stołu. Posiłek jedliśmy w milczeniu,rozkoszując się tą chwilą. Okazała się jednak krótka.

- Mamineczko... Siusiu... - usłyszeliśmy cichy głos Loli. Basia ją wzięła od stołu i popędziły do WC. Kiedy wyszły Marta wypaliła.

- Mam dość tej cukiereczki-cioteczki! Niech gdzie indziej sobie idzie! JA mam jej dosyć. Ciągle „Martusieńko,opowiesz mi jak w szkółeczce?” mimo że jej to opowiadałam z milion razy! - krzyczała,nie dbając o to,że Lila może to usłyszeć. Ale Lila chrapała cicho pod stołem. Co ta ciocia wychowała....

- Uspokój się. Zaraz ONA przyjdzie – powiedział nerwowo tata. Usłyszałam tupot butów i przed nami stanęła ciocia-słocia z Lolą która miała mokrą spódnicę

- Macie coś na ZMIANECZKĘ? - powiedziała usiłując zakryć Lolę.

- Mamy... choć Baśka. A wy jedzcie! - Kasia dosłownie wypchnęła swoją siostrę z pokoju. Reszta (odliczając Lilę) jadła barszcz,ponieważ Kasia się uwinęła bardzo szybko. Gdyby tak było przy szykowaniu do szkoły... Bez mówienia „Mamo. Wstawaj. Idziemy do szkoły. MAMO!”. A co do jej siostry,to ta ofiara losu długo nie przychodziła,i w końcu podaliśmy dwie ryby. Karpia w galarecie (dorośli) i łosoś (dzieci). Bez ciotki rozmowa sama przyszła i po krótkiej chwili rozmawialiśmy wszyscy,oczywiście bez Basi i jej potomstwa o prawie minionym roku,o cioci-słoci,o Wigilii,i – jak by inaczej – o PREZENTACH. Kiedy nagle wkroczył różowy potwór ciągnąc za sobą szkolonego potwora w oczywiście RÓŻOWEJ bluzce Ady. Potwór usiadł na krzesło i sapnął,po czym zaczął się usprawiedliwiać.

- Nie bądźcie źli! Po prostu moja najukochańsza LOLUSIA chciała zagrać na tym SPRZĘCIKU z różową OKŁADECZKĄ .

Zapadła cisza. Każdy wiedział,że chodzi o mojego iPoda! Nie ciągnęłam tematu tylko rzuciłam Loli spojrzenie pełne pogardy. Po chwili ciszy jednak znowu zaczęły się rozmowy typu.

- Pamiętacie,jak rok temu Ada włożyła karpia na głowę?

- A jak Marta była malutka i pojechaliśmy do twojej siostry,Krzysiu...

- A jak Kamil założył Jezusowi w szopce koszulkę z nadrukiem „chłopiec,który lubi niszczyć”?

Każda wypowiedź kończyła się wielkim śmiechem. Po śpiewaniu kolęd i jedzeniu pierniczków rodzice zarządzili spanie.

- A prezenty? - Zapytała Lila,wystawiając głowę zza stołu.

- Jutro rano. - odparłam już dosyć śpiąca.

- Aha. - powiedziała i poszła ze swoją mamą do pokoju gościnnego. Ale zawróciła.

- Róża?

- Mh? - odpowiedziałam strasznie śpiąca.

- Czy w Duchowie są duchy? - zapytała przestraszona.

- No co ty. - przytuliłam ją i odprowadziłam do łóżka.

- Dobranoc.

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

Jaki u Was jest zwyczaj dawania prezentów? U nas prezenty rano przynosi Mikołaj. Wiecie,jeszcze niedawno wierzyłam w świętego Mikołaja. Ale kiedy zauważyłam prezenty w szafie,które potem dostałam pod choinkę to zwątpiłam. Było to w pierwszej klasie. Od tej pory wiem,że to rodzice,ale nadal podtrzymuję tą wiarę u moich braci.

Wiem,że któregoś dnia i oni odkryją tą mroczną tajemnicę. Nie wiem,czy Ada jeszcze w to wierzy. Chyba tak.

- Róża! Róża! - moje senne rozmyślania przerwał głos znajomej osoby. Koło mojego łóżka stała Ada z kuzynkami.

- Idziesz po prezenty? - zapytała szeptem po czym zaczęła mnie ciągnąć za piżamę. Wszystkie zbiegłyśmy na dół budząc przy okazji Kamila i Bartka oraz Martę. Teraz już w pełnym komplecie pod tytułem „dzieciaki” podchodziliśmy do choinki.

- D...dla... R...Róży! - Ada z trudem zestawiła w całość różowe litery na wielkiej paczce opakowanej w czerwony błyszczący papier. Z trudem rozrywam papier,a tam..

- LAPTOP! MÓJ WŁASNY LAPTOP! - zawołałam,nie ukrywając zachwytu. Sprzęt był przepiękny. Biały i smukły. Ładny. Nieźle! Oprócz tego dostałam sole do kąpieli,kosmetyczkę i mikrofon. Kuzynki dostały po Furrby(oczywiście różowy),domek dla lalek,chyba z tonę lalek ,meble do domku i pamiętniczki księżniczek. Kamil i Bartek dostali: Pałac Jabby (klocki lego Star Wars), śmigacz pustynny koszulki z gwiezdnych wojen i figurki z tego samego filmu. Ada dostała takie słodziutkie gumki do włosów,książki,zestaw malarski o który męczyła rodziców od wieków i płótna. A Marta otrzymała nową gitarę,kilka książek i jakąś grę planszową. Potem przyszli rodzice. Dla nich też coś było. Mama chwyciła małą torebkę na której było napisane „Kasia i Krzysztof”. Okazało się,że to była kawa smakowa. A ja nie rozumiem,jak dorośli mogą lubić kawę? Przecież ona jest ohydna. Taka gorzka.... a nie licząc prawie całego sklepu z kawą dostali ekspres do tego ohydnego napoju. Po oglądaniu prezentów wszyscy poszli się przebrać. Po ubraniu się w sukienkę wyjrzałam przez okno. Obsypany śniegiem Duchów wyglądał jak z bajki. Może się wam to wydać dziwne,ale nie mamy zbyt wielu sąsiadów. Więc tak. Mieszkamy na końcu ulicy. Więc jeden dom odpada. A po obok stoi dom nie zamieszkany. No to dwa. I nie ma u nas bloków. To trzy. No i cztery. To WIEŚ a tak dużo osób nie mieszka we wsi. Bardzo dobrze znam pana Henryka. To miły starszy pan. Mieszka w małym domku. A. I uwaga. To,że mieszkam na wsi,to nie znaczy,że zaraz mamy gospodarstwo! W ogrodzie stoi jedna czereśnia, na którą lubię się wspinać. Latem tam są te pyszne owoce. Mmmm.... Widzę siebie w lekkiej sukience siedzącą na czereśni. A w uszach mam kolczyki z tych owoców... I owoc za owocem je zjadam...I..

- Co ty robisz? - zaczął Bartek. Momentalnie się odwróciłam.

- Gapisz się w okno? - pouczał mnie Kamil jakby był dorosły

- Śniadanie czeka! - dokończyli chórem.

- No dobra,dobra! - powiedziałam ze śmiechem i poszłam z nimi na dół. Przy stole wszyscy ubrani odświętnie (nie licząc Cioci i jej potomków. Oni oczywiście cali w różu) czekali na śniadanie. Naraz weszła mama niosąc chleb. Za nią jak gdyby w procesji szedł tata z jajkami na twardo a za nimi Marta z sałatką. Wtedy ja poszłam do kuchni i wróciłam z serem i wędliną. Zasiedliśmy (specjalnie użyłam tego wyrażenia,bo jest takie dostojne. A My NAPRAWDĘ ZASIEDLIŚMY. Tak miękko i dostojnie.) do stołu i zaczęliśmy jeść. Nagle Ada zaczęła się kręcić i posmutniała.

- Co się stało,córciu? - łagodnie zapytała mama,ale Ada pokręciła głową i się rozpłakała.

- A..Ale co jest? Kochanie... - tata objął Adę ramieniem.

- Bo...bo j...ja – chlipała – d...dostałam j...jedynkę!!! - Ada,która jeszcze nie miała jedynki zupełnie się rozkleiła i zaczęła wylewać fontanny łez. Tata podał jej chusteczkę a mama westchnęła i powiedziała.

- Pokaż mi za co to dostałaś.

Ada skinęła głową i zaraz przyniosła zeszyt. Otworzyła go na jakiejś stronie i podała mamie. Mama ze zmarszczonym czołem oglądała litery po czym pokazała To tacie

 

Tata spojrzał na mamę. Mama spojrzała na tatę,po czym dała zeszyt swojej siostrze. A potem wszyscy się roześmiali. Kiedy ochłonęli tata zapytał Adę.

- No opowiadaj.

Ada wyczuła w głosie taty nakaz i zaczęła opowieść.

- Ania mnie namówiła,żeby w ostatni tydzień się w ogóle nie uczyć. A właśnie w tym tygodniu była ortografia...- mówiła trzęsącym się głosem. - I potem pani kazała nam napisać tamte zdania. A ja się bałam wam powiedzieć o jedynce... - dokończyła z płaczem i przytuliła się do taty i mamy.

- To nic takiego,KOTUSIU. - odezwała się Basia – Ja też dostałam JEDYNECZKĘ,prawda KASIENIUSIU?

I tak to u nas w rodzinie jest. Jak ktoś coś powie,to od razu wywołuje na ten temat szeroką dyskusję. I tym razem każdy opowiadał o jedynkach(w tamtych czasach dwójkach) i ocenach.

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

Nie wydaje się wam,że święta mijają za szybko? Niedawno była Wigilia,a tu już poranek Sylwestrowy. Ciocia jutro wyjeżdża... A za to dzisiaj przychodzą goście. Mają dwoje dzieci. Rocznego chłopczyka i czteroletnią dziewczynkę. Na samą wiadomość o tym starsze dziewczyny (Ada,ja,Marta) przewróciłyśmy oczami. No jasne! Bo cioci nam jeszcze mało -_- I jej futrzaka. Zdążył już zbić trzy bombki,nasikać do wszystkich pokojów i bardzo mocno zachodzić nam za skórę. Powiem wam w sekrecie. Nienawidzę tego insekta:( „Insekt” w tym wypadku to ten kot. O,o wilku mowa. Zamiast siedzieć w swoim pokoju wchodzi do mojego pokoju i głośno miauczy,jak codziennie o ósmej. Ma taki jakby zegar,i uwierzcie mi,to OKROPNE. No cóż,nie ma rady tylko trzeba wstać z łóżka – tylko ostrożnie,żeby nie obudzić Loli. Teraz ona śpi na materacu w moim pokoju. Powoli,na paluszkach czołgam się do kota. On,niczego nie świadomy leniwie stawia łapy na moim fioletowym dywanie. Już tylko pięć kroków...cztery...trzy....już prężę ręce....

- Lózia! - słyszę Lolę. Dlaczego akurat teraz?! Dlaczego ona mi musi wszystko zepsuć? - Cio lobiś? Ooo! Kicia- Micia! - swoją drogą,to co to za imię? Kicia- Micia,no proszę... Oczywiście,bo co innego? Czego się spodziewać po tej różowej bestii? Czasem lubię wymyślać różne historie o mamie i cioci-słoci. Na przykład,że Basia jest z domu dziecka... A ten dom dziecka to „Uroczy domeczek różowości”. Co wy na to? I,że tam nauczyła się tych wszystkich słówek. A moja mama miała jej dosyć i poznała tatę,i się pobrali koniec. No,ale to TYLKO BAJKI,i to MOJE bajki,więc... Ale nic nie zmieni faktu,że ciocia nie ma talentu do nadawania imion i uczenia dzieci słów,co widać na załączonym obrazku – SŁODZIAŚNA KICUSIA ZROBI ZARAZ SIĘ POSIUSIA! - powiedziała,i miała rację. Tylko,że to było coś gorszego. Kupa. Fuu....! Musiał na moim dywanie? Teraz to wygląda jak obraz „Na dywanie spoczywa malowniczo kupa”. Ohyda!

- Lolu! - mówię tonem dorosłej osoby – Wyjdź albo się nie patrz. To nie jest widok dla twoich oczu.

- Ale ja mam aź TSIY LATKA! Jeśtem baldzio duzia! - mówi mała z powagą,a ja prawie nie wybucham śmiechem.

- Z tymi twoimi „Tsiema latkami” daleko nie zajdziesz – tłumaczę. I nagle zapala mi się lampka w głowie. Mówię chytrze.

- Jesteś aż taka duża?
- Acha! - przytakuje Lola nie wiedząc w co się pakuje.

- To niech duża dziewczynka sprzątnie wytwory kota! - mówię zadowolona i kładę się pod kołdrę. Ale mała niezadowolona ściąga ze mnie kołdrę i wrzeszczy.

- MAMINECKO! LÓZA MNIE WYKOZYSTUJE! MAMINECKO! - i już się zbiegła cała rodzinka,a słynna „Mamineczka” wlatuje w sam środek kupy.

- Co się dzieje! - Marta wściekła,że jakaś głupia Lola ją wyciąga z łóżka już nie panuje nad sobą. Od razu zapada cisza. Marta ma tak od urodzenia.

- Kot zrobił kupę. - wyjaśniam pokazując na miejsce gdzie ciocia się poślizgnęła. - i Lola powiedziała,że jest bardzo duża,no i ja zaproponowałam,że posprząta wytwór kota.

Zapadła cisza. Po czym zaczęłam wydawać dziwne dźwięki które były powstrzymywanym śmiechem. Próbowałam myśleć o czymś innym,ale ciągle wydawało mi się że widzę ciocie na wiadomo czym. Zauważyłam,że chłopacy też z trudem powstrzymują się od śmiechu więc zaczęłam się śmiać. Na początku to był mały chichot a potem dosłownie rechot. Parskałam,chichotałam aż w końcu położyłam się na łóżko i śmiałam się stroną do poduszki. Reszta też zaczęła się śmiać., Nie wiem czy ze mnie,czy z kogo. Ale to nie ważne. Oczekiwałam wieczoru z niecierpliwością. Nawet oglądanie filmu mi nie skracało oczekiwania. A może mi się tak wydawało...? Nie wiem. W każdym bądź razie kiedy o osiemnastej zadzwonił dzwonek poczułam szybkie bicie mojego serca. Wyobrażałam sobie dziewczynkę w stylu Loli. Wiecie,wolę już Lilę. Ona chociaż nie używa ciągle tych wysłodzonych słówek. Kiedy otwarły się drzwi stanęła w nich młoda niska kobieta z małym dzieckiem na ręku. Za nią wyłonił się wysoki mężczyzna trzymający NIĄ za rękę. Chowała się za tatą,jak to małe dzieci. Miała jasne,krótkie włosy,czerwoną sukienkę bardzo podobną do mojej tylko oczywiście mniejszą i była niska. Nagle poczułam sympatię do małej ale Lola mnie wyprzedziła.

- KOLEZIANECKA! JAK JA LUBIĘ NOWIUTENIUSIE KOLEZANUSIE!

Dziewczynka spojrzała na mnie ze zdziwieniem i szepnęła

- Ona tak zawsze?

Lila kiwnęła głową.

Wścibska Lola coś usłyszała i ryknęła

- CO JA TA ZAWSZUTEŃKO ROBIĘ?

- Yyy... używasz słodkich słówek – wytłumaczyła Ada.

- Ale przecież tak się ZAWSZUTEŃKO mówi! - powiedziała zdziwiona.

- Tak,tak wybacz.- powiedziała nowa i zwróciła się do Lili

- Jestem Gabi. A Ty?

- Lili a to moja siostra Lola. - przedstawiła się n i e u ż y w a j ą c s ł o d k i c h s ł ó w e k ! ! ! Co się z nią stało? Czyżby klon matki nieco się zmienił? A może chce zaimponować Gabi? - Ale jesteśmy u nich tylko przejazdem.

- Aaa.... - powiedziała nowa – a Ty – zwróciła się do mnie – kim jesteś i dlaczego masz tak mało włosów?
- Jestem Róża a włosów mam tak mało,bo spadłam z drabinki i trzeba było mi ogolić głowę – wyjaśniłam w wielkim skrócie. Mała chyba i tak nic nie zrozumiała ale był to koniec powitania i siedliśmy do stołu. Przez chyba godzinę dorośli gadali o drogach,ekologach,wiertarkach,domach i tym podobne. Za bardzo nie słuchałam. Byłam zajęta jedzeniem i podpatrywaniem Gabi. W dziewczynie zniknął cały zapał,siedziała cichutko i skubała sałatkę. Po posiłku dorośli pozwolili nam odejść. Podeszłam do małej Gabi.

- Coś się stało?
- Nie... po prostu mama kazała mi się grzecznie zachowywać. A ja nie wiem,jak się grzecznie zachowuje,więc w ogóle się nie zachowywałam! - dokończyła z satysfakcją. Roześmiałam się i poszliśmy się bawić. I z tym był problem.

- POBAWMY SIĘ MOIMI SŁODZIAŚNYMI FURBY! - zaproponowała kto? LOLA oczywiście,brawo!

- W bazukę! - Żywiołowi bliźniacy od razu zaczęli strzelać. A ja nawet nie wiem co to ta „bazuka”. Bo czy coś takiego istnieje?

- W chowanego! - zaproponowałam po kilku pomysłach na zabawy. Wszyscy przyjęli ten pomysł. Tylko problem. Kto liczy? Zadecydowała wyliczanka.

Wpadła bomba do piwnicy napisała na tablicy.

Es o es. Głupi pies. Tam go nie ma a tu jest.

Żeby było sprawiedliwie no to liczysz Ty!

Na pewno znacie tą wyliczankę. No,może nie licząc końca „(...) no to liczysz Ty!”. Ale wypadło na Lolę. Wszyscy nie licząc Marty która poszła do odrosłych,mówiąc,że ona nie jest dzieckiem.

- Raz...osiem...dwadzieścia....sto.....trzy....dziesięć – mała nie umiała liczyć. Pobiegłam się schować. Wlazłam pod stół. Usłyszałam Lolę.

- Tysiąc pięćset sto dziewięćset! SZUKAM! - ryknęła. Znalazła swoją siostrę,mnie,bliźniaków ale Gabi nie mogła znaleźć. W końcu zauważyła koniuszek różowej bluzy. Odkrywa... a tam Gabi siedzi na parapecie. Po kilku rundach mi się znudziło i zaczęłam czytać książki. Przy trzeciej zagadnęła mnie Gabi.

- Róża.. Pobaw się z nami.

- Ok. Ale w co? - zapytałam.

- W STATEK!

- Eee... - wahałam się,ale słodkie oczy Gabi mnie rozbroiły. Gdy powiedziałam decyzję,Gabi krzyknęła na całe gardło.

- LOLA UDAŁO MI SIĘ! MÓWIŁAM CI!

Wiecie na czym polega ta zabawa? Wchodzimy na górne łóżko Ady,przykrywamy się kocem,a chłopacy to „potwory” i chcą porwać „królewny” czyli Gabi i Lolę. Bawiliśmy się w to do 11. A potem chcieliśmy się przygotować na nowy rok. Ja ubrałam dzieciom maski i zrobiliśmy konfetti. O 11:59 wszyscy byliśmy przy oknach. Jeszcze dziesięć...dziewięć....osiem....siedem.....sześć...pięć....cztery...trzy....dwa....jeden...zero!

W niebo lecą petardy. My wyrzucamy konfetti. Nasze fajerwerki tworzą napis

„NOWY ROK 2014”. Fajerwerków jest mnóstwo! Zielone,niebieskie,różowe,białe,złote... wszystkie rozpryskują się po niebie i po chwili gasną. Dorośli piją szampana a ja idę spać.

 

 

 

 

 

Rozdział 4. Urodziny Marty.

Na wstępie powiem wam dwie okropne rzeczy. Pierwsza jest najgorsza. Ciotka zostaje u nas nie wiadomo na jaki czas! Okropność. A teraz druga. Po przerwie świątecznej trzeba iść do szkoły... Trochę żałuję. Ale! Przecież tyle wesołych rzeczy przede mną! Będzie karnawał,odwiedziny koleżanek... i najważniejsze. Urodziny Marty. Kończy siedemnaście lat. Dużo,nie? A ona jeszcze narzeka... że „kiedy wreszcie skończę tą osiemnastkę,kiedy? Kiedy mogę się wyprowadzić z domu? Dlaczego Róża ma własny pokój a ja nie? Mam za mało kasy!” i tak może godzinami. Ale na wieść o urodzinach chociaż na chwilę przestała. Ma je 15 stycznia,a jest siódmy. Jednak i tak narzeka,że za późno. Tak sobie rozmyślam jadąc pociągiem do naszego Sulejówka. Ładnie wygląda pod tą pierzynką ze śniegu... jest i nasza szkoła. Stęskniła się za mną chyba. Tak długo mnie nie było... Powiem wam. Ja też się trochę stęskniłam.

- Pa tato! - powiedziałam wychodząc z pociągu. Mamy szczęście,bo dworzec jest tuż obok szkoły. Czasem to przeszkadza,na przykład na lekcjach,ale w takich momentach się przydaje. Poszłam razem z Adą do szkoły,a Marta do budynku obok. Otwieram drzwi,i..

- RÓŻA! NARESZCIE JESTEŚ! - usłyszałam zgodny chór koleżanek. Kamila (ta od okularów,pamiętacie?),Julka,kolejna Julka(to jakiś szał na to imię. Też macie takie wrażenie?), Marysia,Dominika i oczywiście Lidka!

- TAK SIĘ STĘSKNIŁYŚMY!
- DOBRZE SIĘ CZUJESZ?
- WZIĄĆ CI PLECAK?

- CHCESZ CZEKOLADKĘ?

- NUDNO BEZ CIEBIE.
Nagle zauważyłam krowę. Ona,jak to ona zaczęła.

- Masz dużo do nadrobienia. Nie dasz rady. - stwierdziła kpiąco a jej fanki,w tym Martyna zaczęły chichotać. Wszystkie ubrane jak nastolatki patrzały na mnie kpiąco. Nagle ten cały tłumek zniknął,i została tylko nieśmiała Lidka. I wtedy na scenę wkroczył ktoś,kogo się nie spodziewałam. Krowa zaczęła się śmiać jak oszalała.

- HAHAHAHHAHAA!!!! JAK TY DZIWNIE WYGLĄDASZ BEZ WŁOSÓW! HAHAHAHA!!! - a jej fanki jej wtórowały. Lidka nic nie powiedziała,tylko jak to ona zaczęła milknąć. I wtedy zjawił się Staś. W zasadzie,to nic nadzwyczajnego. Zwykły chłopak. Wysoki,jasne włosy,lubi grać w nogę. Nic niezwykłego. Ale to,co zrobił było niezwykłe. Właśnie miałam zawyć jak pawian,ale on coś zrobił.

- Nie śmiejcie się z niej. Dlaczego tak robicie?

Zrobił to tak nagle,że zamilkły wszystkie patrząc w krowę,jak by oczekując jej decyzji. Ona,zaskoczona nie wiedziała co robić,aż w końcu wycedziła cztery słowa.

- Co Ci do tego?

Popatrzałam na niego. Widać było,że się gniewa.

- A co wam do tego,że miała wypadek? I Olka... Wiesz co? Widziałem co zrobiłaś,tak tak. O TO chodzi. Więc...

Olkę zatkało. Miała o taaaaaaaaaaaakie oczy. Wywaliła język,otworzyła gębę i ogólnie nie wyglądała zbyt mądrze. Nie wiadomo,jak by się to zakończyło,gdyby nie dzwonek.

- Dzięki. - szepnęłam idąc po schodach.

- Nie ma za co – odpowiedział patrząc się na mnie jakoś tak,jak nigdy. Szybko spuściłam wzrok i pobiegłam w górę.

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

Do urodzin Marty szykowaliśmy się jak do urodzin jakiejś księżniczki. Przynajmniej tak ja twierdziłam. Urodziny ma w sobotę.

W sobotę na tydzień przed urodzinami,narzekała,że ten piętnasty NIGDY nie nadejdzie.

W poniedziałek namawiała mnie,abym już zaczęła robić ozdoby.

We wtorek już chciała biec do sklepu po sukienkę.

W środę cała szkoła już tylko o tym mówiła.

We czwartek kazała nam robić ozdoby

W piątek zaczęła myśleć,że to wszystko nie wyjdzie,że dom się spali,albo będzie epidemia. W każdym razie,coś podobnego. Miałam już wszystkiego po dziurki w nosie,gdy nadeszła sobota.

Zjeżdżałam w aqua parku na gigantycznej zjeżdżalni.

Kiedy wystrzeliłam z niej,usłyszałam petardy i zauważyłam tort i...Martę w stroju wesołego królika?

I jeszcze trzymała w ręce zaproszenie na ślub z księciem z bajki,który szykowała od tygodnia.

Nagle przyszedł Darth Vader i....

- Róża! Wstawaj! RÓŻA! Ech,dzieci... - Marta mną potrząsała usiłując mnie obudzić. Ech,przesadza z tymi urodzinami... Ale co robić? Więc poszłam do łazienki i przebrałam się z piżamy w strój „roboczy”.

- Róża! Jak Ty WYGLĄDASZ? TAK chcesz iść na uroczystość? - powiedziała z pretensją pokazując palcem na mój strój. Ech,starsze siostry... Niby takie dorosłe,a nie wiedzą,że się przebiorę. Na szczęście mama jej wytłumaczyła. Popatrzałam na brzuch mamy. Był coraz większy. Maluch ma się urodzić w Maju.... A mnie już kopie. I słychać,jak ma czkawkę. To zabawne. Tak fajnie czuć. Ale mimo wszystko mama wygląda na zmęczoną. Nic dziwnego,z Basią pod jednym dachem wszystko się może zdarzyć. Na szczęście dzisiaj pojechały pozwiedzać okolicę. Na cały dzień. Uff.... Reszta czasu upłynęła na takich rzeczach jak:

• sprzątanie

• szykowanie girland (Marta się uparła,i w całym domu powiesiliśmy girlandy)

• gotowanie

• ubieranie się (zwłaszcza Marta)

• jeszcze raz SPRZĄTANIE

• wysłuchiwanie uwag Marty

• wysłuchiwanie pouczeń Marty (Ech,te starsze siostry ;( )

• szykowanie stołu

• bieganie do lodówki ( po chipsy,Coca-Colę, Fantę, itp..)

Co do ostatniego punktu, to mama wyjęła tort. Pytacie,czemu tata nic nie robi? Ależ robi! Odwozi Kamila i Bartka do kolegi,a Ada zwiedza z ciocią-słocią. Tata pojechał z nimi. Dla bezpieczeństwa kobiet. Nie dziwię się... On to musi być zmęczony. Pracuje STRASZNIE dużo, a jak wrócił to musiał piec tort. Tort ma dwie warstwy,i jest z nadzieniem truskawkowym. Po bokach jest krem czekoladowy,a na szczycie obok napisu z czekolady STO LAT,MARTO! Była truskawka. Mała,ale prawdziwa! Nie z czekolady. Ten tort,to prawdziwe dzieło sztuki. Nawet nasza rodzinna marudera, Marta nie mogła się przyczepić.

- Ale mogła przyczepić girlandy! - zauważyłam z małą złośliwością. Nie myślcie źle. Nawet grzeczna Ada stwierdziła,że Marta przesadza. A bliźniacy to od razu usłyszeli i co powtórzyli?

- Róża mówi,że ty jesteś marudera. Marudera domowa. Pierwszej klasy. A Ada,że przesadzasz. I wszystkie chcą zorganizować strajk. Przynajmniej tak mi powiedziały... - powiedział cicho Bartek, a Kamil dodał. - A moim zdaniem ty BARDZO przesadzasz. Wszystkim nam karzesz pracować,a sama siedzisz... - chciał powiedzieć pewnie „jak królowa na tronie”,ale powiedział – Jak GRANAT W BAZUCE.

Marta patrzała się na niego wzrokiem, który mówi „o_co_Ci_chodzi_ludeczku_?”

Akurat byłam przy schodach więc wszystko usłyszałam.

Wyobraziłam sobie królową Martę jako wielkiego Granata w (jak to oni nazywają?) tej całej.. jak jej tam..bazuce.

- Hi,hi,hi! - aż musiałam się roześmiać,kiedy to sobie wyobraziłam. Ale momentalnie zakryłam usta dłonią i obserwowałam reakcję jej królewskiej mości. Przez chwilę analizowała sytuację, a potem...

- MAMO! ZABIERZ KAMILA I BARTKA DO KOLEGI! A ADA NIECH JUŻ POJEDZIE Z TATĄ! A CIOCIA TEŻ!I LOLA I LILA! - wrzeszczała jak opętana biegnąc do kuchni gdzie mama szykowała smakołyki.

- Dobrze,dobrze... Krzyś! Zabierz Adę z Basią i jej córkami do samochodu! A ja ubiorę małych... - mama wołała do taty,a ten wziął Adę,ciocię-słocię (uff...) i jej klony do auta.

- A Róża!? - powiedziała z pretensją jej wysokość Marta.

- Co ja? - zlazłam z mojej kryjówki na schodach.

- Idź z tatą. - wycedziła przez zęby pokazując palcem na drzwi.

- NIE.

- Idź.

- NIE. - powiedziałam głośniej i bardziej stanowczo. Mama zniknęła w drzwiach,widocznie się bojąc dalszego ciągu. Marta zaczęła się nakręcać i powiedziała bardzo wolno.

- Idź. To ostatnia szansa.

I wtedy zaczęłam śpiewać i krzyczeć na całe gardło.

- NIE NIE NIE NIE!!!!!!!!!!!! NIE NIE NIE NIE !!!!!!!!!! NIE NIE NIE NIE!!!!! NIE NIE NIE NIE !!!! NIE NIE NIE NIEEEEEEEEEEE!!!! NIE NIE NIE NIEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!

Jej wysokość Marta przewróciła oczami i szepnęła coś w stylu „Ech,te dzieci!” ale odpuściła. Pytacie,czemu nie chcę jechać? Ba! Będzie dużo słodyczy! No weźcie,tylko się nie śmiejcie.

Około pół godziny później zaczęły się schodzić koleżanki Marty. Wszystkie tak samo wystrojone,z makijażem i z pomalowanymi paznokciami. Nagle weszła..

- O nie... - jęknęłam cichutko patrząc na Majkę z KROWĄ!

Krowa,jak inne pomalowana i ze sztucznymi paznokciami. Takie,żeby były dłuższe. Rozumiem,u siedemnastolatki,ale u DZIESIĘCIOLETNIEJ DZIEWCZYNY? Czy niektórzy nie przesadzają z tą dorosłością?

Przeszła koło mnie z wyższością prychając.

- Wszystkiego najlepszego! Chłopaka fajnego! I dużo dobrego! - powiedziała życzenia Majka wręczając prezent.

- Och Maju! Wielkie dzięki! - powiedziała rzucając prezent na kupkę obok. Były tam buty,bluzki,pieniądze,ubrania,biżuteria,kosmetyki,kremy nawilżające,walizka, i różne drobiazgi mniej lub bardziej fajne. Najgorsze były sztuczne paznokcie od Majki. Takie,jakie ma Krowa. Fuu!

A co do gości to przyszły: Aśka,Misia (nie mam pojęcia jakie to imię,piszę tak,jak do nich mówi Marta),Mika,Wiki,Fusia,Kizia,Lulu,Juli i Majka. I jeszcze przyszedł Szymon,jej chłopak. On dał jej coś sensownego.

Piosenki na gitarę dla nastolatek. - prezentował się tytuł. Jej Wysokość zabrała mnie z Krową do mojego malutkiego pokoju.

- I nie wychodź. - syknęła zamykając drzwi. - i żadnych awantur,Różo Awanturko!

- Bardzo miła jesteś. - odpowiedziałam siostrze która szła z koleżankami i Szymonem do salonu.

Siadłam na łóżku obok Krowy i zaczęłam grzeczną rozmowę.

- Podoba Ci się mój pokój?
- Nie. - odpowiedziała krótko i na temat. - MÓJ pokój jest milion razy większy i ładniejszy! - powiedziała oglądając krytycznie ściany. - Nie mam takiego bałaganu...- stwierdziła pokazując na pudełko pod łóżkiem z kolekcją gumek. - mam ładniejszy kolor ścian...- powiedziała patrząc na jagodowe ściany. - No i mam z milion plakatów z „Bravo” i z VIOLETTĄ! - oznajmiła prześwietlając wzrokiem moje ściany,na których nie było ani jednego plakatu. - I nie wiszą u mnie jakieś SZMATY. - ogłosiła pokazując girlandy i zasłony.

Tego było już za wiele. Odeszłam,że niby się chcę napić soku.

Przy drzwiach odwróciłam się i zaczęłam biec,aż w końcu walnęłam głową Krowę.

Ona zdrętwiała,ale tylko na chwilę ( niestety ). Kiedy kiedy się otrząsnęła,to zaczęła się denerwować. Ooo! Przecież VIOLETTA się NIGDY nie denerwuje,czy nie? W ogóle moim zdaniem Violetta jest głupia. Potem Violetta dwa czyli Krowa i jej faneczki na przerwach wyją po hiszpańsku i ciągle się wymieniają karteczkami z Violettą. I chcą być takie jak one. Plotkują,że „Marek kocha mnie” „Paweł mnie kocha” „Piotrek się we mnie zakochał” a potem zastanawiają się,jakiego wybrać. A oni wcale ich nie kochają! No powiedzcie mi,czy takie seriale są mądre? Może gdyby Krowa nie oglądała „Violetty” to nie miałaby takich głupich pomysłów jak teraz? Zamiast jak Violetta wyśpiewać swoją mękę(czyli w zasadzie ryczeć jak zabijana świnia )to ona zaczęła bójkę! Ech,Violetto,weź zadziałaj,a nie rób wody z mózgu! Przez Ciebie Krowa zdemoluje mi pokój!

- Aaa!!! - krowa zaczęła piszczeć i zaczęła machać rękami jak jakiś kujon.

To ja ją kopnęłam w cztery litery. A ona wzięła Ilustrowany słownik angielsko-polski i zaczęła mnie nim walić po głowie. To ja wyciągnęłam spod łóżka pudełko z gumkami i zaczęłam ją bombardować. To ona się schowała za firankę ( no proszę,za szmaty! ). Ja na chwilę przestałam ją bombardować,a ona wyskakuje z moim ulubionym kaktusem!

- Tylko nie Gracjan!

Nie bądźcie źli,że nadaję kaktusom imiona. Dzięki temu łatwiej się je identyfikuje...

W obronie Gracjana można zrobić wszystko,więc spycham Krowę z łóżka,na które weszła. Ponieważ łóżko jest dosyć wysokie,to chwyciła się girlandy niczym liany i jak Tarzan zaczęła krążyć po pokoju.

- Róża?! Co Ty robisz!? Idę z tortem... - usłyszałam głos Marty,tupot butów jej koleżanek i najgorsze. Dźwięk otwierania drzwi...

- Marta,NIE! - krzyknęłam,ale za późno. Otworzyła drzwi,a tu w sam środek tortu wpada Krowa alias Violetta. Tort malowniczo ozdabia grupę nastolatek czerwonymi i różowymi plamkami. A Violetta dwa jest cała z tortu i bitej śmietany! Dobrze jej tak. A Marta...

Najpierw rozedrgana usiadła. Koleżanki zaczęły się rozchodzić,szepcąc coś o Marcie. Gdy Majka miała iść do łazienki z Krową,to Marta ją dopadła i...

- CO TWOJA SIOSTRA ZROBIŁA!!! ZEPSUŁA MI URODZINY!!! JESTEŚ GŁUPIA!!! A TWOJA SIOSTRA TO JEST GŁUPIA DO KWADRATU!!! WYNOCHA!!! - i wyrzuciła je za drzwi. Został tylko Szymon,Marta i ja. I okazał się pomocny. Usiadł koło niej,objął ją i tak siedzieli. Ja poszłam po mamę,aby wszystko posprzątała.

- Biedna Marta... - szepnęłam. A na domiar złego wtargnęła ciocia-słocia. Wszyscy nagle wyparowali, no bo wściekła Marta+ciocia-słocia ze swoimi córkami= WIELKA AWANTURA. Jak w moim nazwisku. A może i większa..? Oceńcie. Ja chowam się za drzwiami a tam wchodzi różowy potwór.

- Martusieniusiu! Jak było na twoich urodziniusiach?

Marta nie odpowiada.

- Martusieniusiu! - mówi ciocia trochę głośniej – Jak było?

Nadal nic.

- MARTUSIENIUSIU! - wrzeszczy ciocia – JAK....

- Przestań używać tych przesłodzonych słówek! Mam dosyć! - przerywa Marta.

Ciocia stoi jakby oszołomiona tym faktem po czym bierze za rękę Lilę i Lolę i mówi na odchodne obrażonym tonem.

- Chodźcie. Jutro wyjeżdżamy.

O trzaska drzwiami.

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

Marta po awanturze była okropnie zła. Jak osa. Albo całe stado. Rozśmieszyło ją jedno. Kiedy weszła na Facebooka to na pierwszym miejscu był artykuł ze zdjęciem.

Szalone siostry!

„Wczoraj wieczorem na mojej ulicy zdarzył się skandal! Dziesięciolatka wyszła na ulicę cała w torcie. Jej siostra w styczniu była bez kurtki. Dostały ode mnie!” - opowiada pan z ulicy Kwitnącej Jabłoni w Duchnowie. Oto fotka. Wczoraj wrzucona,dzisiaj ma milion wejść. (zdjęcie Violetty dwa w torcie)

Autor: Szymon :D

Komentarze: (100)

 

Ktoś,kto się zalogował,by powiedzieć...

Super!

Na wsi też się coś dzieje jednak :D

Teraz wasz Duchnów będzie sławny w necie!

Ale one są dziwne...

I VERY CRAZY :D

 

 

Ania

Hahahahahhahaha

 

Ula

Niezłe :D

Dawajcie lajki!

 

Adrian

Hihihihihi

 

Ola

LOL :D

One LOL

 

czytaj dalej

 

Jak przyszłam do szkoły,to Violetta dwa alias Krowa była taka wściekła! Widziałam to po jej minie. Ale nic nie mówiła. Patrzę na jej bluzkę. Violetta. Mam ich po dziurki w nosie. Violetty i Krowy. Postanowiłam zrobi karteczkę (oczywiście dla krowy)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rozdział piąty

Walentynki,trochę niespodzianek i głupia praca domowa.

 

Kiedy dałam karteczkę Krowie,to ta zamiast docenić mój wkład i wysiłek to zaczęła mieć pretensje.

- Jak można nie lubić Violi? Ona jest super! - powiedziała i wyrzuciła kartkę do śmieci.

- Można. Ona jest głupia. - stwierdziłam pokazując jej sukieneczkę z tęczami (najnowszy top według Bravo 2014 )

- Taa???? - spytała chytrze,i nie dając mi czasu na odpowiedź powiedziała – jak Violetta jest głupia (przepraszam Violetto,wybaczysz mi zdradę? Ola ) to ty bardziej. Jak jest brzydka(oczywiście,że nie. Ty,Violetto jesteś cool. Ola ) to ty tym bardziej! - stwierdziła pokazując moje krótkie,chociaż już i tak dłuższe brązowe włosy.

- I co jeszcze? Może mam kupić ten kibel (za przeproszeniem) z tą całą „Violą” żeby ją obsikać?! - Na serio widziałam w necie taką fotkę. Ona zdębiała po czym już miała na ustach odpowiedź ale ją wyprzedziłam – Żal mi Cię.

I odwróciłam się na pięcie.

Mam dosyć tej Violetty!

Ona jest... ~@#NLN@#MLN@#MNL@#MN@#L

Ze złości zapominam,że mam iść do szatni. Wzdycham,i idę w stronę metalowych szafek. Wyjmuję kluczyki. Mam breloczek z delfinem i jabłuszkiem. Ładne? Otwieram szafkę a tam...

Oprócz kurtki i zimowych butów,co jest normalne w lutym jest tam jeszcze coś. BATONIK Z DOCZEPIONYM SERDUSZKIEM!!!!!!!!!!!! I jeszcze kapsel z Tymbarka z treścią.... I love you.YYY napis był przerobiony. Widziałam to! Rozerwałam czerwony papier batonika. Tam różowe nadzienie. Mmm! Truskawkowe. Moje ulubione. Ciekawe,kto to? Mimo woli obróciłam się nerwowo. Nikogo. Z szatni szóstoklasistów słychać miarowe upa-umpa-umpa-umpa-umpa. U pierwszaków płacz jakiegoś malucha. Ale w naszej szatni... cisza. Oprócz mnie nie ma tu nikogo.

- Róża! Co Ty robisz tyle czasu! - podskakuję i odwracam się. Ada przerywa moje rozmyślania. - Szybko! Szybko!

- Nie poganiaj mnie. Myślisz,że jesteś taka ważna?! - wyrywam się jej.

- Przestań! Czekam pół godziny! - marudzi. - pociąg nam ucieknie!

- To czemu wcześniej nie poszłaś po mnie?

Po tym pytaniu Ada milknie i coś tam mamrocze pod nosem.

- No! Czemu? - dopytuję.

- Biłam się. - wyszeptuje Ada i spuszcza wzrok.

- Co? Ty? Nie żartujesz przypadkiem? - sprawdzam,no bo wiecie. Grzeczna Ada+bójka=?

- Nieee... Ale... to tamten głupi Arek zaczął! - tłumaczy się,a ja przewracam oczami i idę z nią na dworzec. W pociągu nad niczym nie mogę się skupić. To przez te prezenty. Ciągle myślę,kto mi je dał? Przez to idę prosto na starszą panią,siadam na kolana Marcie a przy wysiadaniu wpadam na jakiegoś malucha który zaczyna beczeć na cały pociąg. Marta patrzy na mnie wściekle i wypycha mnie z pociągu. Gdy wracamy do domu nie jest lepiej. Kwiaty podlewam coca-colą przez co od razu więdną i wysypuję prowiant z walizki cioci-słoci. Ona prycha i odjeżdża. Nawet nam nie macha. Co za typ...

- Wesoła wiadomość! - ogólną ciszę przerywa tata wbiegający do salonu. - Przyjeżdża do was BABCIA STEFA!

- Babcia Stefa! Super! - cieszę się. Wiecie czemu? Babcia ma fajne podejście do życia. Uważa,że należy wszystkich należycie przywitać i w ogóle zna się na imprezach.

Inni podzielają mój entuzjazm,nawet Marta.

- A kiedy przyjeżdża? - po ogólnej wrzawie pyta Kamil.

- No...yy.....tego....nie wiem. - tłumaczy się tata. - chyba jutro....

Jutro! Na szczęście jutro jest wolne. Powoli zamieszanie się kończy i idziemy do swoich pokoi.

- Mogę wyjść na dwór? - pytam mamę.

- Tak... - mamrocze mama i idzie się położyć. Nic dziwnego. Kuba (to jest imię mojego nowego brata) jest coraz większy i wydaje mi się czasem,że rozsadzi mamę od środka. - Ale..weź Kamila i Bartka.

- Ok. - mówię,nie wiedząc w co się pakuję.

- Weźmiesz nas? - niemal w tej samej chwili co powiedziałam „Ok” na górze rozległ się łomot i zbiegli na dół.

- Ubierzcie się w kurtki! - wołam do nich. Oni,w szalikach nierówno zawiązanych,ubranych na odwrót kurtkach stoją i biją się ludzikami.

- Idziemy! - wołam głośno i już wszyscy ( oprócz Marty i rodziców oczywiście) są na dworze. Bitwa na śnieżki,kopanie tunelu, i robienie aniołków jest super. Po pierwszym napadzie szaleństwa postanowiłam pobawić w Antarktydę. To znaczy,że jestem na Antarktydzie i muszę zbudować jamę aby przetrwać. Aby to zrobić muszę mieć sanie do wożenia śniegu. Wiem,że to nie jest niezbędne,ale kto mi broni...? Odpowiedź na moje pytanie zaraz znajduję.

Kamil i Bartek! Bo dla nich to jest Sokół Milenium. I uciekają przed Vaderem,czyli bałwanem którego postawili z tyłu. Tym sposobem ciągle jest za nimi. Delikatnie spycham ich w objęcia lorda Vadera,co nie spotyka się z uznaniem. W sumie czemu? Przecież go pokonali! Ale! Czy o to chodziło przedszkolakom? Chyba nie. Ale gdy widzą początek mojej groty to mi pomagają i w krótkim czasie kończymy. Grota jest naprawdę duża. Mieszczą się w niej cztery osoby. Robiliśmy ją około pół godziny. Ciężka praca nas wyczerpała i do domu wracają cztery bałwanki które chętnie piją gorące kakao i jedzą ciasteczka.

- Wsędzie dobse,ale w domu najsmaczniej – sepleni Ada z pełnymi ustami i wszyscy wybuchamy śmiechem.

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

- Witam moi uczniowie! - wrzeszczy „Duża” Pani od polskiego jakbyśmy co najmniej wrócili z podróży dookoła świata. - Jak wiecie – kontynuowała niezrażona ziewaniem uczniów – czternastego lutego w walentynki zaczynają się ferie. Z tej okazji w naszej szkole będzie specjalna poczta walentynkowa.

Przewróciłam oczami. Jakbym nie dość miała tajemniczego wielbiciela! Ostatnio co kilka dni daje mi prezencik. Nagle zaczęłam słuchać uważniej – Macie czas do czternastego lutego aby NAPISAĆ WŁASNE OPOWIADANIE. Temat dowolny. Zapisać!

Wyjęłam zeszyt i napisałam

Do czternastego lutego napisać własne krótkie opowiadanie. Temat dowolny. (co za głupia praca domowa)

No i ładnie! Jak ja napiszę to opowiadanie? Zostało mi tylko sześć dni! Rozumiecie? SZEŚĆ DNI! Ja,kompletne beztalencie jeżeli chodzi o opowiadania mam to napisać?! Ech,mój żywocie! Głupi polski!

- Lidka – szepnęłam do sąsiadki.

- Co? - odszepnęła odwracając się w moją stronę.

- O czym napiszesz opowiadanie?

- Nie wiem. Ale nie możemy....

- DZIEWCZYNKI! - rozległ się głos Dużej i poczułam pukanie w kark. - O CZYM ROZMAWIACIE?

- Yyy.... No... O pracy domowej. - powiedziałam szybciutko słodziutko się uśmiechając. Duża patrzyła na mnie nieufnie ( Jestem słaba z polskiego ) ale Lidka mi pomogła.

- Róża nie ma pomysłu i prosiła mnie o pomoc... - Lidka bardzo dobrze uczyła się polskiego. Chodziła na chyba z pięć kółek dodatkowych z tego przedmiotu. Duża jej uwierzyła.

Po dzwonku zapytałam się jej,czy mi pomoże.

- Kiedy? - zapytała niechętnie. Kto jak kto ale Lidka wolała zachować swoją wiedzę dla siebie.

- Może.... - zaczęłam ale przerwał mi dzwonek.

- Oj,muszę lecieć na kółko,pa! - powiedziała szybko i zniknęła w tłumie.

No to liczę na pomoc rodziny! Po powrocie do domu pytam się Martę.

- Martaaa.... Pomożesz w zadaniu domowym?
Marta odrywa wzrok od facebooka i mówi krótko.

- Jaka to praca domowa?
- Muszę napisać opowiadanie – podsuwam jej zeszyt z notatką.

- To ja mam pomysł...

Opowiadanie Marty.

Dawno,dawno temu była piękna pasterka która marzyła aby przeżyć romantyczną historię (ach!) . Jako siedemnastolatka spotkała pięknego młodzieńca – i zakochała się w nim bez pamięci ( w tym momencie Marta zaczyna chlipać ) ale on jej nie kochał. Wydawało mu się dziwne żeby on – przyszły król – miał poślubić wieśniaczkę. Zostawił zalaną łzami dziewczynę na polanie i odjechał. Pastereczka płakała dzień i noc,aż w końcu straciła rachubę czasu. Kiedy dowiedziała się o ślubie księcia z księżniczką Izą zapłakała jeszcze bardziej (pozwoliłam sobie wyciąć fragmenty typu „moje serce płacze,a duszę przeszył miecz” „och,kocham ja cię lecz ty mnie nie” ) patrzyłam się na łkającą Martę. Powoli wysunęłam się z pokoju. Ona nawet nie zauważyła, tak była zajęta „romantyczną historią” . Idę więc do Ady.

- Adaa! Masz pomysł na opowiadanie? - pytam ją. Ona nawet nie odrywając wzroku od Troskliwych Misi zaczyna opowieść.

Opowiadanie Ady

Jest kraina,a do niej prowadzi pociąg radości, a w tej krainie żyją króliczki (prezentacja „króliczków” za pomocą figurek) które mają fajne ogonki i skaczą po różowych łąkach jedząc fioletowe marchewki. Pewnego dnia postanowiły zrobić piknik. Przyniosły różową lemoniadę,ciasteczka w kształcie serduszek i dżemy o różnych smakach. Na przyjęcie przyszły też misie z Krainy Troskliwości: Śpioszek, Urodzinowy Miś, Misia Wesołe Serce, Przyjazna Misia, Misia Słoneczne Serce, (tu wymienianie wszystkich Troskliwych misi,jak chcecie to wpiszcie w wyszukiwarce TO:http://pl.wikipedia.org/wiki/Troskliwe_misie

Teraz też przestałam jej słuchać ( przegrywam 2:0 ) i poszłam do bliźniaków. Właśnie bawili się Lego. Widzę jakieś skomplikowane maszyny bojowe i ludki z bronią.

- Macie jakiś pomysł... - zaczynam zrezygnowana. A oni mi nie dają dokończyć,tylko od razu swoje.

Opowiadanie bliźniaków

Ten zabije tego ale tamten użyje bazuki a inny ma kopalnie diamentów z TNT. I będzie wojna i on dostał karabin i granaty ( buch buch ) …....

Ech....

Nikt mnie nie zrozumiał. Może jeszcze tata mi pomoże? Bo i kto inny. Mama jest zbyt zmęczona przez Kubę. Jeszcze nie wyszedł,a mama żartuje,że już zwariowała i co zrobi potem. Właśnie idę do taty. Jest zajęty jakąś pracą. I już widzę,że jest zajęty i że mi nie pomoże. Zrezygnowana próbuję sama coś wymyślić. Po godzinie myślenia słyszę dzwonek do drzwi i zdumiony głos taty.

- Mama? Ale miałaś przyjechać jutro...nie nie,oczywiście nic się nie stało...Dzieci! Przyjechała babcia!

Łomot na schodach i już lądujemy w ramionach babci.

- MOJE KOCHANE WNUCZKI! MOI KOCHANI WNUKOWIE! CHODŹCIE DO BABCI! - na szczęście babcia jest wysoka i dzięki temu jest „na poziomie” Marty.

- Jak u Was? Tęskniliście za Babcią? - pyta,gdy prowadzimy ją do salonu.

- Mama? - moja Mama też jest zdziwiona. I chyba zawstydzona,że przyjmuje babcię w koszuli nocnej z pilotem w ręku.

- Jak tam Kubuś? - pyta się babcia dotykając brzucha mamy i przemawiając łagodnym tonem. W odpowiedzi ( przynajmniej tak sądzi) Kubuś kopie w brzuch mamy. Sądzę,że muszę jakoś ugościć babcię więc proponuję,że zabiorę bagaże do pokoju gościnnego. Kiedy wynoszę bagaże słyszę szept babci.

- Szybko rosną jej te włosy. Nie chcę nic mówić,ale jej tak ładniej. Wspomagacie to jakoś czy jak?

Reszty nie usłyszałam ale poczułam dumę. Więc jednak było mi ładnie! Czyli Krowa alias Violetta dwa robi to z czystej złośliwości i zazdrości....... Albo babcia mówi tak, aby sprawić mamie przyjemność. Ale raczej nie. Szybko odstawiam wielką walizkę do pokoju i biegnę na dół. Bliźniacy już zajęli kolana babci. Ada stoi z dzienniczkiem ( żeby pokazać oceny ) a Marta siedzi i wcina krakersy które miały być na jutro.

- Jak z Olą? - pyta babcia obejmując mnie i już niedługo zwierzam się jej z przeżyć w klasie.

- No to fajne masz koleżanki! Ja też taką miałam. To była...jak ona się nazywała...a! Alicja. W skrócie Ala. Mówiłam do niej „Ala-mądrala” i z moją przyjaciółką ułożyłyśmy może nie wiersz, ale zdanie które ją bardzo drażniło „ Ala-mądrala niby taka lala a wszędzie się wala taka głupia Ala!”

- Mamo! Nie ucz dzieci! - wygłupia się tata. - Jeszcze będą powtarzać!

Swoją drogą to dobry pomysł....co powiecie na na przykład

 

Ola to fasola

ryczy jak ta Viola

Śmierdzi jak rukola! (zgniła sprzed stu lat bo ją wyrzucił świat )

I Chodzi do przedszkola!

Taka wredna Ola!

 

 

 

☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺

Mimo pomocy babci nie mogłam wymyślić opowiadania. Chyba obydwie nie mamy talentu do opowiadań. Najwyżej do dziwnych wierszyków... ech,mam dosyć tej pracy domowej! Zostały mi dwa dni!

- Róża! Spóźnimy się do szkoły! I na pociąg! Pospiesz się! - mówi Ada klepiąc mnie w ramię. - Och! - krzyczy i teatralnie uderza się w czoło. - Zapomniałaś kanapki! Spakuję Ci ją! Gdzie masz plecak? Na górze? Pa! - krzyczy i biegnie po schodach. Dziwne...zwykle nie chce mi pomagać. A skoro o pomaganiu mowa... to moja klasa to jakieś chamy! No proszę wszystkich po kolei a oni to „nie mam czasu” „sorki ale nie mogę” „sama nie napisałam” „nieee” „kiedy? Och,wtedy nie mogę” i tym podobne. Zmęczona podchodzę do chłopaków z tym pytaniem. No i nie uwierzycie! Chłopacy mi pomagają! Czasem faktycznie są milsi niż dziewczyny... więc to było tak. Podchodzę zrezygnowana do Arka.

- Pomógłbyś mi w zadaniu z polaka? To z książką?

- Wiesz,ja nie mogę,ale on może i chyba Ci pomoże – mówi wskazuje na grupkę chłopaków wymieniających się kartami piłkarskimi.

- Pomożecie? - pytam w wielkim skrócie.

- Ja mogę. - mówi Staś. - tylko powiedz kiedy?

- Może być u mnie jutro? Moja mama się zgodziła.

- Ok. A gdzie mieszkasz?
- Duchów ulica Kwitnącej Jabłoni numer dwa. Koło „Rancza pod wesołym konarem” takiej agroturystyki z krowami,końmi i w ogóle a po prawej mam dom do którego się jutro wprowadza jakaś rodzina. Możesz przyjść?

Wyglądał jak by chciał coś powiedzieć ale powiedział tylko jedno słowo. Przyjdę.

A co do tych sąsiadów! To nie wiem co o nich myśleć. Podobno mają dzieci. Trójkę. I jedno w moim wieku! Więc może fajnie będzie mieć towarzysza zabaw? No bo wiecie jak to rodzeństwo – narzeka, wymaga, nie jest w MOIM WIEKU. Ale już za nic w świecie nie chcę być jedynaczką! One to muszą mieć nudę w życiu... No bo paczajcie i się uczajcie. Ja może i mam więcej obowiązków, ale nie muszę ciągle zapraszać koleżanek. Taka jedna z naszej klasy mówi, że ona nie chce mieć rodzeństwa, bo nie będzie miała tableta, codziennie chipsów i tak dalej. A ja jakoś mam iPoda, owszem chipsów CODZIENNIE nie mam ale by mi się przejadły. Więc podsumowując: warto mieć rodzeństwo. Ale czy sąsiedzi szkodzą..? No,może czasem Ranczo. Ale tak to jest fajne.

- Róża! Marta! Ada! Dzieciaki! - wita nas Babcia. - Robimy przyjęcie powitalne.

- Przyjęcie? - reaguję. No bo wiecie. Praca z polskiego + przyjęcie = …..

- Party! Imprezka! Szaleństwo! - Marta zaczyna podrygiwać w rytm ulubionej melodii i mruczy pod nosem - Midnight memories!Oh, oh, oh!Baby you and me,
Stumblin' in the street.Sing it! Sing it! Sing it! Sing it!Midnight memories!Oh, oh, oh!Anywhere we go,Never sayin' no.Just do it! Do it! Do it .... - mruczy piosenkę one direction jej ukochanego zespołu. Ada ciągle protestuje, bo ona chce mieć plakaty z zasadami pisowni a Marta wiesza tam swoje one direction.

- Ale babciu! - próbuję wytłumaczyć – ja mam pomoc z polskiego....

- Tak jasne, - przerywa babcia machając ręką. - A na kiedy ta praca?

- Na walen....

- To spokojnie zdążysz. Trzeba zrobić dobre pierwsze wrażenie! - mówi z entuzjazmem.

Czyli nici z pomocy w pracy domowej. Bo jak się babcia uprze... Uu! No nic! To zaczynamy piec ciasta, robić sztuczne kwiaty mimo że jest środek zimy i odkurzamy mieszkanie. Jesteśmy gotowi na przyjęcie sąsiadów! - to jest ostatnia myśl która mi przychodzi do głowy przed zaśnięciem. W szkole szukam Stasia aby mu wytłumaczyć, ale go nie ma.

„ To może do mnie też nie przyjdzie” - pocieszam się ale mi nie wychodzi.

- Róża! Posuń się! Nie stój tak! - Violetta dwa znana jako Krowa pcha się na mnie.

- Co ty robisz! Skąd mam wiedzieć? Ogarnij się! - mówię i odpycham ją. Ona leci przez klasę aż zatrzymuje się przy koszu na śmieci, pełnym cuchnących brudów. Akurat dzisiaj robiliśmy kanapki i pieczątki z ziemniaka...Traci równowagę i....BACH! Siedzi w koszu! Te wszystkie obierki, skórki od pomidora ( z pomidorem! ) kawałki wędliny, brudne chusteczki i tym podobne śmieci lądują na modnisi. Nie jest tym zachwycona. Raczej przeciwnie. Jest na mnie wściekła, zła, chce mnie wrzucić do tego kosza, i tym podobne. Umykam w podskokach do szatni i chowam się za kurtkami i butami. Próbuję się wcisnąć do szafki ale słyszę kroki. Dużo kroków. Chyba cały klub Violetty idzie z Krową. Siedzę cichutko. Nie zauważają mnie. Na szczęście... Ale zaraz! Słyszę szepty! Nasłuchuję ucha...

- M...m..moo...jjj....aa.... b....b...bb.....ll..uuu....zkk....aaa!!!! I..i s..suk...ienka!! - ryczy Ola zrzucając śmieci ze swojej sukienki w tęcze – Najnowsza edyyyyycjaaaaa!!!! LIMITOWAAAANAAAA!!!! - całkiem się rozkleja. Taka rozpacz z powodu ciucha...

- LIMITOWAAAANAAAA!!! - przedrzeźniam ją w domu przed babcią a ona wybucha śmiechem.

- To mnie rozbawiłaś! Nawet Ala nie była taka. Tylko te jej plansze..

- Jakie plansze? - przerywam i pakuję się na kolana babci

- No jak się uczyła to sobie robiła plansze z najważniejszymi rzeczami. I tak o nie dbała, że nawet nie pozwalała podejść. Więc z przyjaciółką wzięłyśmy te jej plansze i wrzuciłyśmy do kałuży. Oczywiście dostałyśmy burę ( chyba dwie! ) od pani, ale potem już nie było kłopotu.  

sorki że nie dokończone ale czas mnie goni :D