"Kiedy nadejdzie taki dzien, ze docenisz to co masz?" - pytanie jesczze na długo jeszcze

bedzie gościc w moim sercu i chyba jeszcze długo pozostanie taka duchowa pustka.

Dużo ludzi chce mi pomóc, dużo ludzi pomaga. Spotykam sie także z niezrozumieniem jednak

do tego się już przyzwyczaiłam. Często mam wielka obawe, że to co mam dzis moge już jutro

stracic i nie mysle tutaj o materialnych rzeczach....

Moje zycie zamkneło sie w takim malym pudełeczku od zapałek i chyba nie chce aby ktokolwiek

je otworzył. Owszem rozmawaim z ludźmi, mam wspaniałych przyjaciół, jednak wydaje mi sie ze na nich

zwyczajnie nie zasługuje....

Czasami wydaje mi sie ze owo pudełko ze ono jest juz troche otwarte ale dalej mysle sobie

ze kazdy ma swoje problemy i musze sobie sama radzic z tym wszystkim

Moje rodzeństwo - cudowni ludzie, jednak maja swoje zycie a ja czuje ze powoli oddalam sie na drugi plan w ioch zyciu.

Sa rzeczy wazne i wazeniejsze a czy sa rzeczy nie wazne ?