Kolejna część katechizmowych rozważań, dziś dotyczące Bożego Objawienia. Jest to dobrowolne samo udzielanie się Boga człowiekowi...

Objawienie Boże

            Czym jest Boże objawienie, o którym wcześniej pisałem? Jest to dobrowolne samo udzielanie się Boga człowiekowi. Objawia swój dobrotliwy zamysł, który zawarł w Jezusie Chrystusie dla dobra wszystkich ludzi. Po co to czyni? „Aby w swoim jedynym Synu uczynić nas przybranymi synami...” (KKK 52). Ma ono uzdolnić człowieka do dawania Bogu odpowiedzi, poznawania Go i miłowania ponad wszystko. Dokonuje się to przez czyny i słowa wewnętrznie ze sobą połączone. Czytając Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu widzimy, że Bóg stopniowo przygotowuje człowieka na przyjęcie nadprzyrodzonego Objawienia, którego Sm jest przedmiotem a punktem kulminacyjnym posłanie i osoba Jezusa Chrystusa.

Etapy Objawienia Bożego.

            Już w raju Bóg objawił siebie pierwszym rodzicom i wezwał do wewnętrznej komunii z sobą. Zdolność życia w komunii, wchodzenia w relacje, oprócz rozumu i wolnej woli stanowi element upodabniający nas do Boga. Pojawił się jednak w życiu pierwszych rodziców grzech pierworodny, nie przerwał on jednak Bożego objawienia. Bóg po upadku człowieka wzbudził w nim nadzieję zbawienia przez obietnicę odkupienia. Mówi o tym nie tylko księga rodzaju, lecz również teksty używane w liturgii Kościoła np. czwarta modlitwa eucharystyczna: „ Kiedy człowiek przez nieposłuszeństwo utracił Twoją przyjaźń, nie pozostawiłeś go pod władzą śmierci... Wielokrotnie zawierałeś przymierze z ludźmi.”

Przymierze z Noem.

            Gdy jedność rodzaju ludzkiego zostaje rozbita przez grzech, Bóg dąży najpierw do ocalenia ludzkości ratując jej poszczególne części. Nie oznacz to jednak, że Bóg jest bezwzględnym niszczycielem. On daje wybór każdemu człowiekowi. Mieszkańcy krainy gdzie żył Noe mieli też wybór, nawrócić się i posłuchać Boga albo odwrócić się od Niego. Jaką drogę wybrali myślę, że wszyscy dobrze wiemy.

            Spośród ocalałych w arce Bóg tworzy nowy naród, zawiera z Noem przymierze, ziemi nigdy więcej nie nawiedzą wody potopu. Przymierze z Noem pozostaje w mocy dopóki trwa czas narodów, do momentu powszechnego głoszenia Ewangelii. Biblia ukazując niektóre postacie jak Abel, Melchizedek, Noego Daniela czy Hioba pokazuje, na jakie wyżyny świętości mogą wejść ci, którzy żyją według przymierza zawartego z Noem w oczekiwaniu by Chrystus rozproszone dzieci Boże zgromadził w jedno. Rozproszone przez pychę i egoizm.

Bóg wybiera Abrahama.

            Dla zgromadzenia rozproszonych dzieci Bożych Bóg wybiera Abrama. Wzywa by opuścił swoją ziemię rodzinną, Aby uczynić go Abrahamem, czyli ojcem mnóstwa narodów. Lud od niego pochodzący stanie się powiernikiem obietnicy danej patriarchom, stanie się narodem wybranym. W przyszłości z tego ludu ma się wyłonić kościół, który zgromadzi wszystkie dzieci Boże nie tylko naród wybrany. Dlatego też patriarchowie i prorocy Starego Testamentu, byli i będą czczeni, jako święci we wszystkich tradycjach liturgicznych kościoła.

Bóg formuje Izraela, jako swój lud.

            Bóg cały czas czuwa nad swym ludem, ocala go z niewoli Egipskiej, zawiera przymierze pod Synajem i przez Mojżesza daje Prawo. Ktoś może spytać, dlaczego przecież prawo ogranicza? Boża ekonomia jest jednak inna Izrael otrzymuje Prawo by uznał Boga i służył mu, jako jedynemu i żywemu Bogu, oraz by oczekiwał obiecanego zbawiciela. Miało ono również pomóc w rozeznawaniu, co jest dobre a co złe by nie popaść w niewole grzechu. Przez proroków Bóg formuje swój lud w nadziej zbawienia, w oczekiwaniu nowego wiecznego Przymierza przeznaczonego dla wszystkich ludzi.  O tej nadziej świadczyć będą przede wszystkim ubodzy i pokorni Pana. Najdoskonalszym obrazem tej nadziej jak podaje KKK jest Maryja.

Jezus Chrystus pośrednik i pełnia całego Objawienia.

            W liście do Hebrajczyków czytamy następujące słowa: „ wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał kiedyś Bóg do ojców przez proroków a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1, 1-2). Oznacza to, że w Nim powiedział wszystko i nie będzie innego słowa oprócz Niego. Chociaż objawienie zostało w pełni zakończone, to nie jest jeszcze w pełni wyjaśnione, dlatego zadaniem wiary chrześcijańskiej w ciągu wieków jest stopniowe wnikanie w jego znaczenie.

            Historia kościoła odnotowuje również objawienia prywatne, niektóre uznane przez kościół. Rolą tych objawień nie jest „ulepszanie” czy „poprawianie” Objawienia Chrystusa, lecz pomoc w pełniejszym Jego zrozumieniu w danej epoce historycznej. Czuwa nad tym Urząd Nauczycielski Kościoła, który pomaga wiernym rozeznać czy to, co dzieje się w ich życiu nadzwyczajnego pochodzi od Boga czy też nie. Chrześcijaństwo nie może przyjąć „objawień” zmierzających do przekroczenia czy poprawienia objawienia, którego Chrystus jest wypełnieniem. Relacja objawień prywatnych do Ewangelii i Chrystusowego kościoła jest jednym w wyznaczników ich autentyczności. KKK podaje, że zmysł wiary wiernych kierowany przez Urząd Nauczycielski Kościoła umie rozróżnić i przyjmować to, co w objawieniach prywatnych stanowi autentyczne wezwanie Chrystusa skierowane do Kościoła.