Zwykłe, wydawać by się mogło, przeziębienie przerodziło się w anginę. Wczoraj dzień kryzysowy, z narastającą gorączką, sprawił, że musiałam zrezygnować z Mszy św., a i na modlitwę brakowało mi siły. Dziś mam prikaz leżenia w łóżku, tzn. niewychodzenia z domu. Może ten stan sprowokował do pewnych przemyśleń.

Im dłużej żyję, tym więcej różnych zaprzeszłych spraw (swoich) potrafię ponazywać, ocenić, osądzić. Inaczej dziś patrzę na moje wybory. Kiedyś zupełnie beztrosko je podejmowałam, bez refleksji, czy są dobre, zgodne z JEGO wolą. Żyłam blisko NIEGO, choć tak naprawdę kierowałam się bardziej swoją wygodą, przyjemnością. W sytuacjach ekstremalnych, gdy chodziło o moją relację z Bogiem, ON dawał mi siłę, światło, by opowiedzieć się za NIM. Ale to działo się jakoś automatycznie, bez głębszej refleksji. Po prostu nie miałam siły, by się GO wyrzec, choć w drobnych sprawach nie zawsze byłam i chyba nadal nie zawsze jestem MU wierna.

To mnie przekonuje, że choć podjęłam wiele niewłaściwych decyzji, które ściągnęły na mnie trudności, czasem i cierpienie, to ON wciąż był przy mnie i wyciągał rękę. Ufam, że JEGO Miłosierdzie jest większe od moich niewierności, od wychodzenia poza JEGO wolę. Kiedyś to jeszcze lepiej zrozumiem.

Te myśli, towarzyszą mi od jakiegoś czasu i nie wyzwalają niepokoju. Uczę się akceptacji siebie, jako tej, której daleko do świętości, choć pragnę jej bardzo. Gdzieś tam wewnątrz wydaje mi się, że potrzeba do tego wielkich czynów. A tu wystarczy zaakceptowania swojej drogi, swoich predyspozycji, łask, którymi obdarza mnie PAN.

Przyjąć swoją małą drogę małych zwycięstw, drogę codziennej walki i przełamywania siebie, pokonywania swojej słabości, zniechęcenia, uprzedzeń. W tych zwycięstwach mogę odnaleźć JEGO obecność, a w klęskach przywoływać  JEGO Miłosierdzia. I to moja droga, którą zgadzam się kroczyć. Bo w tym upatruję JEGO wolę, by pokochać ją, nawet w sytuacjach, gdy schodziłam z niej na bezdroża.