Maj to dla mnie intensywny w wydarzenia miesiąc. Wpierw Wczesna Komunia, potem pomoc przy Komunii dla klas II, moje urodziny... a w tym roku dojdzie wyjazd na Zieloną Szkołę nad morze, co zaproponowała mi moja dyrekcja (a więc tym samym jest to propozycja nie do odrzucenia ;) Choć trochę miesza mi w moich remontowych planach, to fajnie będzie znów zobaczyć morze...

Dzisiaj pierwsza próba przed Komunią. Te dzieciaki mnie naprawdę rozbrajają, spotkałam się tylko z trójką, a czułam się, jakby było ich dwadzieścia. Jutro dołączą rocznicowe, te z zeszłego roku, które będą świętować rocznicę swojej Pierwszej Komunii wraz z dzieciakami, które w tym roku po raz pierwszy przyjmą Jezusa.

Jedyna dziewczynka w tegorocznej grupie Wcześniaków, zarazem najmniejsza, cały czas rozbawiona wtulała się i całowała głównie mój brzuch, bo tylko do niego sięga. Musiałam się mocno nachylić, by mogła pocałować mnie w policzek. W czasie śpiewania tańczyła i rwała się do mikrofonu, a na dodatek, nie wiedzieć z jakiego powodu, śmiała się w głos. Hmm… ciekawe, jak to będzie w niedzielę.

Ten radosno- dziecięcy nastrój udzielał się nam wszystkim, mimo ponurej pogody. Wszyscy się uśmiechali pod nosem, gdy cała trójka bardziej zajmowała się wymyślaniem dodatkowych ruchów do piosenek, niż samym śpiewaniem, co dało się usłyszeć, gdy przestawałam śpiewać. Było to przezabawne. Po tym, jak dzieciaki  orientowały się, że nikt nie śpiewa, od razu dawały czadu. Sytuacja powtarzała się prawie przy każdej piosence… A ja miałam niezły ubaw, nawet mnie to nie irytowało tym razem.

W tych maluchach tkwi taka czysta i spontaniczna radość, która mi się udziela i pozytywnie nastraja. I cieszę się, że w tym roku grupa rodziców i dzieci bardzo się zżyła. Na próbie byli całymi rodzinami. Sami także wzięli się za organizację pielgrzymki. Wzięli na siebie wiele organizacyjnych spraw, a to bardzo pomaga i sprawia, że nie czuję tak bardzo na sobie odpowiedzialności za wszystko.